Ηλίας Μπαζίνας
«Φίλαθλος», 4 Δεκ. 1996
Μεγάλωσα με το παραμύθι ότι οι άνθρωποι «πρέπει απλά να αθλούνται, ΟΧΙ να κάνουν πρωταθλητισμό». ΔΙΑΦΩΝΟΥΣΑ και ΔΙΑΦΩΝΩ! Η ουσία είναι ο πρωταθλητισμός, έστω και με «αντίπαλο» τον ΕΑΥΤΟ σου. Άθληση, που δεν περιέχει ΣΤΟΧΟΥΣ ΝΙΚΗΣ, ΔΙΑΚΡΙΣΗΣ, ΚΑΤΑΚΤΗΣΗΣ, δεν «γεμίζει την ψυχή». Και η ΨΥΧΗ είναι εκείνη, που σε κάνει να ΜΕΙΝΗΣ κοντά στον αθλητισμό. Το πάθος, το αλκολίκι, η τρέλλα, όχι η αφηρημένη στάση «γυμνάζομαι για την υγεία μου» ή το να χάσης μερικά κιλά για να αρέσης στην πλαζ.
Η νεότητα είναι συνυφασμένη με το ΠΑΘΟΣ. Θέλει ΡΟΛΟΥΣ, ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ, ΕΠΑΙΝΟ! Θέλει τις συγκινήσεις του αγώνα, της μάχης, την ανεπανάληπτη μέθη της ΝΙΚΗΣ, που ΚΑΜΜΙΑ φαρμακευτική ουσία δεν μπορεί να μιμηθή και να αναπαραγάγη! Ακόμα, ναι, και τη ΣΥΝΤΡΙΒΗ ΤΗΣ ΗΤΤΑΣ! Το αφηνιασμένο κοπάνημα του κεφαλιού στον τοίχο, το λυσσασμένο σφίξιμο των δοντιών μέσα στο σκοτάδι της πιο μαύρης απελπισίας! Τον παθιασμένο όρκο «ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΦΟΡΑ ΘΑ ΔΗΤΕ ΠΟΙΟΣ ΕΙΜΑΙ!». Χωρίς αυτά, η ζωή του νέου είναι ΜΙΣΗ. Και αυτά τα δίνει ο αθλητισμός, όχι απλά η... εκγύμναση. Όχι πως η τελευταία δεν είναι σπουδαία. Άλλωστε, χωρίς αυτήν αθλητισμός ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ. Παράλληλα, όμως, χρειάζεται και ο ΣΤΟΧΟΣ. (Και όσο πιο δύσκολος, όσο πιο τρελλός, τόσο καλύτερα. Τόσο πιο μεγάλα παλληκάρια χτίζει!)
Ο ξενέρας που γυμνάζεται για τη σιλουέτα του ή για να «κατεβάση τα τριγλυκερίδια», ΔΕΝ κινδυνεύει έτσι κι αλλοιώς από τις παγίδες που απειλούν τους πολλούς, ιδίως τους πολύ νέους. ΔΕΝ αφορά σε αυτόν η νύχτα, το πεζοδρόμιο, η ταχύτητα, η κόντρα, η λεπίδα, η βελόνα, η πρέζα. Αυτός λέει: «Οι μουρλοί ας φάνε το κεφάλι τους. ΑΥΤΟΙ φταίνε. Εγώ γιατί έχω οργανώσει τη ζωή μου ρολόι και ΔΕΝ ΠΑΡΑΣΥΡΟΜΑΙ;»
«Φίλαθλος», 4 Δεκ. 1996
Μεγάλωσα με το παραμύθι ότι οι άνθρωποι «πρέπει απλά να αθλούνται, ΟΧΙ να κάνουν πρωταθλητισμό». ΔΙΑΦΩΝΟΥΣΑ και ΔΙΑΦΩΝΩ! Η ουσία είναι ο πρωταθλητισμός, έστω και με «αντίπαλο» τον ΕΑΥΤΟ σου. Άθληση, που δεν περιέχει ΣΤΟΧΟΥΣ ΝΙΚΗΣ, ΔΙΑΚΡΙΣΗΣ, ΚΑΤΑΚΤΗΣΗΣ, δεν «γεμίζει την ψυχή». Και η ΨΥΧΗ είναι εκείνη, που σε κάνει να ΜΕΙΝΗΣ κοντά στον αθλητισμό. Το πάθος, το αλκολίκι, η τρέλλα, όχι η αφηρημένη στάση «γυμνάζομαι για την υγεία μου» ή το να χάσης μερικά κιλά για να αρέσης στην πλαζ.
Η νεότητα είναι συνυφασμένη με το ΠΑΘΟΣ. Θέλει ΡΟΛΟΥΣ, ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ, ΕΠΑΙΝΟ! Θέλει τις συγκινήσεις του αγώνα, της μάχης, την ανεπανάληπτη μέθη της ΝΙΚΗΣ, που ΚΑΜΜΙΑ φαρμακευτική ουσία δεν μπορεί να μιμηθή και να αναπαραγάγη! Ακόμα, ναι, και τη ΣΥΝΤΡΙΒΗ ΤΗΣ ΗΤΤΑΣ! Το αφηνιασμένο κοπάνημα του κεφαλιού στον τοίχο, το λυσσασμένο σφίξιμο των δοντιών μέσα στο σκοτάδι της πιο μαύρης απελπισίας! Τον παθιασμένο όρκο «ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΦΟΡΑ ΘΑ ΔΗΤΕ ΠΟΙΟΣ ΕΙΜΑΙ!». Χωρίς αυτά, η ζωή του νέου είναι ΜΙΣΗ. Και αυτά τα δίνει ο αθλητισμός, όχι απλά η... εκγύμναση. Όχι πως η τελευταία δεν είναι σπουδαία. Άλλωστε, χωρίς αυτήν αθλητισμός ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ. Παράλληλα, όμως, χρειάζεται και ο ΣΤΟΧΟΣ. (Και όσο πιο δύσκολος, όσο πιο τρελλός, τόσο καλύτερα. Τόσο πιο μεγάλα παλληκάρια χτίζει!)
Ο ξενέρας που γυμνάζεται για τη σιλουέτα του ή για να «κατεβάση τα τριγλυκερίδια», ΔΕΝ κινδυνεύει έτσι κι αλλοιώς από τις παγίδες που απειλούν τους πολλούς, ιδίως τους πολύ νέους. ΔΕΝ αφορά σε αυτόν η νύχτα, το πεζοδρόμιο, η ταχύτητα, η κόντρα, η λεπίδα, η βελόνα, η πρέζα. Αυτός λέει: «Οι μουρλοί ας φάνε το κεφάλι τους. ΑΥΤΟΙ φταίνε. Εγώ γιατί έχω οργανώσει τη ζωή μου ρολόι και ΔΕΝ ΠΑΡΑΣΥΡΟΜΑΙ;»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου