Σθένος, σοφία και αρετή - Η πάλη του Οδυσσέα και του Αίαντα

Ηλίας Μπαζίνας
«Φίλαθλος», 30-11-1999

Ήμουνα κάτι λιγώτερο από δέκα χρονών, όταν ανακάλυψα την Ελλάδα. Και πρόσεξα, με την προσοχή ΕΚΕΙΝΗΣ της ηλικίας του καθαρού μυαλού και της καθαρής ψυχής, ότι την αποτελούσαν κύρια ΤΡΙΑ πράγματα: Σθένος, σοφία και αρετή. Χωρίς αυτά τα τρία, ακόμα και το φως και το κάλλος έμεναν λέξεις κενές νοήματος.

Η Ελλάδα, η μητέρα του αθλητισμού και του ηρωισμού...

Ο αθλητισμός για μένα ήταν είδος πρώτης ανάγκης. Γιατί θα βοηθούσε στη συντήρηση του ΗΡΩΙΚΟΥ ανάμεσά μας και μέσα μας. Έτσι πίστεψα εγώ, κάποιες απεραντα ευτυχισμένες ώρες, που ανάπλαθα με τους φίλους μου την πάλη του Οδυσσέα και του Αίαντα για τα όπλα του Πατρόκλου.

Τα αθλήματα του Έλληνα πάνω απ' όλα αθλήματα ΔΥΝΑΜΗΣ και ΣΘΕΝΟΥΣ. Με πρώτο την ΠΑΛΗ.

Έτσι, ένα ακόμη ελληνόπουλο, εγώ, πίστεψε ότι ο ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ είχε για τον Έλληνα έναν ειδικό ιστοικό προορισμό, ότι μέσα από τον αθλητισμό ο σύγχρονος Έλληνας θα μπορούσε να απλώση ρίζες στο απώτερο παρελθόν και να ενωθή ξανά με τον αγνό, φυσικό, αρχέγονο εαυτό του. Και ότι η παλαίστρα θα μπορούσε να ξαναγίνη χαλκείον αρετής και σοφίας.

Στο βιβλίο της Ιστορίας Κάχι, Πύρρος και Βαλέριος

Ηλίας Μπαζίνας
«Φίλαθλος», 27-11-1999

Βασίλη Αλεξέιεφ και Γιούρι Βαρτανιάν οι μέγιστοι.

Στο βιβλίο της Ιστορίας Κάχι, Πύρρος και Βαλέριος.


Ένα κομμάτι ατσάλι ο αρσιβαρίστας...

Ηλίας Μπαζίνας
«Φίλαθλος», 25-11-1999

Ένα κομμάτι ατσάλι με ανακλαστικά φοβερά γίνεται ο αρσιβαρίστας την στιγμή της μεγάλης προσπάθειας.

Πολύ μικρότερο το πρόβλημα του ντόπινγκ στην άρση βαρών από τα περισσότερα άλλα σπορ.


Πρίμο Νεμπιόλο, ο τελευταίος μεγάλος δικτάτορας

Ηλίας Μπαζίνας
«Φίλαθλος», 21-11-1999

Στο πρότυπο του Καίσαρα και γνήσιο τέκνο Ρωμαίου πατρικίου ο σατανικά ευφυής Νεμπιόλο.


Τον Ξένιο Δία τον ξέραμε και το 1940 (Έλληνες και ΗΠΑ)

Ηλίας Μπαζίνας
«Φίλαθλος», 14-11-1999

Η Ελλάδα είναι ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ. Και καλά κάνει. Το συναίσθημα ξεχωρίζει τον άνθρωπο από το ζώο. Το συναίσθημα ΚΟΝΙΟΡΤΟΠΟΙΗΣΕ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΕΣ. Είναι λίγο φουκαραδάκια κάποιοι δικοί μας πολιτικούληδες, που συνιστούν στον ελληνικό λαό να απαλλαγή από το συναίσθημα και να σκεφθή «ρεαλιστικά».

Για να σοβαρευτούμε, όμως, εγώ θεωρώ ΠΡΟΔΟΣΙΑ σε βάρος του ανθρωπίνου γένους το να ΜΗ διαμαρτύρωνται οι λαοί για τα καμώματα των σημερινών ΗΠΑ. Όχι, οι Έλληνες δεν κυριαρχούνται από «στείρο αντιαμερικανισμό». Η ιστορία μας είναι μια διαρκής αγωνία για περισσότερη ελευθερία, δικαιοσύνη, αξιοπρέπεια. Δεν θα διαγράψουμε τους αγώνες μας, δεν θα μαγαρίσουμε τους τάφους των ηρώων, των μαρτύρων και των σοφών μας.

ΤΙΠΟΤΑ δεν θα θέλαμε περισσότερο από το να μας δώση και πάλι η Αμερική το δικαίωμα να τη εκτιμούμε και να την θαυμάζουμε. Και αυτά που ζητάμε από αυτήν είναι ελάχιστα. Της ζητάμε να συμπεριφερθεί σαν ΚΑΛΟΗΘΗΣ ΥΠΕΡΔΥΝΑΜΗ και όχι σαν ΤΥΡΑΝΝΙΑ.

Αν ο μεθαυριανός επισκέπτης μας [ο Μπιλ Κλίντον στην Αθήνα] ξεκλέψη μισή ωρίτσα να ρίξη μια ματιά στην ισορία μας, θα δη ότι αυτά, που λέμε, δεν είναι φωνασκίες και άδεια ΛΟΓΙΑ.

Τα έχουμε πληρώσει με ποταμούς αιμάτων χιλίων γενεών. Και ακόμα δεν τελειώσαμε...

Της Αμερικής του μύθου και του πλούτου

Ηλίας Μπαζίνας
«Φίλαθλος», 13-11-1999

Τελικά, υπάρχει πράγματι ΑΝΤΙΑΜΕΡΙΚΑΝΙΣΜΟΣ στην Ελλάδα; Και πόσος; Καθημερινά διαβάζουμε για τον αντιαμερικανισμό του ελληνικού λαού και τις πιθανότητες να μας στοιχίση ακριβά. Με εντυπωσιάζουν αυτές οι απόψεις διότι τις θεωρώ ανιστόρητες και αστήρικτες. Ο ελληνικός λαός κατά την δική μου εκτίμηση είναι ένας από τους πιο ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΦΙΛΟΥΣ στον κόσμο.

Το ελληνικό φιλότιμο... Αν μπορούσαν να καταλάβουν ΑΥΤΟ οι Αμερικανοί, θα καταλάβαιναν και όλα τα άλλα γύρω από την Ελλάδα.

Χρήστος Γιανναράς και νεοελληνική ποδοσφαιροκαφρίλα

Ηλίας Μπαζίνας
10-11-1999

Η σβάστικα στην Ακρόπολη... Και ο Κλίντον στην Βουλή

Ηλίας Μπαζίνας
«Φίλαθλος», 7-11-1999

[Επίσκεψη του Μπιλ Κλίντον στην Ελλάδα.] ΜΟΝΟ οι Έλληνες λένε τον Κλίντον «πλανητάρχη». Αυτή είναι κουβέντα που μόνο γεννημένοι ραγιάδες μπορούσαν να είχαν επινοήσει. Εμείς όμως έχουμε κάνει τετρακόσια χρόνια προπόνηση στο ραγιαδισμό. Δεν χτυπιόμαστε εύκολα.

Εγώ, σαν Έλληνας, ΔΕΝ θέλω τον Κλίντον στην Βουλή μου, ΟΥΤΕ και στην Πνύκα. Είδα κάποτε σβάστικα στην Ακρόπολη. Φτάνει!...

Θα πεθάνη πάλι για το καλό ο Έλληνας (28η Οκτωβρίου 1940)

Ηλίας Μπαζίνας
«Φίλαθλος», 28-10-1999

Αφθονούν οι υμνητές του «πολιτικού ρεαλισμού», που επιχειρούν ανάγνωση της Ιστορίας κάθετα απομυθοποιητική για την ελληνική αντίσταση κατά του Άξονα. Είναι τέτοια η εποχή. Ευνοεί τους θεατρίνους, τα λαμόγια, τα ανδρείκελα, τους δημαγωγούς. Τίποτα το περίεργο. Από τα τελευταία δέκα χιλιάδες χρόνια της ζωής της Ελλάδας, τα 9.000 ήταν έτσι.

ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΟΥΝ ΟΛΑ ΑΥΤΑ!

Αν οι αστέρες της σημερινής ελληνικής πραγματικότητας δεν ήταν τόσο μεθυσμένοι και ζαβλακωμένοι από το θαυμασμό στην ομορφιά τους και τη μαγκιά τους, αν έμπαιναν στον κόπο να πλησιάσουν πραγματικά τούτο το λαό, θα έβλεπαν ότι στο βάθος ΔΕΝ ΑΛΛΑΞΕ ΤΙΠΟΤΑ. Και θα άρχιζαν να ΤΡΕΜΟΥΝ.

Παραμένουμε ακόμα ένας λαός θεματοφύλακας αξιών. Που ΓΝΩΡΙΖΕΙ το καλό. ΘΕΛΕΙ το καλό. Και αν χρειαστή, ΘΑ ΠΕΘΑΝΗ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ!

ΓΙΟΡΤΑΣΤΕ, φίλοι, την ημέρα αυτή. Είναι ημέρα ΤΙΜΗΣ!...

Σαν να βγήκες από τα σπήλαια... (αθλητική ψυχολογία)

Ηλίας Μπαζίνας
«Φίλαθλος», 23-10-1999

Σε στιγμές ΚΡΙΣΕΩΝ, ολόκληρες νοητικές λειτουργίες αχρηστεύονται, βραχυκυκλώνονται. Σε κατάσταση ΠΑΝΙΚΟΥ, μόνο οι πολύ βαθειά εμπεδωμένοι ΑΥΤΟΜΑΤΙΣΜΟΙ και μυϊκές μνήμες απομένουν. Έχουμε δη μαυροζωνάδες σε στιγμές ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥ κινδύνου ζωής, να μάχωνται... ΜΕ ΤΑ ΔΟΝΤΙΑ.

Οι καλύτεροι ποδοσφαιριστές του αιώνα

Έκρηξη, πείσμα και σκέτη κακία
Ηλίας Μπαζίνας
«Φίλαθλος», 19-10-1999


Αποδυτηριάκιας: Χατζάρι χωμένο στα πούπουλα (Έλληνες και Τούρκοι)

Αποδυτηριάκιας
«Φίλαθλος», 5-9-1999

Βοήθεια.

Δεν αντέχω άλλο.

Βοήθεια. Δεν μπορώ άλλη ελληνοτουρκική φιλία. Αμάν, πια. Πού στο διάολο θα πάει αυτή η κατάσταση; Δεν προλαβαίνεις να ανοίξεις τις τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα και δέχεσαι μια τρομακτική επίθεση ανθρωπιάς και αλληλεγγύης και του κώλου τα εννιάμερα.

Φθάνει πια.

Αυτός ο καταραμένος και αξόρκιστος σεισμός που έγινε στη φίλη Τουρκία τελικά δεν σακάτεψε μόνον τους αδελφούς Τούρκους. Μας έχει ξεπατώσει, μας έχει τρελάνει, μας έχει τσακίσει τα νεύρα κι εμάς που ξέρουμε και καταλαβαίνουμε κάποια πραγματάκια.

Πού θα πάει αυτή η ιστορία. Και το λέω αυτό διότι είναι ολοφάνερο ότι κάποιοι βρήκαν δουλειά και παίζουν πονηρά τον σεισμό που γι' αυτούς αποδείχθηκε ευλογημένος.

Μέχρι και ο Μπατατούδης μπήκε στο κόλπο και ο ΠΑΟΚ έκανε φιλικό με τη Γαλατά Σεράι. Φοβερά πράγματα, κύριε, θα τρελαθούμε τελείως. Να σου προκύψει φιλάνθρωπος και ο Γιδόπουλος που κι αυτός, λέει, συγκινήθηκε από το δράμα των γειτόνων μας.

Τι πράγματα είναι αυτά, ρε; Ο Τούρκος να είναι ο μέγας εχθρός της Ελλάδος, ο Τούρκος να αποτελεί την μεγαλύτερη απειλή της χώρας, ο ελληνικός στρατός να είναι κτισμένος και οργανωμένος από το φόβο του Τούρκου και να μου βγαίνουν όλοι να μου πουλάνε ελληνοτουρκική φιλία.

Έλεος, ρε.

Για σιγά. Ποιος είναι ο αντίπαλος του ΠΑΟΚ; Ο Άρης. Πώς θα τους φαινόταν στους παοκτσήδες αν ο Μπατατούδης έδινε λεφτά, παίκτες και δεν ξέρω τι άλλο στον Άρη; Πλάκα κάνουμε, ρε; Η, θα μου πουν ότι άλλο αθλητισμός, άλλο ποδόσφαιρο κι άλλο ανθρωπιά. Αυτά είναι σάπια και όποιος τα λέει θέλει γιαούρτωμα.

Λοιπόν. Αυτή η ιστορία μετά τον σεισμό στην Τουρκία έχει παρατραβήξει. Έχει ξεπεράσει τα όρια. Και να σου πω και το άλλο; Δεν είναι ότι ο Τούρκος είναι ο εχθρός. Δεν είναι ότι έχεις την αγωνία μήπως ένα ωραίο αιγαιοπελαγίτικο σούρουπο ακούσεις την είδηση πως μπουκάρησαν οι Τούρκοι. Κι αυτό δεν είναι σεισμός. Διότι τον σεισμό και την έκρηξη του ηφαιστείου δεν μπορείς να την προβλέψεις. Ενώ είναι μέσα στο πρόγραμμα να στην κάνει ο Τούρκος. Μ' αυτό το φόβο γεννιέσαι και μεγαλώνεις στην Ελλάδα. Και, βέβαια, μόνον ωφελημένοι είναι οι Τούρκοι που καλλιεργούν αυτό το ψυχρό κλίμα, για να μη το πω φιλοπολεμικό κλίμα με την Ελλάδα. Λέω, λοιπόν, ότι δεν είναι μόνον ότι οι Τούρκοι είναι ο εχθρός, αλλά είναι και το άλλο, ρε γαμώτο. Είναι, δηλαδή, ότι εσύ σαν Έλληνας, σαν πολιτισμός, σαν ράτσα, σαν φάτσα, δεν έχεις καμμιά σχέση με τον Τούρκο. Πώς θα το κάνουμε, δηλαδή. Ίδιος, ρε, είναι ο Άγγλος και ο Πακιστανός; Ή ο Σουηδός και ο Αλβανός; Μη σαλτάρουμε εντελώς ρε παιδιά. Διότι προς τα εκεί πάει η δουλειά μ' αυτόν τον κωλοσεισμό στην Τουρκία. Να παραφρονήσουμε.

Για να το προχωρήσουμε, λοιπόν, το ποταμάκι, άλλο πράμα ο Έλληνας κι άλλο ο Τούρκος. Μπορεί να είμαστε γείτονες, μπορεί να μας χωρίζει μια θάλασσα, μπορεί να είμαστε μαζί στο ΝΑΤΟ, όμως ανήκουμε σε δύο διαφορετικούς κόσμους. Εγώ είμαι ο Έλληνας, εγώ είμαι ο εξωγήινος, αυτός που ήρθε από άλλον πλανήτη, από άλλο σύμπαν και άλλο γαλαξία κι ο Τούρκος ήρθε από τα βάθη της Ασίας, από τις στέπες της Μογγολίας και δεν ξέρω πώς βρέθηκε εκεί, ούτε και μ' ενδιαφέρει να το ψάξω. Λοιπόν.

Τι σχέση έχω εγώ με τον Τούρκο; Εγώ ο Έλληνας έφερα τον πολιτισμό στη γη και ο Τούρκος έφερε τον βαρβαρισμό. Γνωστά πράγματα αυτά. Για ποια ελληνοτουρκική φιλία μου λένε, λοιπόν; Με το φίλο κάνεις παρέα, πίνεις ούζο, παίζεις τάβλι; Πως νοιώθεις φίλος με κάποιον σαν τον Τούρκο που θέλει να σου κόψει τον κώλο; Άσε, ρε.

Να δίνει ο άλλος φαγητό στο σκύλο του δρόμου το καταλαβαίνω. Και στην αδέσποτη γάτα. Ούτε, όμως, από το σκύλο, ούτε από τη γάτα κινδυνεύει ο φιλόζωος. Από τον Τούρκο κινδυνεύεις, όμως. Άρα; Μήπως μ' αυτή την ιστορία του σεισμού βρήκαν την ευκαιρία να το παίξουν φίλοι οι Έλληνες διότι κλάνουν μαλλί με τον Τούρκο και θέλουν να τον καλοπιάσουν; Γιατί να μην παίζει κι αυτό το σενάριο. Όλα σήμερα μπορεί ο άλλος να στα παρεξηγήσει.

Γυρίζω σελίδα. Το τεντώνω το σεντόνι και το πιάνω και από την άλλη άκρη. Είσαι μαλάκας, αποδυτηριάκια. Εγώ σου μιλάω, αποδυτηριάκια. Ποιος; Εγώ ο αποδυτηριάκιας. Ποιος είπε ότι δεν μιλάω στον εαυτό μου; Πολύ καλά κάνουν, μαλάκα αποδυτηριάκια, όλοι αυτοί που άπλωσαν χέρι βοηθείας και φιλίας και ανθρωπιάς στον Τούρκο τώρα με τον σεισμό. Και πολύ σωστά πρώτοι οι Έλληνες είναι αυτοί που είχαν υποχρέωση να συμπαρασταθούν στην πράξη για το κακό που βρήκε την Τουρκία με τον σεισμό. Μιλάμε πολύ σοβαρά τώρα. Πάρα πολύ σοβαρά. Ιστορικό χρέος έχεις σαν ελληνική φυλή να βοηθήσεις τον Τούρκο σε μια δύσκολη στιγμή.

Τι είναι ο Τούρκος για την Ελλάδα και τον ελληνισμό; Ο ελευθερωτής της Ελλάδος είναι ο Τούρκος. Αποδυτηριάκια διαβάζεις, κύριε μαλάκα μου, και τώρα δεν απευθύνομαι στον εαυτό μου. Λοιπόν. Αυτό που σου λέω. Δεν είναι δυνατόν ο αποδυτηριάκιας να μην αναγνωρίσει το ιστορικό χρέος απέναντι στον Τούρκο και την ευλογημένη κατάκτηση του τετρακόσα χρόνια.

Έτσι είναι. Ευτυχώς που την Ελλάδα την είχε σκλαβώσει ο μαλάκας ο Τούρκος. Ο απολίτιστος, ο άξεστος, ο βάρβαρος Ασιάτης Τούρκος. Μιλάμε πολύ σοβαρά τώρα. Ποτέ άλλοτε ο αποδυτηριάκιας δεν μίλησε τόσο σοβαρά.

Ερωτώ: θα υπήρχε καμμιά Ελλάδα σήμερα αν, αντί για τον μαλάκα τον Τούρκο, σας είχε κατακτήσει τέσσερις αιώνες κάποια πουτάνα Γερμανία, κάποια άλλη γερμανοειδής πόρνη Αυστρία ή, η άλλη καριόλα η Αγγλία; Οχι μόνον δεν θα υπήρχες στο χάρτη, κύριε μαλάκα μου, αλλά το σπουδαιότερο είναι ότι θα είχε εξαφανιστεί ο πολιτισμός σου.

Και όταν θα είχε εξαφανιστεί ο πολιτισμός σου εννοώ ότι θα είχαν καταργήσει την πατρότητα του αρχαιοελληνικού πολιτισμού από τους Ελληνες. Πήρες χαμπάρι τι σου λέω;

Αυτοί οι πούστηδες οι φράγκοι, οι μεγαλύτεροι εγκληματίες λαών στην ιστορία της ανθρωπότητας, έχουν ισοπεδώσει χώρες κι έχουν λεηλατήσει κόσμο και κοσμάκη. Τι να λέμε τώρα και τι να πρωτοθυμηθούμε.

Μερικά πράγματα, μάλιστα, δεν μπορούν παρά να τα παραδεχθούν και οι ίδιοι. Ποιοι τα έκαναν τα μεγαλύτερα εγκλήματα; Μήπως οι ινδιάνοι και οι άγριες φυλές της ζούγκλας; Ασε, ρε.

Μ' έναν δυτικοευρωπαίο δυνάστη επάνω από το κεφάλι του ο Ελληνας θα είχε αλλοιωθεί. Αυτό που σου λέω. Κάτω από τη μπότα του Γερμανού π.χ. ο Ελληνας θα είχε αλλάξει και δεν θα ήταν αυτός που είναι. Το ίδιο κάτω από το ξίφος του Εγγλέζου. Με το χατζάρι του Τούρκου ο Ελληνας τα πήγε μια χαρά. Ετσι είναι. Με τον απολίτιστο, τον αστοιχείωτο τον Τούρκο ο Ελληνας κατάφερε και διατήρησε την ιστορική του ταυτότητα. Και τη θρησκεία του, και τη γλώσσα του. Τι άλλο θέλει ένας λαός για να συνεχίσει να είναι αυτός που ήταν; Μη του πειράξεις τη γλώσσα πρώτα και μετά την θρησκεία.

Τι ήταν ο Τούρκος που μπήκε στην Ελλάδα; Που κατέλαβε το Βυζάντιο. Ενας στρατιώτης ήταν ο Τούρκος που πάτησε τα χώματα σου, όμως ούτε τον πονηρό σου παράστησε, ούτε τον ξύπνιο βλάχο. Τι σου είπε ο Τούρκος όταν σε κατέκτησε; Εσύ, Ελληνα, είσαι ο γιατρός, εσύ, Ελληνα, είσαι ο αρχιτέκτων, εσύ, Ελληνα, είσαι ο νομομαθής, ο πολιτικός, ο διπλωμάτης, ο οικοδόμος, ο τεχνίτης. Εγώ, σου είπε ο Τούρκος, δεν ξέρω τίποτα παρά μόνον να καβαλάω άλογα και κώλους.

Τετρακόσα χρόνια δεν τον πείραξε τον Ελληνα ο Τούρκος, δηλαδή ένας λαός που δεν ήξερε από θέατρο, από μουσική, από τέχνες και από επιστήμες. Δεν μ' ενδιαφέρουν αυτά τα πράγματα, σου λέει ο Τούρκος. Αυτά ανέλαβε τα εσύ, κύριε Ελληνα, κι εσύ ασχολήσου με τη ναυτιλία, με το εμπόριο και φέρνε μου λεφτά να με συντηρείς. Γεννημένος νταβατζής ο Τούρκος, σου λέει. Εγώ δεν ανακατεύομαι για το αν θα πουλήσεις τις ελιές μ' αυτή τη τιμή κι όχι με την άλλη, ούτε θα σου πω να κτίσεις εκεί κι όχι παραεκεί την εκκλησία σου.

Αυτός ήταν ο Τούρκος. Κάνε ό,τι γουστάρεις, Ελληνα, μόνο μη μου τα ζαλίζεις. Ασχολήσου με τις μπίζνες, εμένα δεν μ' ενδιαφέρει η κονόμα παρά μόνο να πηδάω γυναίκες και ενίοτε άνδρες. Μόνο που θα μου πληρώνεις το φόρο, κύριε Ελληνα, θα μου στέλνεις κανένα λάδι, καμμιά μαστίχα, διότι πώς αλλοιώς θα δικαιολογείται το οφιτσιλίκι μου και το μπεϊλίκι μου.

Πήρες χαμπάρι; Τι να περιμένεις από τον φουκαρά τον Τούρκο που το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν να του ρίχνεις το μπαξίσι του. Ο Αλή Πασάς ήταν το αφεντικό, ο καπετάν γαμάω και σ' όλα, μα σ' όλα τα θέματα του κράτους έκαναν κουμάντο οι Ελληνες. Υπουργοί Ελληνες, γραμματικοί Ελληνες, στρατιωτικοί Ελληνες. Μιλάμε σοβαρά τώρα. Μιλάμε την πραγματικότητα. Ούτε πλάκα κάνουμε, ούτε υπερβολές γράφουμε.

Να είχες κατακτητή τον Γερμανό; Η, τον Άγγλο; Παναγία, βόηθα θα έλεγες και δεν θα ήταν μια κουβέντα αυτή. Θα την εννοούσες βαθειά χωμένη στο πετσί σου αυτή την κουβέντα όταν θα έλεγες Παναγιά και Χριστέ, βόηθα. Διότι δεν είναι ότι θα σ' είχε στο ένα πόδι ο Ευρωπαίος σαν κατακτητής. Είναι πως ό,τι θα έκανες εσύ ο κατακτημένος Ελληνας, για το παραμικρό, ρε παιδί μου, θα ζητούσες άδεια από τον φράγκο, ο οποίος θα σου είχε βγάλει νόμους, άσε που θα σου απαγόρευε π.χ. να πουλάς πιπέρι διότι αυτό θα επιτρεπόταν μόνον στον Αρμένη ή, να μην πουλάς τσάι διότι αυτό θα είχε παραχωρηθεί στον εβραίο.

Τέτοιες πολιτικές ο Τούρκος δεν τις ήξερε, ούτε τις ήθελε και δεν τον ενδιέφεραν. Ουδεμία σχέση ο γραφικός ηγεμονισμός και η αραλίδικη μονοκρατορία του Τούρκου με την συντριπτική και στυγνή δικτατορία που θα σου είχε επιβάλλει ο δυτικοευρωπαίος. Και, επαναλαμβάνω, ότι θα σ' είχε ισοπεδώσει εκ θεμελίων, θα σ' είχε αφανίσει, θα σ' είχε στείλει αδιάβαστο.

Την ξέσκισαν την Ουγγαρία οι Αυστριακοί, όπως τους Λομβαρδούς της βόρειας Ιταλίας. Τα πογκρόμ οι Πρώσοι στην Ολλανδία. Τι να λέμε τώρα. Και τι να πρωτοξύσεις από την Ιστορία. Άσε τα άλλα τα καθάρματα τους Ρώσους, το τι μαχαίρι, το τι λεπίδι έριξαν στους Τατάρους, στους Κοζάκους, στους Εσθονούς και άλλους. Τίποτα δεν έμενε όρθιο όπου έβαζαν το πόδι τους οι Ρώσοι.

Ο Τούρκος τι σου έκανε; Κατέλαβαν την Κωνσταντινούπολη και ο Μωάμεθ είχε δώσει εντολή να μην πειραχτεί ούτε κοτέτσι. Μήπως πείραξαν έστω ένα τούβλο στην Θεσσαλονίκη όταν την κατέλαβαν μετά από τρεις πολιορκίες; Τίποτα δεν πειράξανε.

Για έλα, όμως, στην άλλη όχθη να δεις τι έχουν κάνει οι άσπροι. Οδοστρωτήρας στο Ζάγκρεμπ οι Αυστριακοί, δεν άφησαν πέτρα πάνω στην πέτρα οι Πρώσοι στο Ρότερνταμ.

Ο φουκαράς ο Τούρκος τι σου έκανε; Πού σε πείραξε; Πουθενά. Και δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Με Τούρκο είχες να κάνεις. Μ' έναν ραχάτη, μ' ένα τεμπελόσκυλο. Με τον πολιτισμό της καρέκλας είχες να κάνεις. Ποιας καρέκλας; Στο μαξιλάρι την έβγαζε ο μάγκας ο Τούρκος. Ξαπλωμένος. Αραχτός. Μη μ' ενοχλείς, σου έλεγε. Μη μου την σπας. Μη μου ζητάς τίποτα. Μη με υποχρώνεις, άπιστε γκιαούρη, να κουνηθώ, μη μου χαλάσεις το ραχάτι μου. Μέχρι και το γιογιό που έχεζαν οι Τούρκοι το είχαν δίπλα τους. Μαγκιά. Γιατί, σου λέει ο Τούρκος, να σηκωθώ απ' εδώ που βρίσκομαι ανάμεσα στα πούπουλα και τα μετάξια μου, και τα πανάκριβα χαλιά μου, χωμένος μέσα στις στρωματάρες μου και να πάω στο άλλο δωμάτιο για να βρω την τρύπα της τουαλέτας και να κάνω την ανάγκη μου. Τι μαλακία είναι αυτή; Και επειδή ο Τούρκος δεν ήξερε από αθλητισμό, έκανε με το χέσιμο την καλύτερη και την πιο φυσική προπόνηση. Ο μαλάκας ο πολιτισμένος ο Ευρωπαίος πάει και στήνει τον κώλο του πάνω στη λεκάνη για να αδειάσει, όμως χωρίς τη συμμετοχή των ποδιών στη διαδικασία του χεσίματος δεν γίνεται το τέλειο και το απόλυτο άδειασμα του εντέρου. Ο απολίτιστος Τούρκος πάει και κάθεται πάνω στα πόδια του και μαζί με το χέσιμο κάνει και την πιο φυσική εξάσκηση του κορμιού του. Διότι με την σωστή τοποθέτηση του σώματος όταν ο Τούρκος κάνει την ανάγκη του βάζει σε λειτουργία όλο το σύστημα του οργανισμού. Τέλος πάντων, άλλο ήταν το θέμα μας κι αν το έφθασα μέχρι την τουαλέτα το έκανα για να σου πω ότι ο Ελληνας δεν μπορούσε να κινδυνεύσει πολιτιστικά από έναν λαό που το μόνο σωστό που ξέρει να κάνει και το μόνο που τον ενδιαφέρει ήταν να χέζει φυσιολογικά.

Ο Αποδυτηριάκιας

Wilt Chamberlain, ο γίγαντας των μύθων

Ηλίας Μπαζίνας
«Φίλαθλος», 17-10-1999

Wilt Chamberlain (1936-1999), ο γίγαντας των μύθων

Ο Γουίλτ Τσέιμπερλεϊν άλλαξε τον τρόπο της αθλητικής μας σκέψης.
Τρομερά πράγματα, με επιδεξιότητα σε πολλά σπορ.
Προϊόν εξαιρετικών γενετικών προδιαγραφών και όχι αδενικής δυσλειτουργίας.
Έσβησε το παραμύθι για τους ψηλούς που δεν έκαναν για τίποτα.


Η Ορθοδοξία στο ύψος της...

Ηλίας Μπαζίνας
«Φίλαθλος», 16-10-1999

Η κρυστάλλινη διαύγεια και η στοιχειακή δύναμη του λόγου του Ιησού δεν έσχισε μόνο ένα καταπέτασμα ενός ναού. Ταρακούνησε τα θεμέλια του σύμπαντος. Δεν άργησαν να μπουν μπροστά «διορθωτικοί μηχανισμοί», όπως λένε και οι χρηματιστηριάκηδες, για να ακυρώσουν και να εκμηδενίσουν το έργο του. Δεν το κατάφεραν ακόμα.

[...]

Ας σταθή τουλάχιστον η Ορθοδοξία ΣΤΟ ΥΨΟΣ ΤΗΣ! Είναι το ΜΟΝΟ, που απομένει...

Η μεγαλύτερη ήττα του Κτήνους

Ηλίας Μπαζίνας
«Φίλαθλος», 15-10-1999

Το ότι ο Ιησούς ζη ακόμα στις καρδιές των ανθρώπων αποτελεί την μεγαλύτερη γνωστή ΗΤΤΑ του Κτήνους, την μεγαλύτερη από μέρους του Ανθρώπου απόρριψη, ΑΠΟΤΑΞΗ, του ζωωώδους στη φύση του, που είναι και ο ΜΟΝΟΣ, υπαρκτός και τρομερός, ΕΧΘΡΟΣ του.

Χίτλερ, ελέφαντες και Σορίν Ματέι (Υπερπληθυσμός)

Ηλίας Μπαζίνας
«Φίλαθλος», 14-10-1999

Έξι δισεκατομμύρια ο πληθυσμός της Γης... Υπερπληθυσμός...

Προσωπικά, δυσκολεύομαι πολύ να χαρώ με τα κάθε λογής γεννητούρια, σκεπτόμενος όλα τα ΑΡΝΗΤΙΚΑ του όσμου, ιδίως του μελλοντικού. Μόνο όταν γεννιούνται ελέφαντες ή φάλαινες ή δελφίνια ή σιβηρικές τίγρεις νοιώθω κάποια πρόσκαιρη χαρά.. και αυτή πολύ ΕΥΘΡΑΣΤΗ.

Ο μοναχικός Ηρακλής κάποτε τα έβαζε με ολόκληρο το σύστημα και το ξευτύλιζε...

Εκτός από αράπη...
Ο μοναχικός Ηρακλής κάποτε τα έβαζε με ολόκληρο το σύστημα και το ξευτύλιζε...
...ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΤΑΥΡΩΣΗ ΑΛΛΟΣ ΤΗ ΝΙΚΗ ΤΟΤΕ ΧΑΝΕΙ ΛΕΦΤΑ ΤΟ «ΜΑΓΑΖΙ»...

Ηλίας Μπαζίνας
«Φίλαθλος», 20-8-1999

Η Μέρλυν Ότεϊ εμφανίζει τα λιγώτερα παγκοσμίως συμπτώματα χρήσης αναβολικών από κάθε άλλη γυναίκα σπρίντερ. Μετά από μακρότατη καριέρα στους στίβους παραμένει η ίδια όμορφη και θηλυκή ελαφίνα που καψουρεύτηκε όλος ο φίλαθλος κόσμος εδώ και δύο δεκαετίες. Το δέρμα της παραμένει πεντακάθαρο και η φωνή της γυναικεία. Εχουν αξία αυτά σαν πειστήρια; Νομικά, καμία. Για μένα που είμαι της δουλειάς, έχει ΑΠΟΛΥΤΗ αξία. Για μένα αντίθετα δεν έχουν καμία αξία τα τεστ αντιντόπινγκ. Διότι είναι πλέον διαβλητά. Στα χέρια των κυβερνήσεων των μεγάλων χωρών του αθλητικού ιερατείου και των πολυεθνικών εταιρειών. Εγώ δεν υποθέτω απλά. Εγώ ΒΛΕΠΩ ότι η Ότεϊ έχει κάνει πιο φειδωλή χρήση αναβολικών από άλλες αθλήτριες, που δεν θα πιαστούν ποτέ, όπως βλέπω ότι είναι ψηλή κι έγχρωμη. Τόσο καθαρά! Για την ώρα Αμερικανοί δεν πιάνονται. Ο Τζόνσον, πρώτος αποδιοπομπαίος τράγος ολόκληρης της Ιστορίας, είναι Τζαμαϊκανός - Καναδός. Η Ότεϊ είναι Τζαμαϊκανή. Ο Λίνφορντ Κρίστι Τζαμαϊκανός - Βρεταννός. Ο Σοτομαγιόρ Κουβανός. Ολοι έχουν κοινό ότι έχουν περάσει προς τα έξω τον τύπο του μαύρου «υπερανθρώπου». Είναι και υπερήλικες, άρα τελειωμένοι από άποψη εισπρακτική. Κατάλληλη η εποχή για να σπάσουμε τον μύθο τους. Ο τύπος του μαύρου υπερανθρώπου ενοχλεί πια πολλούς και σοβαρά. Πρέπει να εκλείψη. Υπάρχει πρόγραμμα γι' αυτό, το απαιτούν οι κυβερνήσεις των μεγάλων της γης. Το ίδιο το αθλητικό μαγαζί χάνει λεφτά όταν δεν μπορεί να σταυρώση διάκριση άλλος, εκτός από αράπη. Σήμερα υπάρχει η δυνατότητα να βγάζουμε νικητές τους όχι καλύτερους. Όπως στην αρχή της ιστορίας του σύγχρονου ντόπινγκ η δυνατότητα αυτή υπήρχε για όσους κατείχαν τα μυστικά, έτσι και σήμερα υπάρχει για όσους κατέχουν τα κλειδιά των εργαστηρίων. Δεν έχουν πια ανάγκη να βγάζουν ντοπαρισμένο έναν αντοπάριστο αθλητή. Απλά δεν πιάνουν τους ντοπαρισμένους που δεν θέλουν να πιάσουν. Οι αθλητές είναι όλοι ντοπαρισμένοι, τουλάχιστον στα επίπεδα που ενδιαφέρουν τις κυβερνήσεις. Εύκολη δουλειά οι επιλεκτικοί αποκεφαλισμοί. Έτσι πάλι το μαγαζί ρυθμίζει τα πάντα, με βάση παραμέτρους πολιτικές, οικονομικές, φυλετικές, προπαγανδιστικές. Ο αθλητισμός είναι οριστικά ΣΙΚΕ. Ποτέ πια δεν θα επανέλθη στην προτέρα κατάσταση, τότε που ένας «μοναχικός Ηρακλής» μπορούσε να τα βάζη με ολόκληρο το σύστημα και να το ξεφτιλίση. Σήμερα οι μοναχικοί Ηρακλήδες είναι ανάθεμα για όλους. Για το... ΝΑΤΟ, για τους αθλητοπατέρες, για τους εμπόρους, για τους γκουρού των δηλητηρίων. Συνεπώς δεν θέλω προσεκτικός αναγνώστης αυτής της στήλης να ξανακάνη ποτέ κάποια από τις παρακάτω ερωτήσεις:

- Υπάρχει παράγοντας που να μην ξέρη την αλήθεια για τα φάρμακα;
Απάντηση: ΟΧΙ. Εκτός αν πρόκειται για τρόφιμο ασύλου...

- Υπάρχει δημοσιογράφος που να μην ξέρη την αλήθεια για τα φάρμακα;
Απάντηση: Υπάρχουν δυστυχώς πολλοί τέτοιοι, αφελείς έως ηλίθιοι. Οι γάτες της δουλειάς ξέρουν. Αλλά κρατάνε σκόπιμα τους χαζούς στο σκοτάδι για να μην κινδυνεύη το παραμύθι του μαγαζιού.

- Σε ΟΛΑ τα σπορ υπάρχουν φάρμακα;
Απάντηση: ΝΑΙ. Περισσότερη χρήση γίνεται στα σπορ που έχουν συχνούς αγώνες.

- Όλοι οι παγκόσμιου επιπέδου πρωταθλητές παίρνουν φάρμακα;
Απάντηση: Ολοι, δεν υπάρχει εξαίρεση.

- Το σύστημα πιάνει όποιον γουστάρει;
Απάντηση: ΝΑΙ. Και υποχρεώνει τους αθλητές και τους προπονητές να γίνωνται αναξιοπρεπείς, ψεύτες και να ζούνε με το σπαθί πάνω από το κεφάλι τους. Όποτε θέλουν τους το κόβουν. Στο μεταξύ τους ελέγχουν και τους ορίζουν σαν ΖΩΑ κούρσας, φορτίου και σφαγής...

Για το ξέσκισμα... και το παντελόνιασμα, τι θα έλεγε σήμερα ο Ιησούς Χριστός...

Ο φόβος και ο θάνατος είναι το ψέμα...
Άγια νύχτα από τους πιστούς και χλαπάκιασμα τα μελομακάρονα...
Τι να γνώριζε ο Ιησούς ξεκινώντας από τη φάτνη για όλα αυτά που γίνονται εν ονόματί του...

Ηλίας Μπαζίνας
«Φίλαθλος», 25-12-1998

Αναλαμβάνοντας και φέτος να γράψω το θέμα «Χριστούγεννα», διαπιστώνω για μια ακόμα φορά ότι κάτι δεν πάει καλά με μένα και την «πρώτη γιορτή της χριστιανοσύνης». Όσες προσπάθειες και αν καταβάλω, δεν καταφέρνω να νοιώσω παρά ελάχιστα πράγματα τις ημέρες αυτές. Τα περισσότερα... ΑΡΝΗΤΙΚΑ.
ΔΕΝ θεωρώ ότι είναι θέμα «χριστιανικής πίστης». Είναι χρόνια τώρα, που ό,τι πιστεύω δεν βγαίνει στο φως της μέρας. Όχι απλά ΔΕΝ είναι κανενός άλλου θέμα. Δεν είναι ΟΥΤΕ δικό μου.
Δεν μιλάω λοιπόν εδώ για θαύματα, ούτε για τη σωτηρία της ψυχής. Μιλάω για ΜΕΓΕΘΟΣ ΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ. Και για αισθηματική ένταση. Χωρίς και αυτή την τελευταία να επιχειρώ πια να τη «διερμηνεύσω». Τη θεωρώ ένα από τα θαύματα, ίσως το μέγιστο, μέσω των οποίων ο καθένας γιγνώσκει την ατομική του σωτηρία.
Απλά, ενώ γύρω μου εκτυλίσσεται όλη αυτή η δενδροφόνος και λαμπιονιάρα εορταοτικότητα, οι χορδές της ψυχής μου, -αν υπάρχουν- ΣΙΓΟΥΝ. Και από κοντά, ο ΤΖΟΓΟΣ.
Είναι πολλοί που ΔΕΝ γιορτάζουν. Π.χ. τα μπατίρια, οι μονάχοι (όχι οι μοναχοί, εκείνοι εορτάζουν, ευλαβικά, κατανυκτικά, ευφρόσυνα και ούτω καθεξής) τα δάση, τα ζωάκια, που διάφοροι κρετίνοι θα αγοράσουν δώρα στα παιδάκια τους και μετά θα τα πετάξουν (τα δώρα, όχι τα παιδάκια). Οι αλλόπιστοι. Τα μικρομάγαζα, που ελπίζουν μάταια σε αυξημένο τζίρο.
Τα παρατηρώ καθώς περνάω απ’ έξω. Είναι κι αυτά σαν γέρικα μοναχικά μπατίρια. Σου φέρνουν θλίψη. Όπως θλίψη εμένα μου φέρνουν και οι τυπικές κάρτες και τα ΜΙΚΡΑ ΔΩΡΑ. Δεν αντέχω τα μικρά δώρα και δεν τα κάνω ποτέ μου. Το σπίτι μου είναι γεμάτο σκατουλάκια, ειδικά τέως σοβιετικών φίλων μου, που λυπάμαι να τα πετάξω. Με γεμίζουν μελαγχολία. Αν δεν μπορής να κάνης κιμπάρικο δώρο, μη μου κάνης καθόλου. Δεν θα σε παρεξηγήσω, αντίθετα θα το εκτιμήσω.
Λένε ότι οι γιορτές πάντα φέρνουν κύμα αυτοκτονιών. Αυτά βέβαια δεν πρέπει να τα λέμε. Είναι νταουνιάρικα. Πρέπει να είμαστε ποζιτιβιστές, θετικοί! Με άφατη ηδονή γράφω τους παραπάνω στα έτσι μου.
Επικοινωνούν μαζί μου διάφοροι, κατά πλειοψηφία ΟΧΙ ευφυείς και μου λένε μεταξύ άλλων ότι είμαι μουρμούρης, Μαρθαβουρτσιστής. Γράφω ΚΑΙ αυτούς ως ανωτέρω. Αδυνατώ να καταλάβω πώς μπορεί κάποιος να διαβάζη ταπρόγια και να λέη ταπρίτς. Απλά ελληνικά γράφουμε, ειδικά εγώ ΠΟΛΥ ΑΠΛΑ. Παιδικά.
Ίσαμε 100 φορές έχω γράψει ότι το στοιχείο της νεοελληνικής πραγματικότητας, που μισώ περισσότερο από όλα, είναι το «αχ πώς πονώ» των λαϊκών ασμάτων. Και ΔΕΝ διακρίνομαι από «ανθρωπιά», ΟΥΤΕ οραματίζομαι έναν πλανήτη καργαρισμένο μέχρι την τελευταία του γωνία από ανθρώπινα περιττώματα.
Την «ιερή» επιταγή «αυξάνεσθε και πληθύνεσθε και κατακυριεύσατε την Γην», εγώ τη διαβάζω «αυξάνεσθε, πληθύνεσθε, φονεύετε, αραιώνετε». Κανένα έρωτα με τον «Άνθρωπο» δεν έχω. Απλά, λυπάμαι τους ανθρώπους.

Διερωτώμαι τι θα έλεγε ο Ιησούς αν έβλεπε το παντελόνιασμα, το ξέσκισμα, που διεξάγεται εν ονόματί του. Τι θα ΓΝΩΡΙΖΕ από όλα αυτά, ξεκινώντας από τη φάτνη με το μπουλούκο, που γλύτωσε από το σπαθί του Ηρώδη και εδέχθη και πλούσια δώρα (μιλάμε βουνά τα φράγκα) ίνα διαφυλαχθή για τον μελλοντικό Σταυρό!
Θα τον γνώριζε ο Ιησούς αυτόν τον μπούλη, θα αναγνώριζε τάχα την ημερομηνία 25 Δεκεμβρίου, που καθιερώθηκε να γιορτάζεται ΑΙΩΝΕΣ μετά το θάνατο του; Θα ένοιωθε υποχρεωμένος και κολακευμένος από όλους αυτούς τους πιστούς, που κράζουν «Άγια Νύχτα» και «Χάπη Μπέρδεϊ Του Γιου» και χλαπακώνουν πουτίγκες και γαλοπούλες και μελομακάρουνα;

Είναι πολύ διαφορετική η εικόνα του Ιησού που έχω εγώ. Λυπάμαι. Προφανώς είμαι ένας εκ των κακοί άνθρωποι. Σόρρυ! Αδυνατώ παντελώς να συνδέσω τον ευτραφή μπούλη με την μοναχική, ασκητική φιγούρα του νέου άντρα με το σκαμμένο πρόσωπο και το χάος στο βλέμμα. Που, όταν άνοιξη, τύχω βράδυ ανάμεσα σε κυπαρρίσια και ελιές, βλέπω κάπου μπροστά μου την ασπράδα του χιτώνα του και ακούω τη φωνή του να μπερδεύεται με τα τριζόνια. ΝΟΜΙΖΩ πως λέει «δεν θέλω να πεθάνω έτσι, Πατέρα, πατέρα, με ακούς;». Και μόνη απάντηση το τριζόνι.
Σιγή ο πατέρας, ανεξιχνίαστες οι βουλές του. Και κάπου εκεί, πέρα, στο μονοπάτι, δαυλοί πλησιάζουν. Νοιώθω το φόβο να πάλλεται, να απλώνεται σαν κρύα, μαύρη λάσπη, έμεσμα οργής, μίσους, τύψεων, έμεσμα αιώνων, κόσμων, γενεών.
Νοιώθω τη μοναξιά του σφάγιου. Και μετά, ΟΛΑ να τα σκεπάζη κάτι ΑΛΛΟ, βαθύ, βουβό και πελώριο. Μακάρια αρμονία και συμπαντική χαρά. Αθάνατη, ακλόνητη. Η Ζωή αγκαλιάζει το σφάγιο, το ρουφάει μέσα της, απαλά, στοργικά, σαν το βρέφος να ξαναγυρίζη στο ενάμνιο υγρό, στη σιγουριά του μητρικού σώματος, στον ωκεανό της αγάπης.
Την ώρα της άνοιξης γίνονται αυτά. Τα γεννάει το άγιο χώμα της Μεσογείου. Παραισθήσεις, όνειρα, έκσταση και παροξυσμό αυτού, που δεν ξέρουμε τι είναι αλλά το λέμε Αγάπη. Ξέρουμε μόνο ότι ήταν, είναι και θα είναι. Εδώ. Στα αγιασμένα χώματα της Μεσογείου. Και ότι είναι η μήτρα όλων των ωραίων πραγμάτων. Και ότι το ψέμα είναι ο Φόβος και ο Θάνατος. Εκτός από τη Ζωή δεν υπάρχει τίποτε άλλο.
Ποτέ δεν χρειάστηκα να μου εξηγήση κανένας το Πάσχα. Ούτε νομίζω ότι οποιοσδήποτε ΜΠΟΡΕΙ να εξήγηση σε οποιονδήποτε αυτά τα πράγματα. Όσο περνάνε τα χρόνια, η πίστη μου στις λέξεις ξεθωριάζει. Άλλα πράγματα, πανίσχυρα και καταλυτικά, παίρνουν τη θέση τους. Καθώς το ελάχιστο εκείνο μόριο, που μου αναλογεί να καταλάβω από την ομορφιά της πλάσης, σιγά σιγά μου αποκαλύπτεται, μαθαίνω να αφήνω την καρδιά μου ελεύθερη, να σκέφτεται εκείνη για μένα.
Σίγουρα πολλοί ζουν τα Χριστούγεννα. Τους μακαρίζω. Το ότι εγώ δεν μπορώ δεν σημαίνει τίποτα. Ίσως κάποτε μπορέσω. Στο μεταξύ και ενώ η κακόφωνη πολυχρωμία μου απειλεί μάτια κι αυτιά, ενώ ο κρότος του χρυσού και του αργύρου πάνω στους μπεζαχτάδες της οικουμένης σκεπάζει τα πάντα, εγώ αφουγκράζομαι μακρινό αλλά βέβαιο, το Πάσχα να πλησιάζη...

Ο ναός της Φύσης (Ελληνικό καλοκαίρι, Ναυάγιο Ζακύνθου)

Ηλίας Μπαζίνας
«Φίλαθλος», 15-7-1997

Όχι πως είναι στο χέρι μου να κρύψω τους άγνωστους παραδείσους της Ελλάδας. Κάποια μάτια δεν γίνεται να μην τους δουν. Και μερικά από αυτά θα είναι ΒΕΒΗΛΑ. Αυτή είναι δυστυχώς η πραγματικότητα του τόπου μας ΣΗΜΕΡΑ. Αύριο ίσως θα είναι καλύτερα. Το θέμα είναι: Αντέχουν τα πράγματα το σήμερα; Μπορούν να επιβιώσουν μέχρι να έρθη εκείνο το ευλογημένο αύριο; Βλέπω στους δρόμους ΑΦΙΣΕΣ με έναν από αυτούς τους κρυφούς παράδεισους, που εγώ τον ξέρω πολλά χρόνια. Πρόκειται για το φυσικό ορμίσκο κάτω από το μοναστήρι του Αη Γιώργη των Γκρεμών, στη βορειοδυτική Ζάκυνθο, που ο κόσμος έχει πια συνηθίσει να τον λέη «Το Ναυάγιο». Πραγματικά, εκεί, μισοχωμένο στην άμμο, αναπαύεται το ναυαγισμένο «παπόρο» του καπτά-Κωσταντή Κομποθέκρα. Όταν εγώ πρωτοαντίκρυσα το θαύμα αυτό της Φύσης - το λιμανάκι, όχι το καράβι - δεν το ήξεραν ούτε οι Ζακυνθινοί, πλην ελαχίστων. Είναι πολύ δύσκολο στην πρόσβαση, απρόσιτο από την ξηρά και, τότε που λέω εγώ, αρχές της δεκαετίας του '80, προσιτό από τη θάλασσα μόνο με καλό σκάφος και ΑΝ βοήθαγε ο καιρός. Το πιάνουν οι πουνέντηδες, οι μαΐστροι, οι γαρμπήδες. Σήμερα έγινε προσιτό το Πόρτο Βρώμα, που είναι κοντά, από τη στεριά. Οπότε, φτάνεις και με νοικιασμένο βαρκάκι.

Η ουσία είναι ότι έγινε «αξιοθέατο». Πολλοί πάνε για να δούνε το ναυάγιο, να παίξουν τα παιδιά τους κρυφτό στο σκουριασμένο σκαρί. Έτσι κάπου βεβηλώθηκε ο ναός αυτός της Φύσης, που όμοιο ακριβώς εγώ δεν ξανάδα σε τόσες και τόσες περιπλανήσεις μου ανά την υφήλιο. Κάποτε έβαλα στοίχημα - πράγμα αντίθετο με το χαρακτήρα μου - με κάτι Αμερικάνους, να μου βρουν και να μου δείξουν ένα τέτοιο κομμάτι οπουδήποτε στον κόσμο. Ουσιαστικά, αυτό που είναι απίστευτο στο τοπίο είναι τα ΧΡΩΜΑΤΑ. Όλο το Ιόνιο έχει εξωγήινα χρώματα, αυτό το σημείο, όμως, είναι μοναδικό ακόμα και για το Ιόνιο. Τα απότομα, απόκρημνα και πανύψηλα βράχια έχουν χρώμα ζαχαρί και αγκαλιάζουν ένα νερό, που καμμιά ακουαμαρίνα και κανένα τυρκουάζ δεν μπορεί να συγκριθή μαζί του. Τα γλαριά, που πετάνε πάνω από το νερό αυτό, από την ανταύγειά του γίνονται λουλακί. Βλέπεις γαλάζια πουλιά να πετάνε πάνω από το κεφάλι σου. Ο ορίζοντας στο ύψος του ματιού σου είναι ένα ροζ, που έχει μέσα και μωβ. Ούτε φωτογραφία μπορεί να πιάση σωστά αυτά τα χρώματα, ούτε ζωγράφος το έχει κάνει μέχρι τώρα. Όταν πρωτοείδα το λιμανάκι αυτό ένοιωσα τι εννοούσε ο Σεφέρης «στο περιγιάλι το κρυφό κι άσπρο σαν περιστέρι».

Μετά είδα το περιγιάλι το κρυφό, που κόντευα να το πιστέψω και λίγο «δικό μου», σε φωτογραφίες στο δρόμο. Μου φάνηκε σαν να είδα αγαπημένη γυναίκα, που την πίστευα αγνή και αμόλυντη, να κάνη πιάτσα στη Συγγρού. Συγκλονίσθηκα. Μετά σκέφτηκα ότι παραείμαι εγωιστής, παραείμαι καχύποπτος με τους ανθρώπους. Είχαν δικαίωμα και άλλοι Ελληνες να δουν και να καταλάβουν. Με τον Οδυσσέα μέσα μας ανατραφήκαμε όλοι μας στο κάτω κάτω, με τη λαχτάρα του νόστου. ΝΑ ο νόστος, σκέφτηκα. Ο Αη Γιώργης των Γκρεμών. Τέτοιες εικόνες κράτησαν ζωντανό τον Οδυσσέα, πότισαν την ψυχή του με το κρασί της νοσταλγίας, ποτό φοβερό σε δύναμη, που κάνει τον άνθρωπο, ειδικά τον άντρα, πραγματικό θηρίο. Που τίποτα δεν μπορεί να τον κράτηση μακριά από το αγαπημένο τοπίο. Εφτάνησα ήταν η Ιθάκη. Κείνα τα χρόνια πρέπει να υπήρχαν όλο τέτοια λιμανάκια, όπου έκαναν το μπάνιο τους οι γοργόνες. Και χωρίς σκουριασμένα ναυάγια, να τα σπρώχνη το κύμα όλο και πιο κοντά στο βράχο. Τέλος πάντων, ο Αη Γιώργης μαθεύτηκε. Έχει κι άλλες ομορφιές η Ζάκυνθος. Πολλές και απερίγραπτες. Όλα τα Εφτάνησα έχουν τέτοια κομμάτια, που σε κάνουν να θες να πέσης στα γόνατα και να προσκύνησης. Και φυσικά και η υπόλοιπη Ελλάδα. Είναι κάτι το απίστευτο το πόσα πράγματα ομορφιάς έχει τούτος ο ευλογημένος τόπος.

Θεωρήστε τα «ναούς»! Προσπαθήστε να τα σεβαστήτε. Δεν είναι της μόδας η λέξη «σεβασμός». Η μόδα, όμως, δεν έχει καμμιά αξία. Και δεν θα κράτηση. Όποιος νοιώθει σταθερά δεμένος με αυτή τη γη και αυτή τη θάλασσα, όποιος δεν είναι ό,τι του λέει ο ένας και ο άλλος, αλλά είναι Έλληνας και ξέρει τη θα πη «είμαι Έλληνας», ας καταλάβη ότι οι ομορφιές, που του εμπιστεύθηκε η τύχη να διαχειρισθή, ΠΡΟΣΩΡΙΝΑ, είναι ο πλούτος και η κληρονομιά του. Και δική τους και όλων μας. Είναι ΝΤΡΟΠΗ μας να κάνουν οι Φράγκοι χρυσάφι τις ομορφιές του δικού τους κόσμου και εμείς να μη μπορούμε στο δικό μας να κάνουμε ΤΙΠΟΤΑ ΣΩΣΤΟ!

Ποτέ σκουλήκι της λάσπης (Ελληνικό καλοκαίρι)

Ηλίας Μπαζίνας
«Φίλαθλος», 11-7-1997

Τούτες τις μέρες, οι προνομιούχοι πάνε στα νησιά και στις παραλίες της Ελλάδας για να ζήσουν το ελληνικό καλοκαίρι, που αντιπροσωπεύει τον ανώτατο, ποιοτικά και ποσοτικά, βαθμό ΠΟΛΥΤΕΛΕΙΑΣ, που μπορεί να αξιωθή να γευθή ένας θνητός πάνω σε τούτη τη γη. Όχι, ΦΥΣΙΚΑ και ΔΕΝ εννοώ την πολυτέλεια, που προσφέρουν τα σκάφη αναψυχής και τα ακριβά ξενοδοχεία. Χωρίς ΚΑΘΟΛΟΥ να την απορρίπτω. Έχει τη θέση της και αυτή η πολυτέλεια και μακάρι να την χαίρεται όποιος την έχει. Σε τούτο τον τόπο, όμως, τα μεγάλα και τα σπουδαία είναι ΑΛΛΑ. Είναι αυτά, που χάρισαν απλόχερα οι θεοί στο βροτό άνθρωπο, που κάποια αγαθή μοίρα τον έσπειρε σε τούτο τον τόπο. Είναι το ρίγος της πληρότητας, που κάνει τη διαφορά ανάμεσα στη ΖΩΗ και στην απλή ΥΠΑΡΞΗ. Εμάς μας χαρίσθηκε το δώρο της ζωής, μας αποκαλύφθηκε η αθανασία του ήλιου και της θάλασσας, μας μίλησαν στη γλώσσα της ψυχής, στη γλώσσα της Ελλάδας, εκατομμύρια πνεύματα, που σεργιανάνε πάνω στις ράχες των δελφινιών του Ιονίου και ανασαίνουν μέσα στη δροσιά των μελτεμιών του Αιγαίου και ψήνονται στην κάψα των γαρμπήδων του Λιβυκού μέχρι να ανέβουν, θυμιατό ατίμητο και πανάρχαιο, στα ουράνια. Και κοντά σε εμάς απολαμβάνουν και οι ξένοι, όσοι έχουν γεννηθή με την ποιότητα να μπορούν να μυηθούν. Και μας μακαρίζουν για τα δώρα, που αξιωθήκαμε και για το καλοκαίρι μας, που είναι η ποίηση της ύπαρξης μας και αυτό, που κάνει το δικό μας τρόπο ζωής τόσο πολύ διαφορετικό από άλλων λαών. Χάρη στις ευλογίες, που αξιώθηκε η Ελλάδα, γλυτώσαμε κι εμείς σαν λαός από την πικρή γεύση της ΕΞΑΘΛΙΩΣΗΣ, που είναι η μοίρα άλλων, λιγώτερο τυχερών λαών. Γνώρισα Ελληνες πολύ φτωχούς, ιδίως εκείνα τα πικρά χρόνια μετά την Κατοχή και τον Εμφύλιο. Εξαθλιωμένους «παρίες» Ελληνες, όμως, δεν γνώρισα. Ακόμα και ο πιο φτωχός είχε περιουσία του τον ήλιο και τον αέρα της Ελλάδας, το μοναδικό αυτό φως, που όλα τα ξεπλένει, τα απολυμαίνει, τα εξαγνίζει. Εβγαζε ο πένητας την καρέκλα του στο πεζοδρόμιο της γειτονιάς του και ένα μερίδιο από τα δώρα, που συνεπάγεται το να είσαι Ελληνας, ήταν δικό του. Φτωχός άνθρωπος, ναι. Σκουλήκι της λάσπης, ποτέ!

Ειδικά το καλοκαίρι, για το μέσο Ελληνα, εδώ και πολλά χρόνια είναι μια βαθειά ανάγκη και ένα απαραβίαστο προνόμιο. Από τις πιο μεγάλες κατάρες είναι να μην κάνης καλοκαίρι, να μη γευθής για μια ολόκληρη χρονιά αυτή την καταπληκτική πολυτέλεια, που όπως έλεγα παραπάνω δεν έχει άμεση σχέση με το πολύ χρήμα. Γιατί από τη στιγμή, που κάνεις ό,τι κάνουν όλοι, από τη στιγμή, που αράζεις δίπλα στη θάλασσα και ξεροψήνεσαι και μετά σβήνεις την κάψα σου στο κύμα ή ξεδιψάς με ένα ταπεινό αναψυκτικό και μετά αράζεις το μεσημέρι σου με ένα βιβλίο να περάση η ζέστη της μέρας για να βγης το βραδάκι για καφέδες, ουζάκια και κάνα θερινό σινεμαδάκι ή τίποτα μπύρες με καλαμαράκια και μετά καμπόσο χαζοξενύχτι στο παγωτατζήδικο, ΜΕΤΕΧΕΙΣ ΣΤΗΝ ΙΕΡΟΤΕΛΕΣΤΙΑ. Και απολαμβάνεις μια ΠΟΙΟΤΗΤΑ ζωής, που όλα τα κότερα του κόσμου δεν μπορούν να της προσθέσουν παραπάνω από ένα μονοψήφιο ποσοστό απόλαυσης.

Όλοι τούτες τις μέρες ασχολούνται με το «μπελά» του ΠΟΥ να πάνε. Πολύ γλυκός μπελάς! Ρωτάνε κι εμένα. Εγώ, όμως, τέτοιες συμβουλές δεν δίνω. Γνήσιος γρουσούζης σε θέματα προστασίας της φύσης, παραπλανώ φίλους και λιγώτερο φίλους. Λέω τα ίδια και τα ίδια μέρη τα γνωστά σε όλους, που είναι άλλωστε έτσι κι αλλοιώς θαυμάσια. Μερικούς ΕΠΙΓΕΙΟΥΣ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥΣ που τυχαίνει να ξέρω, ΔΕΝ τους αποκαλύπτω! ΟΧΙ για να τους απολαμβάνω εγώ. ΟΧΙ! Απλά, θέλω να τους κρύψω από τον ΚΑΚΟ τουρισμό, επειδή ΞΕΡΩ ότι ο κόσμος θα διαπαιδαγωγηθή να προστατεύη το ωραίο και να σέβεται τη φύση. Θέμα χρόνου είναι. Ως τότε, ας μείνουν και πέντε μέρη που να μην τα ξέρη...

Το «Έλληνες» μας μάρανε;

Ηλίας Μπαζίνας
«Φίλαθλος», 23-4-1997

Ο αθλητισμός είναι από τη φύση του διεθνιστικός. Ακόμα και όταν γίνεται από Έλληνες, δεν μπορεί ποτέ να είναι ένα μοναδικά «ελληνικό» φαινόμενο. Το ελληνικό Πάσχα, όμως, ΕΙΝΑΙ! Και ελληνικό και ΜΟΝΑΔΙΚΟ.

Το ελληνικό Πάσχα έχει διπλό χαρακτήρα: θρησκευτικό και εθνικό. Είναι κι αυτή μια ιδιορρυθμία του λαού μας και της ιστορίας του. Μείναμε τόσα χρόνια μόνοι ή σχεδόν μόνοι στον κόσμο, ώστε τίποτα δικό μας δεν είναι πια εντελώς όμοιο με ό,τι άλλο υπάρχει στον κόσμο. Το Πάσχα των καθολικών είναι ίδιο για ένα δισεκατομμύριο κόσμο. Το ελληνικό Πάσχα είναι μόνο των Ελλήνων. Κανένας δεν αμφισβητεί τους δεσμούς και με τους άλλους ορθοδόξους. Οι δεσμοί αυτοί, όμως, είναι σχεδόν αποκλειστικά δεσμοί πίστης. Όχι ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ.

Η παράδοση, όμως, έχει αυθυπαρξία σαν αγαθό. Γι' αυτό και το Πάσχα των Ελλήνων έχει μεγάλη αξία ακόμα και για εκείνους, που δεν εξαντλούν το νόημά του στο μεταφυσικό του περιεχόμενο. Το Πάσχα οι συνειδητοί ορθόδοξοι συνυπάρχουν αρμονικά με όλους τους πανέλληνες, έξω και πέρα από το θρησκευτικό δεσμό. Οι ημέρες αυτές κάθε χρόνο μας αναβαπτίζουν και μας ενώνουν σαν έθνος. Και τονώνουν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά μας, που απειλούνται με εξαφάνιση. Αυτά τα χαρακτηριστικά, που τόσο ενοχλούν τον κ. Κίσσινγκερ και το συνάφι του! (Σύμφωνα με δική του δηλωση).

Αξίζει να προστατεύεται η παράδοση, πέρα από όλα τα άλλα. Έκανε αιώνες για να γίνη. Είναι συχνά φαινόμενο οιονεί φυσικό. Αν την αφήσης να μαραθή, για να επιχειρήσουμε και μια αντιστοιχία με την οικολογία, είναι άγνωστο τι θα συμπαρασύρη.

Προσωπικά, θεωρώ τη Μεγάλη Εβδομάδα ως την πιο σπουδαία, μαγική και μυστηριακή στιγμή του χρόνου. Θα το θεωρούσα βλασφημία να επιχειρήσω να δώσω «λογική» ερμηνεία στα όσα σημαίνει για μένα. Περιορίζομαι να τη ζω, όπως την παρέλαβα από τους γονείς μου και τους δασκάλους μου. Και θεωρώ ΚΑΚΟ οτιδήποτε μπαίνει ανάμεσα στους Έλληνες και τη Μεγάλη Εβδομάδα. Ακόμα και αν αυτό είναι ένα αθλητικό γεγονός. Ή μάλλον, ΙΣΑ ΙΣΑ αν πρόκειται για αθλητικό γεγονός. Τα έχουμε ξαναπή αυτά. Θα τα λέμε και θα τα ξαναλέμε εφόσον ΔΕΝ διορθώνονται.

Δεν αμφιβάλλω ότι οι παράγοντες του ελληνικού μπάσκετ θα προτιμούσαν να μην έπεφτε Μεγάλη Εβδομάδα το φάιναλ φορ. Δεν γνωρίζω αν θα ήταν καν σε θέση να κάνουν κάτι για να αποφευχθή το ατόπημα. Θέλω να πιστεύω ότι, αν μπορούσαν να κάνουν κάτι, θα το έκαναν.

Εν πάση περιπτώσει, τώρα γίνεται το χατήρι των Κίσσινγκερ αυτού του κόσμου. Διάφοροι μηχανισμοί ισοπέδωσης - όχι φυσικά μόνο το... φάιναλ φορ - έχουν μπη σε λειτουργία από διάφορες πλευρές για να αφανίσουν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του ελληνικού πολιτισμού, ενός πολιτισμού απειλητικού για τα σχέδια της παγκόσμιας δικτατορίας.

Τα συμπτώματα είναι αμέτρητα. Όσοι έχουν έστω και την ελάχιστη νοημοσύνη και στοιχειώδες ιστορικό ένστικτο, τα βλέπουν.

Ωραία, θα μου πήτε. Και τί έγινε αν τα παιδιά μας δεν θα λέγωνται Έλληνες. Αφού θα ζούν, θα τρώνε, θα αφοδεύουν, θα αναπαράγωνται, το «Έλληνες» μας μάρανε;

Ο καθένας, φίλοι, κάνει τις επιλογές του. Εγώ τις δικές μου τις έχω κάνει. Καλές γιορτές!

Εντολή γραμμένη στο κύτταρο

Ηλίας Μπαζίνας
«Φίλαθλος», 23 Μαρτίου 1997

Όταν ακούω διάφορους αφελείς να μιλάνε για το πώς ΚΑΠΟΙΟΙ «ελέγχουν τη μοίρα των λαών», σκέφτομαι την Ελληνική Επανάσταση του 1821. Αν υπήρξε στην Ιστορία κίνημα, πολιτικό, στρατιωτικό, κοινωνικό, χωρίς την ΠΑΡΑΜΙΚΡΗ πιθανότητα ΕΠΙΤΥΧΙΑΣ, ήταν ΑΥΤΟ!

Το ότι ΠΕΤΥΧΕ επιβεβαιώνει, για μένα, την άποψη, που κερδίζει επιτέλους έδαφος στην ιστορική σκέψη, ότι η ανθρωπότητα κινείται με τρόπους γενικά ΑΓΝΩΣΤΟΥΣ, ότι τίποτα δεν είναι «ΒΕΒΑΙΟ» ή «ΑΔΥΝΑΤΟ» και ότι ΚΑΝΕΝΑΣ δεν ξέρει ΠΩΣ θα είναι ο κόσμος σε 10, 20, 30 χρόνια από σήμερα. Φυσικά, οι υπολογιστές επεξεργάζονται άριστα τα στοιχεία που τους δίνονται. Εκείνοι που τα δίνουν, όμως, είναι ΑΝΘΡΩΠΟΙ. Και οι άνθρωποι είναι οι ΙΔΙΟΙ ακριβώς, που ήταν πριν από 3.000 χρόνια. Η ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ άλλαξε, όχι το ανθρώπινο όν. Κοιτώντας τις μορφές του Περικλή, του Σύλλα, του Αλέξανδρου, του Ιουλίου Καίσαρα, του Καρολομάγνου στην εγκυκλοπαίδεια που ξεφυλλίζω τη στιγμή αυτή, σκέφτομαι ότι αν η ΦΥΣΙΟΓΝΩΜΙΑ έχη έστω και την ΠΑΡΑΜΙΚΡΗ σημασία, ο άνθρωπος, ΑΝ μεταβλήθηκε βιολογικά, πράγμα αναπόδεικτο και αστήρικτο, μεταβλήθηκε μάλλον προς το ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ. Πάντως, οι κυβερνήτες του κόσμου είναι ΚΟΙΝΟΤΑΤΟΙ άνθρωποι, κατασκευάσματα της ΤΥΧΗΣ και της ΙΛΙΓΓΙΩΔΟΥΣ ΠΟΛΥΠΛΟΚΟΤΗΤΑΣ των ανθρώπινων πραγμάτων. Η αβεβαιότητα του μέλλοντος εκπηγάζει πρωταρχικά από τις εγγενείς ΑΤΕΛΕΙΕΣ των ανθρώπων που ασκούν εκάστοτε αυτό, που λέμε «ΕΞΟΥΣΙΑ».

Όταν η «εκτρωματική» (εκ πρώτης όψεως) προσπάθεια ελληνικής εθνεγερσίας φάνηκε να πνίγεται στο αίμα με το συμβολικό πετσόκομμα των ευγενικών και κακότυχων Ιερολοχιτών στο Δραγατσάνι, ο Μέττερνιχ χαμογέλασε σαν το γάτο που κατάπιε το καναρίνι. Οι πιθανότητες να ανησυχήση ο Σουλτάνος από εκείνο το νεφελώδες και μάλλον αξιοδάκρυτο «πράμα» που ονομαζόταν «Ελληνες», έμοιαζαν αρκετά φαιδρές. (Περισσότερες έχω εγώ να μπω στο ρινγκ με τον Ταϊσον και να τον οριζοντιώσω με αριστερό σκαμπίλι!).

Πολλοί «ιστορικοί» εξακολουθούν ακόμα και σήμερα να μη ΘΕΛΟΥΝ να πιστέψουν ότι η Οθωμανική Αυτοκρατορία ΗΤΤΗΘΗΚΕ ΚΑΤΑ ΚΡΑΤΟΣ από τα «ΑΤΑΚΤΑ» μπουλούκια των Ελλήνων, που τόσο βαθειά περιφρονούσε ο Κλαούζεβιτς. ΟΠΩΣ και να διάβασης την Ιστορία όμως, η απλή αλήθεια παραμένει ότι οι Τούρκοι άρχισαν να κερδίζουν κάποιες παρτίδες ΜΟΝΟ όταν φώναξαν τον Ιμπραήμ. Και ο Ιμπραήμ αποτελούσε γι' αυτούς «ΛΥΣΗ» πικρής ΑΝΑΓΚΗΣ. Λίγα χρόνια αργότερα, σηκώνοντας δικό του μπαϊράκι, τους ΤΣΑΚΙΣΕ κυριολεκτικά, υποχρεώνοντας τον Σουλτάνο Μαχμούτ τον Β' στη μία ΤΑΠΕΙΝΩΤΙΚΗ ΗΤΤΑ μετά την άλλη. (Μέχρι που η καρδιά του Οθωμανού μονάρχη δεν άντεξε και ΕΣΠΑΣΕ!). Η «λύση» Ιμπραήμ, που ισοδυναμούσε με ΑΠΟΤΥΧΙΑ των πασάδων του Σουλτάνου, ΔΕΝ κατάφερε, όπως θέλουν να υποστηρίζουν από άγνοια ή από ΔΟΛΟ, μερικοί-μερικοί, να ΣΒΗΣΗ τη σπίθα της Επανάστασης. Η Μάνη, μετά από εισβολή από ΤΡΙΑ σημεία, ΔΕΝ ΠΑΡΘΗΚΕ. Η παρέμβαση των «Συμμάχων» στο Ναυαρίνο, ΔΕΝ «ΕΣΩΣΕ» τους Έλληνες. Τους γλύτωσε, αυτό ναι, από την αβέβαιη παράταση μιας αιματηρής δοκιμασίας. Έγινε, όμως, ΑΚΡΙΒΩΣ επειδή (και ΟΤΑΝ) οι Δυνάμεις διάβασαν σωστά ότι η ελευθερία, που κέρδισαν τα ελληνικά όπλα με τεράστιες ΘΥΣΙΕΣ, δεν παιρνόταν πια πίσω. Στα βορβορώδη «κέντρα αποφάσεων» της Ιερής Συμμαχίας απόμενε μόνη λύση το να ετοιμάσουν την κατάσταση, που θα ΔΙΑΔΕΧΟΤΑΝ το Σουλτάνο στην καμπούρα των Ελλήνων. Και αυτό έπραξαν.

Σχεδόν ΠΑΝΤΑ έτσι συμβαίνει. Οι Μεγάλες Δυνάμεις της εκάστοτε εποχής ΠΑΡΙΣΤΑΝΟΥΝ ότι δημιουργούν τα γεγονότα ενώ στην πραγματικότητα ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ τη δυναμική των γεγονότων και την ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΟΝΤΑΙ όσο καλύτερα μπορούν.

Η Ελλάδα απελευθερώθηκε επειδή ΕΤΣΙ ΘΑ ΓΙΝΟΤΑΝ. Κατά πάσα πιθανότητα, η εντολή να συμβούν ΚΑΙ αυτά τα γεγονότα - όπως και τόσα άλλα - ήταν ΓΡΑΜΜΕΝΗ στο κύτταρο των ανθρώπων δεκάδες χιλιάδες χρόνια ΠΡΙΝ. ΔΕΝ ισχυρίζομαι ότι καταλαβαίνω το νόημα της εντολής αυτής. Σαν Έλληνας, έχω νοιώσει παλμούς και κραδασμούς ακατανόητους για άλλους ανθρώπους. Αυτό που τελικά μου μένει είναι μια ΠΙΣΤΗ: Ότι κάπου μέσα στο Μεγάλο Σχέδιο των πραγμάτων, υπάρχει μια ειδική θέση γι' αυτό, που λέμε «Ελληνισμό», θέση και μαζί και αποστολή, που έχει να κάνη με ακραίες έννοιες. Ζωή, θάνατο, φως, σκοτάδι, καλό, κακό, ωραίο, άσχημο.

Δεν νομίζω ότι εμείς μπορούμε ή δικαιούμεθα να ξέρουμε περισσότερα. Κάνουμε εκείνο που προστάζει η Φύση, ακολουθούμε το πεπρωμένο μας. Αξιωθήκαμε να γνωρίσουμε πράγματα σπουδαία. Γίναμε θεματοφύλακες Παρθενώνων. Βαφτίσαμε αξίες και ιδέες, τους δώσαμε ΟΝΟΜΑΤΑ στη μοναδικής ομορφιάς και δύναμης γλώσσα μας. Υπάρχουμε ακόμα. Νομίζω ότι άφοβα μπορούμε να συνεχίσουμε να εμπιστευόμαστε την πανάρχαιη εντολή μέσα στο κύτταρό μας. Ως τώρα δε μας πρόδωσε...

Ο σκεπτόμενος κυνηγός είναι ένας ιδιαίτερα ώριμος άνθρωπος

Συνέντευξη του Ηλία Μπαζίνα στο περιοδικό «Κυνηγεσία και κυνοφιλία».

(Διαβάστε επίσης το άρθρο «Στα άδυτα ενός πολιτισμού».)

Ο Ηλίας Μπαζίνας είναι γνωστός -ιδιαίτερα στους Έλληνες φιλάθλους- για την δημοσιογραφική του πορεία και τη συγγραφική του δραστηριότητα. Μέσα από τα κείμενα του αλλά και την παρουσία του σε τηλεοπτικές εκπομπές, εκτός των άλλων, φαίνεται ξεκάθαρα η αγάπη του για τη φύση. Αυτό που δεν γνωρίζουν οι περισσότεροι είναι ότι στο παρελθόν είχε ασχοληθεί και με το κυνήγι. Σήμερα, αν και πλέον έχει αποστασιοποιηθεί, δεν διστάζει να προτρέψει τους νέους ανθρώπους προς τη θήρα, αρκεί όπως χαρακτηριστικά λέει, αυτή η δραστηριότητα να γίνεται με ήθος και κανόνες. Για αυτό και δεν διστάζει να στηλιτεύσει τους ανθρώπους που δεν σέβονται τη φύση και τα θηράματα.

Ερωτ.: Το κυνήγι είναι μία πανάρχαια δραστηριότητα. Ποια είναι η γνώμη σας για αυτό αλλά και για τους κυνηγούς;

Απαντ.: Δεν υπάρχει ΕΝΑ κυνήγι. Ανάλογα με το πως και γιατί γίνεται, το κυνήγι μπορεί να είναι μία δραστηριότητα αξιέπαινη και αξιοθαύμαστη ή και αξιοκατάκριτη. Γνωρίζω την περίπτωση ενός Ινδιάνου της Αλάσκας, ο οποίος αγοράζει ένα κουτί φυσίγγια 22 Long Rifle μία φορά το χρόνο και με αυτό εξασφαλίζει το κρέας της χρονιάς για ολόκληρο το χωριό του. Παίρνει και μεγάλα ζώα, πχ τάρανδους, με το εικοσιδυαράκι, χάρη στην ικανότητα του να φερμάρει σαν γάτα. Αυτός είναι ο αρχέτυπος κυνηγός και δίκαια έχει το σεβασμό και το θαυμασμό της μικρής του κοινωνίας. Στη Γερμανία γνώρισα τα έθιμα και τη δεοντολογία, είδα από κοντά αυτό που οι Τεύτονες ονομάζουν «Waidmannshell». Ομολογώ ότι ζήλεψα!
Από την άλλη μεριά, υπάρχει ο κυνηγός που λεει «κάναμε χίλιες πάπιες» σε περιοχή όπου η άδεια του είναι για δέκα πουλιά. Τι να σεβαστείς από αυτόν; Και υπάρχει και ο τρις χειρότερος. Δεν θα πω το όνομα αλλά στην Ανατολική Αφρική θυμούνται ακόμα, αν και έχουν περάσει δεκαετίες, τον Έλληνα μεγαλολεφτά, ο οποίος πλήγωσε τη λεοπάρδαλη επειδή περιφρόνησε παντελώς τις οδηγίες των συνοδών του. Οι οποίοι αναγκάσθηκαν να αποτελειώσουν το πληγωμένο ζώο κάτω από αντίξοες συνθήκες με αποτέλεσμα τον βαρύτατο, παρά λίγο θανάσιμο, τραυματισμό τους. Στα μέρη όπου το κυνήγι είναι τρόπος ζωής, υπάρχουν ΚΩΔΙΚΕΣ. Άγραφοι αλλά πανίσχυροι. Και δεν ξεχνιέται τίποτα. Στην πρώην Ταγκανίκα –τώρα Τανζανία- και συγκεκριμένα στην Αρούσα, έδρασε πριν από πολλές δεκαετίες ένας σπουδαίος Έλληνας επαγγελματίας κυνηγός, ο Χρύσανθος Γκρίτζαλης, από μεγάλη οικογένεια της Μεσσηνίας. Θεωρώ εκπληκτικό ότι μου μίλησε για αυτόν Άγγλος κυνηγός, πριν από όχι και τόσα πολλά χρόνια, στο κατάστημα της Holland & Holland, στο Λονδίνο! Με απεριόριστη εκτίμηση και σεβασμό! Όλη η περιοχή θαύμαζε το ήθος του. Η πεμπτουσία είναι ότι το κυνήγι, είτε με σφεντόνα είτε σε ακριβό σαφάρι, περιέχει ΗΘΟΣ και ΚΑΝΟΝΕΣ. Που κάνουν και όλη τη διαφορά.

Ερωτ.: Στο παρελθόν ασχοληθήκατε με το κυνήγι. Ποια είναι η πιο έντονη ανάμνηση σας;

Απαντ.: Από τις πιο ακριβές αναμνήσεις όλης της ζωής μου είναι οι φορές, όπου με έπαιρνε μαζί του ο πατέρας μου στο κυνήγι και με μάθαινε. Την πρώτη μου «τσάγκρα» την έχω ακόμα και δεν πρόκειται ποτέ να την αποχωριστώ όσο ζω. Τα παιδιά μου, αν θέλουν, ας την πετάξουν...
Κάποιο φεγγάρι, το μεγάλο μου όνειρο ήταν ένα σαφάρι στην Αφρική. Παρήγγειλα και τα όπλα μου στην Holland & Holland, που γράφω και παραπάνω. Τα παρέλαβα. Το συνολικό εγχείρημα όμως πάντα ξέφευγε από τις οικονομικές μου δυνατότητες. Μετά από χρόνια προσπάθειας, αναγκάσθηκα να το εγκαταλείψω.

Ερωτ.: Ποιο πιστεύετε ότι είναι το μεγαλύτερο όφελος για τον άνθρωπο που ασχολείται με δραστηριότητες που αναπτύσσονται στη φύση, όπως το κυνήγι αλλά και το ψάρεμα;

Απαντ.: Η ταπεινοφροσύνη και η αυτογνωσία. Η επαφή με τη μάνα Φύση μπορεί να σε κάνει καλύτερο άνθρωπο, αν αξιωθείς να καταλάβεις το μεγαλείο της δημιουργίας. Αν τουναντίον σταθείς αλαζονικά απέναντι στη Φύση, σαν «μεταρρυθμιστής» και «διασκεδαστής» της, αν διαμορφώσεις νοοτροπία ιδιοκτήτη και επικυρίαρχου, το κυνήγι, με την ψευδαίσθηση της παντοδυναμίας που σου δίνει το όπλο και η εξουσία σου πάνω στη ζωή του θηράματος, μπορεί να σε κάνει χειρότερο άνθρωπο από ότι γεννήθηκες να είσαι. Αν θυμάσαι ότι όλα είναι δάνειο και ότι δεν θα πάρεις τίποτα μαζί σου, είσαι σε αρμονία με τη Φύση. Άρα, καλύτερος άνθρωπος, πιο σοφός, με ευρύτερους ορίζοντες.

Ερωτ.: Τέτοιου είδους υπαίθριες δραστηριότητες απαιτούν μετακινήσεις ή και διανυκτερεύσεις προς συγκεκριμένα μέρη (κυνηγότοπους, ψαρότοπους). Αυτές οι διαδικασίες παρέχουν κάποια οικονομικά οφέλη στις τοπικές κοινωνίες. Πιστεύετε ότι η Πολιτεία αλλά και οι τοπικοί φορείς έχουν αντιληφθεί αυτή την ποιοτική πηγή εσόδων; Υπάρχουν αντίστοιχες υποδομές;

Απαντ.: Κάθε μορφή εσωτερικού τουρισμού και ιδίως χειμερινού, αποτελεί μία πολύτιμη –και στην Ελλάδα αναξιοποίητη- πλουτοπαραγωγική πηγή. Πιστεύω ότι από την τοπική αυτοδιοίκηση λείπει συχνά η φαντασία και η πρωτότυπη σκέψη. Είναι συνεπώς δουλειά των κυνηγών να προτείνουν και να «προπαγανδίσουν» τα αμοιβαία οφέλη που μπορούν να προκύψουν από τη δραστηριότητα τους. Μην περιμένουν από τους δήμους να οργανώσουν αυτά τα πράγματα.

Ερωτ.: Πολλά περιβαλλοντικά έργα που είχαν ξεκινήσει με τυμπανοκρουσίες, δείχνουν να ατονούν με το χρόνο. Κέντρα Περιβαλλοντικής Ενημέρωσης ιδρύθηκαν, προγράμματα προστασίας άγριων ειδών ή περιοχών ξεκίνησαν δυναμικά αλλά έμειναν μισοτελειωμένα. Τι φταιει κατά τη γνώμη σας; Η κακή νοοτροπία (προχειρότητα και ωχαδερφισμός), η έλλειψη χρημάτων, ή μήπως απλά καθρεφτίζουν την έλλειψη πολιτικής βούλησης;

Απαντ.: Το πρώτο που φταιει είναι η έλλειψη πολιτικής βούλησης. Η Ελλάδα είναι ένας τόπος όπου η φύση ΔΕΝ λατρεύεται! Αντίθετα, συρρικνώνεται, κατακαίγεται, γίνεται βορά διαφόρων συμφερόντων, ουδέποτε κοινωφελούς χαρακτήρα. Η Ελλάδα φτιάχτηκε για να είναι ο παράδεισος. Κάποιοι κάτοικοι της δεν τη θέλουν έτσι! Τη θέλουν οικόπεδα, αυθαίρετα και καμπινέδες. Ο παράδεισος εξ άλλου περιέχει εξ ορισμού ζώα. Από όλες τις κατηγορίες πολιτών, οι κυνηγοί είναι εκείνοι που έχουν το μεγαλύτερο συναισθηματικό δέσιμο με την πανίδα ενός τόπου. (Κάτι που ορισμένοι από τους ίδιους πολλές φορές δείχνουν να μην το καταλαβαίνουν!). ΚΑΝΕΝΑΝ δεν ενδιαφέρει να προστατεύεται το φυσικό περιβάλλον και η πανίδα, όσο ενδιαφέρει τους κυνηγούς. Όλοι οι άλλοι είναι λόγια για τα λόγια. Ο μόνος τόπος στην Ευρώπη χωρίς έναν «επίσημο» ζωολογικό κήπο είναι η Ελλάδα. Και δεν λείπει από κανέναν. Άλλα πράγματα απασχολούν τους Έλληνες. Πολίτες και πολιτικούς. Οι οποίοι πολιτικοί είναι πεπεισμένοι ότι οι Ευρωπαίοι και Αμερικανοί συνάδελφοι τους που ασχολούνται με τη φύση και τα δάση και τα εθνικά πάρκα και τους χώρους ψυχαγωγίας και εκδρομών και τις λίμνες και τα ποτάμια και... και... και, είναι κάποιοι χαζοί. Και όχι πονηροί όπως εμείς εδώ.

Ερωτ.: Οι κυνηγετικές οργανώσεις ασχολούνται με τη θηροφύλαξη, έχουν συστήσει ομάδες πυροπροστασίας, κάνουν δεντροφυτεύσεις κλπ. Πέρυσι, προέκυψε μία ακόμη σημαντική και οργανωμένη συνεργασία των κυνηγετικών οργανώσεων με τη Διεύθυνση Κτηνιατρικής για τη συλλογή δειγμάτων στα πλαίσια του προγράμματος προφύλαξης από τη νόσο των πτηνών. Πιστεύετε ότι η κοινή γνώμη έχει τη δυνατότητα να πληροφορείται από τα ΜΜΕ για τις δράσεις που αναπτύσσουν οι κυνηγετικές οργανώσεις;

Απαντ.: Οι κυνηγοί έχουν άμεσο και σπουδαίο συμφέρον να κάνουν κοινωφελή πράγματα. Δεν έχω άμεση άποψη για το πόση κάλυψη παρέχουν τα ΜΜΕ στις σχετικές δραστηριότητες των κυνηγών, εκτιμώ όμως ότι οι περισσότεροι πολίτες θα είχαν θετική εικόνα αν λάβαιναν περισσότερη πληροφόρηση. Συνεπώς η σχετική δραστηριοποίηση πρέπει και πάλι να προέλθει από τους κυνηγούς. Από όλες τις δυνατές δραστηριότητες των κυνηγετικών οργανώσεων, εκείνη που έχει σταθερά την μεγαλύτερη πρακτική αξία και το πιο σοβαρό συμβολικό νόημα, είναι η θηροφύλαξη. Επίσης πολύ σημαντική είναι η πυροπροστασία.

Ερωτ.: Πιστεύετε ότι από όλη αυτή την ιστορία και το θόρυβο με τη νόσο των πτηνών, διδαχτήκαμε κάτι;

Απαντ.: Προσωπικά, ένα πράγμα διδάχτηκα ή μάλλον ξαναείδα –διότι δεν είναι κάτι νέο. Το πόσο εύκολα πανικοβάλλεται ο κόσμος από το τίποτα! Αρνήθηκα και αρνούμαι να πάρω στα σοβαρά τη νόσο των πτηνών, συνέχισα να αγοράζω πουλερικά και λυπάμαι βαθύτατα διότι τέτοια πράγματα, στατιστικώς ασήμαντα, μπορούν να έχουν τέτοια καταλυτικά και θλιβερά αποτελέσματα πάνω σε ολόκληρους επαγγελματικούς κλάδους!

Ερωτ.: Σε περιπτώσεις ειδήσεων που σχετίζονται με λειόκαννα μακρύκαννα όπλα, οι παρουσιαστές ή σχολιαστές των ΜΜΕ τα βαφτίζουν «κυνηγετικά», ακόμη και σε περιπτώσεις που αυτά τα όπλα δεν είχαν δηλωθεί ποτέ ως τέτοια. Πως μπορεί να περιοριστεί αυτή η τακτική σχολιασμού που επηρεάζει δυσμενώς τη δημόσια εικόνα των κυνηγών;

Απαντ.: Δεν είναι εύκολο να απαιτήσεις από τους παρουσιαστές ή σχολιαστές των ΜΜΕ να ζητάνε κάποιες στοιχειώδεις πληροφορίες στις παραπάνω περιπτώσεις, έτσι ώστε η παρουσίαση μίας είδησης να μην περιέχει άδικες προεκτάσεις για τους κυνηγούς. Οι νεοέλληνες αρνούνται απαξιωτικά να μάθουν οτιδήποτε για τα όπλα, για τα οποία τρέφουν φοβία και αντιπάθεια. Στα όπλα αποδίδονται...κίνητρα και ελατήρια και προθέσεις, λες και είναι όντα έμβια και σκεπτόμενα. Σε καμία από τις ευρωπαϊκές γλώσσες που τύχαινε να γνωρίζω εγώ, δεν παρατηρείται αυτή η απουσία τεχνικών όρων της καθομιλουμένης που να εκφράζουν τη διαφοροποίηση ανάμεσα σε ένα λειόκαννο και ένα ραβδωτό όπλο. Μόνο στην Ελλάδα λένε «κυνηγετικό» και... «πολεμικό»! Με δεδομένη αυτή την έλλειψη, είναι δύσκολο να περιμένεις από τα ΜΜΕ να παραιτηθούν από κάποιες κοινόχρηστες ασάφειες προκειμένου να πληροφορήσουν πιο σωστά.

Ερωτ.: Πολύς λόγος γίνεται για την κατοχή όπλων. Ποια είναι η γνώμη σας;

Απαντ.: Δεν συνδέω την οπλοκατοχή με κανένα σπορ. Τη θεωρώ ιερό δικαίωμα με το οποίο ο πολίτης γεννιέται. Το να του το αρνείται η πατρίδα του αποτελεί ταπεινωτική έλλειψη εμπιστοσύνης. ΕΚΤΟΣ αν ο πολίτης παρανομώντας ή επιδεικνύοντας διαγωγές μεμπτές, απεμπολήσει το δικαίωμα αυτό. Θαυμάζω ιδιαίτερα το σύστημα της Ελβετίας, όπου ο πολίτης είναι μονίμως «υπό τα όπλα», με το τελειότερο τυφέκιο του κόσμου μόνιμα στο σπίτι του. Ελπίζω να μην το έχουν αλλάξει και αυτοί, υπό την πίεση μίας παγκόσμιας και εκ του πονηρού κατευθυνόμενης υστερίας. Αντίθετα εκτιμώ ότι οι Αμερικανοί με το καθεστώς της πλήρως ανεξέλεγκτης οπλοκατοχής θα φτάσουν σύντομα στο άλλο άκρο. Με το να μην δέχονται κανέναν περιορισμό, όσο λογικός κι αν είναι, χάνουν συνεχώς την υποστήριξη των πιο σοβαρών μελών της κοινωνίας τους. Αν δεν σταματήσουν τραγωδίες με θύματα παιδιά του σχολείου, οι Αμερικανοί θα βρεθούν πραγματικά προ του φάσματος να χάσουν τα όπλα τους. Η ελληνική πολιτεία πρέπει να υιοθετήσει γραμμή λογικής και μετριοπάθειας στο θέμα αυτό. Και σε καμία περίπτωση να μην αλλοιώσει προς το αυστηρότερο τη ήδη υπάρχον καθεστώς, που είναι ανελεύθερο, ασαφές και προσφέρεται για καταχρήσεις εκ μέρους των οργάνων του νόμου.

Ερωτ.: Πιστοί φίλοι του κυνηγιού είναι τα εκπαιδευμένα σκυλιά. Δεν είναι όμως λίγες οι φορές που ακούμε για δηλητηρίαση τους από ασυνείδητους ή για κλοπή τους προκειμένου να μεταπωληθούν. Ποια είναι η γνώμη σας;

Απαντ.: Γνωρίζοντας από πρώτο χέρι τη σχέση του κυνηγού – και όχι μόνο - προς το σκυλί του, θα πω ότι η φόλα είναι ένα από τα μεγάλα αίσχη της ελληνικής πραγματικότητας και ότι είναι ντροπή να μην υπάρχουν δρακόντειοι νόμοι πάνω στο ατιμωτικό αυτό φαινόμενο. Ο Έλληνας δικαστής και ο Έλληνας νομοθέτης πρέπει να ευαισθητοποιηθούν και να καταλάβουν ότι δεν πρόκειται για τη ζωή απλά ενός ζώου. Πρόκειται για το μεγαλύτερο κακό που μπορεί να κάνει άνθρωπος σε άνθρωπο, ιδίως σε παιδί ή ηλικιωμένο, σε σχέση με τον αστείο έως ανύπαρκτο κολασμό του! Το πόιντερ που πέθανε με σπασμούς στην αγκαλιά μου όταν ήμουν εφτά χρονών, το βλέπω ακόμα στους εφιάλτες μου. Ο κακοήθης εγκληματίας δεν το «πλήρωσε» ούτε όσο θα πλήρωνε αν είχε σπάσει ένα τζάμι. Αυτό αποτελεί μία ανακολουθία και μία αντίφαση, που μας χαρακτηρίζει ακόμα σαν κοινωνία και νομοθεσία μη προηγμένη. Από όλες τις άνανδρες πράξεις που ξέρω, η φόλα είναι ίσως η πιο άνανδρη. Η κλοπή σκύλου, επίσης είναι μία αθλιότητα. Διότι και το αφεντικό και το σκυλί θα υποφέρουν. Και αυτό θα πρέπει, επιτέλους, να πάψει να θεωρείται κάτι «άνευ σημασίας». Η κλοπή κατοικίδιου ζώου πρέπει να γίνει διακεκριμένο αδίκημα με πιο αυστηρές ποινές.

Ερωτ.: Κλείνοντας, θα συμβουλεύατε έναν νέο άνθρωπο να ασχοληθεί με το κυνήγι και για ποιο λόγο;

Απαντ.: Ανεπιφύλακτα θα συμβούλευα έναν νέο άνθρωπο να ασχοληθεί με το κυνήγι. Με την αυτονόητη προυπόθεση ότι μιλάμε για άτομο συγκροτημένο και υπεύθυνο. Τα σπορ που έχουν να κάνουν με όπλα, δεν είναι για τους ανόητους, τους αμέριμνους και τους επιπόλαιους. Επίσης, δεν είναι για εκείνους που δεν ξέρουν να σέβονται. Τον άλλο κυνηγό, τον άλλο άνθρωπο, τους νόμους, τους κανονισμούς, το ίδιο το θήραμα. Πάνω από όλα τη Φύση! Ασφαλώς θα έλεγα σε ένα παιδί να μάθει το κυνήγι! Κι εμένα πλουσιότερο με έκανε, σοφότερο, όχι πιο φτωχό! Αρκεί ο νέος να καταλάβει ότι μετέχει σε μία προαιώνια ιεροτελεστία της Φύσης, ότι κρατάει ανοιχτό το δίαυλο που τον ενώνει με τους απώτατους προγόνους του. Κι αν κάποιοι άλλοι αποζητούν την καταξίωση του Εγώ στη λεηλασία και στο βιασμό της Φύσης, εκείνος να πει ΟΧΙ! Να γίνει φιλοσοφημένος κυνηγός. Και τότε θα ανακαλύψει κάποιες βαθύτερες χαρές του πνεύματος, που στους περισσότερους μένουν κρυμμένες.
Πολλά διδάχθηκα για αυτή την καίρια διάσταση του κυνηγιού από τα γραφτά του Έρνεστ Χέμινγουέι και του Χοσέ Ορτέγκα Γκασέτ. Τα πάθη του Χέμινγουέι, το κυνήγι, το ψάρεμα, η ταυρομαχία, η πυγμαχία, μου είναι το ίδιο κατανοητά, συχνά συναρπαστικά, όπως στην πρώτη νεότητα. Η πρώτη κριτική ματιά που προστέθηκε με τα χρόνια, δεν αναιρεί την αξία τους. Ο σκεπτόμενος κυνηγός είναι ένας ιδιαίτερα ώριμος άνθρωπος. Ο μη σκεπτόμενος είναι καλύτερα για το κυνήγι, να ασχοληθεί με κάτι άλλο, όπου το να τα κάνει θάλασσα θα έχει ίσως μικρότερο κόστος.

MOTO
Αρνήθηκα και αρνούμαι να πάρω στα σοβαρά τη νόσο των πτηνών, συνέχισα να αγοράζω πουλερικά και λυπάμαι βαθύτατα διότι τέτοια πράγματα, στατιστικώς ασήμαντα, μπορούν να έχουν τέτοια καταλυτικά και θλιβερά αποτελέσματα πάνω σε ολόκληρους επαγγελματικούς κλάδους!

Στα άδυτα ενός πολιτισμού

Ηλίας Μπαζίνας
«Φίλαθλος», 3-3-1997

Ξέρω ότι για σήμερα είχα δεσμευθή να μιλήσω για τους ποδοσφαιριστές του ΟΣΦΠ. Μου παρατηρήθηκε, όμως, ότι θα ήταν πιο ορθό να γίνη αυτό, αφού τους δω σε έναν ακόμα αγώνα πρωταθλήματος, με το επιχείρημα ότι ίσως η ΑΕΚ έχει ακριβώς το ΣΤΥΛ εκείνο, που βγάζει στην επιφάνεια ΜΟΝΟ ΤΑ ΚΑΚΑ μιας ομάδας σαν τον ΟΣΦΠ και καθόλου τα ΟΠΟΙΑ καλά της. Τέλος πάντων, αποφάσισα να αναβάλω λίγο ακόμα το να βγάλω προς τα έξω τις απόψεις μου πάνω στο θέμα. Αυτό ΔΕΝ σημαίνει ότι ΔΕΝ με θεωρώ ΔΕΣΜΕΥΜΕΝΟ να το κάνω.

Για σήμερα και αύριο, λοιπόν, ένοιωσα για μία ακόμα φορά την ανάγκη να γράψω ένα ΚΑΘΑΡΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ. (Βρε τι είναι τούτο, που έχω πάθει τώρα τελευταία!).

Γνωριζόμαστε 15 χρόνια μέσα από το «ΦΙΛΑΘΛΟ» και για ΕΛΑΧΙΣΤΑ μόνο από τα χόμπυ και τα ενδιαφέροντά μου σας έχω μιλήσει ως τώρα. Να, ας πούμε, για τα σκυλιά έτυχε μόλις το περασμένο Σαββατοκύριακο να πούμε δύο κουβέντες, (θα επανέλθουμε, όμως, γιατί υπήρξε ανταπόκριση και μάλιστα απροσδόκητα μεγάλη!).

Σήμερα, λοιπόν, θα σας πω λίγα πράγματα για το πιο ΣΤΑΘΕΡΟ ΣΕ ΔΙΑΡΚΕΙΑ χόμπυ της ζωής μου. Είναι η πρώτη φορά, που μιλάμε γι' αυτό, όλα αυτά τα χρόνια. (Αν ΑΥΤΟ δεν είναι τυπική μανιάτικη εσωστρέφεια και κρυψίνοια, δεν ξέρω τι είναι!). Το χόμπυ αυτό είναι τα ΟΠΛΑ.

Όλα τα όπλα με ενδιαφέρουν. Είναι κάτι, που πρέπει να υπήρχε στο γάλα της μάνας μου! Δεν θυμάμαι εποχή της ζωής μου, που να μην με γοήτευε και να μην με ΜΑΓΕΥΕ η έννοια «όπλο». Σαν παιδί του πολέμου και της κατοχής, διδάχθηκα να έχω ΤΥΨΕΙΣ γι' αυτό. Ποτέ, όμως, οι όποιες τύψεις δεν κατάφεραν να με κάνουν να μισήσω το ΑΨΥΧΟ ΕΡΓΑΛΕΙΟ για τα εγκλήματα εκείνου, που το κρατούσε. Τα παιδικά μου μάτια είδαν πολλούς σκοτωμούς, ΕΚΕΙΝΑ τα άγρια χρόνια. Στους ανθρώπους καταλόγισα ΠΟΛΛΑ. Στα όπλα, ΤΙΠΟΤΑ. Ίσως είναι ο τρόπος, που μεγάλωσα. Στο σπίτι μου πάντα υπήρχαν όπλα. Τους κανόνες ασφαλείας τους έμαθα ΠΡΙΝ μάθω να τρώω με πηρούνι. ΟΛΗ μου η σχέση με τα όπλα βασίσθηκε στη ΣΧΟΛΑΣΤΙΚΗ ΤΗΡΗΣΗ ΤΟΥΣ, ακόμα και σε βαθμό «ΕΚΚΕΝΤΡΙΚΟΤΗΤΑΣ». Όποιος δεν μπορεί να δη έτσι ΑΚΡΑΙΑ το θέμα «ΑΣΦΑΛΕΙΑ» με τα όπλα, ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να μπάση όπλο στο σπίτι του ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ!

ΟΛΑ, λοιπόν, τα όπλα με ενδιαφέρουν, όχι, όμως, στον ΙΔΙΟ βαθμό. Στην κορυφή του ενδιαφέροντός μου βρίσκονται τα υψηλής ποιότητας ΚΥΝΗΓΕΤΙΚΑ όπλα, είτε λειόκαννα, είτε ραβδωτά. Το χόμπυ αυτό, για λόγους πρακτικούς, δεν μπορούσα να το καλλιεργήσω στην Ελλάδα. Το έκανα, λοιπόν, στην Αγγλία, σε εποχές, που οι δουλειές μου με ανάγκαζαν να περνάω εκεί μήνες και χρόνια.

Θυμάμαι το πρώτο υψηλής ποιότητας όπλο, που αγόρασα. Πάει ένα τέταρτο του αιώνα (σχεδόν) από τότε. Όλη τη ζωή μου ονειρευόμουν να αποκτήσω ένα δίκαννο με κάποιο από τα θρυλικά εγγλέζικα ονόματα: Purdey, Holland and Holland, Boss, Manton, Woodward, Westley Richards, Evans, Churchill κλπ. To βαλάντιό μου, όμως, αδυνατούσε να τα προσεγγίση. Το πιο φθηνό έκανε όσο ένα αυτοκίνητο μέσης κατηγορίας. Μολαταύτα, τα βήματα μου όλο με τραβούσαν κατά 13 Bruton St. μεριά (κοντά στο Berkeley Sq.) όπου είχε τότε το κατάστημα και τα γραφεία της η Holland and Holland. Κάποιο απόγευμα, ενώ είχα πια ξεροσταλιάσει στη βιτρίνα, με έμπασε μέσα η... γυναίκα μου, ΣΠΡΩΧΝΟΝΤΑΣ. «Τί έπαθες;» μου κάνει. «Το κοίταγμα είναι τζάμπα!».

Ήξερα που έμπαινα. Δεν ήμουν «τουρίστας», ούτε αμερικανάκι. Οι έννοιες και οι παραστάσεις, μου ήταν οικείες μετά από μια ζωή διάβασμα για τα όπλα. Κι όμως, κι όμως. Γι' αυτό, που ένοιωσα, ΔΕΝ ήμουν προετοιμασμένος. Ένοιωσα πως έμπαινα σε ένα ΝΑΟ! Στα άδυτα των αδύτων ενός άλλου πολιτισμού! Και τελικά, τώρα, που το σκέφτομαι, ΚΑΠΩΣ ΕΤΣΙ ήταν. Ευτύχησα να γνωρίσω ένα από τα τελευταία γνήσια κομμάτια αυτού, που η ιστορία είπε «Βρεταννική Αυτοκρατορία». Το ότι το πρόλαβα «ζωντανό», εγώ το θεωρώ ως μια από τις εμπειρίες της ζωής μου. Πήρα μια γεύση και μια μυρωδιά μιας σύγχρονης «αυτοκρατορικής Ρώμης», έστω και στην τελευταία της ώρα. Κυριολεκτώ με τη λέξη «μυρωδιά». Αυτή ήταν το πρώτο πράγμα, που με «χτύπησε». Ένα κατασταλαγμένο, κάπως «βουβό», χαρμάνι από παληό, ακριβό δέρμα, βαρύτιμο ξύλο, γλυκό ταμπάκο πίπας, γυαλισμένο μπρούντζο, ατσάλι, ντουφεκόλαδο, και μέσα σε όλα, κάπως απροσδιόριστα, το σκονισμένο πνιγηρό άρωμα της πατίνας του χρόνου, η ανησυχητική πικράδα του κορδίτη, του παληού άκαπνου μπαρουτιού, με το οποίο γέμιζε κατά παράδοση η Kynoch τα περίφημα φυσίγγια της.

Ο χώρος ήταν σκοτεινός, στενόμακρος, όχι ιδιαίτερα μεγάλος. Τα πάντα έμοιαζαν παληά, δερμάτινα έπιπλα, δρύινες βιτρίνες με εκατοντάδες όπλα. Μερικά καινούργια. Και ασήμαντα. Τα πιο πολλά, παληά και σημαντικά. Ένα από τα πρώτα που σταμάτησαν το βλέμμα μου, ένα. 275 Rigby, έγραφε σε μια τσαλακωμένη ετικέτα: «ΜΕ αυτό το όπλο, ο William «Karamojo» Bell κυνήγησε τον χιλιοστό του ελέφαντα στην περιοχή των βορείων συνόρων (NFD) της Κένυα». Μου προκάλεσε ταραχή αυτό το όπλο. Το «ήξερα» από μικρός. Ένα ασήμαντο τουφεκάκι, ουσιαστικά ένα Μάουζερ των 7 χιλιοστών, κατασκευασμένο όμως με μεγάλη προσοχή από τον ίδιο τον θρυλικό Jonh Rigby. ME αυτό, και ΧΩΡΙΣ υποστήριξη από όπλο μεγαλύτερου διαμετρήματος, ο μεγαλύτερος επαγγελματίας κυνηγός της αφρικανικής ιστορίας, ο «Karamojo» Bell, δολοφόνησε πάνω από 1.000 ελέφαντες στη χώρα των Τουρκάνα και των Καραμοτζονγκ, στις αρχές του αιώνα, συγκεντρώνοντας μια περιουσία σε ελεφαντόδοντο. Δίπλα στο μικρό τουφέκι με κινητό ουραίο του Bell, υπήρχε ένα πελώριο ραβδωτό δίκαννο, διαμετρήματος. 470, που ανήκε, λέει στον Jonh «Pondoro» Taylor, άλλο θρυλικό κυνηγό της Αφρικής.

«Κατάλαβα!» σκέφθηκα. Και ξαφνικά πρόσεξα ότι δίπλα μου στεκόταν διακριτικά ένας πωλητής, ντυμένος με σμόκιν, όπως όλοι. Δεν είχα ακούσει το βήμα του στο παχύ χαλί. Μου μίλησε χαμηλόφωνα -όπως όλοι εκεί μέσα- και με τους τύπους της βικτωριανής ομιλίας: «Μήπως ο κύριος θα επιθυμούσε να περιεργασθή κάποιο όπλο;».

Ωραία, σκέφθηκα! Ο «κύριος» είμαι... εγώ! Και θα μου δώση να περιεργασθώ ένα όπλο. Και μετά θα μου πη «δέκα λίρες το άγγιγμα. Άλλες δέκα αν θες να τραβήξης τη σκανδάλη».

Του εξήγησα ότι αγαπώ τους ελέφαντες και δεν προτίθεμαι ΠΟΤΕ να αγοράσω ένα όπλο κατάλληλο για το κυνήγι τους.

«Ναι» μου είπε, «αλλά σας αρέσουν τα όπλα». «Πώς το ξέρεις;» τον ρώτησα. «Φαίνεται», μου αποκρίθηκε.

Ασχολήθηκε μαζί μου σχεδόν 2 ώρες, ενώ του εξήγησα από την αρχή ότι αποκλείεται να αγοράσω οτιδήποτε. Με άφησε να «παίξω» δέκα λεπτά με ένα όπλο αξίας όσο δύο πολυκατοικίες. Και μου είπε απλά «Χαίρομαι να δείχνω ωραία πράγματα σε ανθρώπους που τα εκτιμούν. ΔΕΝ είναι κόπος. Κάνω αυτή τη δουλειά γιατί την αγαπώ». Ήταν ένα λεπτό παιδί με ευγενική φυσιογνωμία, τρόπους «πριγκηπικούς» και προφορά αριστοκράτη από τις αποικίες. Ήταν πράγματι από την Κένυα. Τον είχε διώξει το «ουχούρου» του Τζόμο Κενυάττα, μαζί με τους περισσότερους Εγγλέζους. Ένοιωσα τον ΠΟΝΟ του, τη νοσταλγία για τον κόσμο, που άφησε πίσω του, έναν κόσμο έξω από κάθε σύγκριση. Μου πέρασε το συναίσθημά του χωρίς να κάνη ούτε γκριμάτσες, χωρίς να αφήση υπαινιγμό. Γίναμε φίλοι.

Αύριο θα σας πω πως ο τυπάκος, Carey Keates το όνομά του, τελικά μας ΠΟΥΛΗΣΕ και όπλο...

Παγκόσμια συνωμοσία σε βάρος της γυναίκας

Ηλίας Μπαζίνας
«Φίλαθλος», άγνωστη ημερομηνία

Από τις συνήθεις τηλεοπτικές έρευνες εγώ δεν αποκομίζω σχεδόν ΤΙΠΟΤΑ, κυρίως διότι δεν τις παρακολουθώ. Ωστόσο η πρόσφατη εκπομπή της Σεμίνας Διγενή στη ΝΕΤ με κράτησε, γιατί και σοβαρό θέμα είχε και καλά το χειρίστηκε. Το θέμα ήταν το πρόβλημα της παχυσαρκίας. ΟΧΙ, όμως, από τη σκοπιά του ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ ΓΙΑ ΝΑ ΑΔΥΝΑΤΙΣΕΤΕ, όσο και από τη σκοπιά: «ΕΙΝΑΙ, ΤΑΧΑ, ΤΟΣΟ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ ΝΑ ΑΔΥΝΑΤΙΣΕΤΕ;». Και η απάντηση ήταν πιο λογική από όσο συνήθως. Σαν διακριτικό αεράκι δρόσιζε τα αυτιά το έμμεσο πλην σαφές συμπέρασμα, που ήταν ότι αν η παχυσαρκία ΔΕΝ είναι επικίνδυνη για την υγεία, ο κάθε άνθρωπος σε μια ελεύθερη κοινωνία, έχει, ΝΑΙ, το αναφαίρετο δικαίωμα να συντηρή λίγα κιλά παραπάνω.

Παγκόσμια, τη στιγμή αυτή, σε βάρος των παχύσαρκων έως χονδρών ατόμων ασκείται μια ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ τόσο ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ, που ούτε ο Γκαίμπελς δεν θα μπορούσε να την είχε συλλάβει. Είναι αξιοσημείωτο ότι η καταπίεση αυτή δεν έχει θύματα ΜΟΝΟ τους ίδιους τους υπέρβαρους αλλά και το περιβάλλον τους. Από το οποίο, άλλοι μεν δεινοπαθούν από τη δυστυχία που ακτινοβολεί γύρω του το άτομο που έχει το πρόβλημα. Άλλοι, πάρα πολύ απλά, στενοχωριούνται διότι προτιμούν τους συντρόφους τους «γεμάτους». Αυτή είναι μια κατηγορία τεράστια, την οποία σχεδόν κανένας δεν λαβαίνει υπόψη. Η μόδα και η κονόμα δεν διστάζουν ποτέ να τα βάλουν με οποιονδήποτε, ακόμα και με τη Φύση. Αμέτρητοι άντρες σε όλο τον κόσμο έχούν «πεισθεί» ότι τους αρέσουν οι αδύνατες γυναίκες. Αρκεί που τις περπατάς και η πιάτσα σου λέει μπράβο. Από την άλλη μεριά, όμως, έρχεται η μία «ανησυχητική» -όχι για ΜΕΝΑ. να εξηγούμεθα- στατιστική πίσω από την άλλη και μας φανερώνει ότι οι νέοι... «ΔΕΝ ΑΥΤΟ»! Μάπα, μιλάμε το καρπούζι. Σεξ μια φορά τη βδομάδα και με προϋοθέσεις. Οι λαοί, όμως, που παραδοσιακά γουστάρουν τις γυναίκες τους γεμάτες (έως ΠΟΛΥ γεμάτες, έως ΦΑΛΑΙΝΕΣ) δεν προλαβαίνουν να φορέσουν τα εσώρουχά τους! Οι «μπουνταλάδες» Τούρκοι αραδιάζουν είκοσι κουτσούβελα το κάθε ζεύγος και μας απειλούν. Στην Ανατολία, οι νύφες πάνε ακόμα με το ζύγι. Κάτω από 60 οκάδες, χαλάει το προξενιό. Στο Κασίμ Πασά της Πόλης, μέχρι πρότινος τουλάχιστον, υπήρχε στο Αμπανέζ Σοκάκ ο πιο ασυναγώνιστος οίκος ανοχής. Μια ταμπέλα σε πληροφορούσε αγέρωχα ότι κάτω από «γιουζ κιλοντάν» (εκατό κιλά) δεν υπήρχε εκεί μέσα ούτε για δείγμα! Έξω, οι ευτυχείς θαμώνες περίμεναν ουρές. Χα, χα, χα, πόσο γελάμε με τους μπουνταλάδες τους Τούρκους!

(Και ΑΥΤΟΙ γελάνε με εμάς. Μας θεωρούν λαό ξεσποριασμένο, ψοφοδεείς ψευτοανατολίτες με δυτικά ελαττώματα. Τρίτης κατηγορίας ραγιάδες της αυτοκρατορίας τους!)

ΓΙΑΤΙ, όμως, κάποια κέντρα προώθησαν και προωθούν ΜΟΔΕΣ, που αντιστρατεύονται τη φύση; Θα έλεγα ότι η απάντηση είναι το αυγό του Κολόμβού. Αντιστρατεύονται τη φύση γιατί ΑΥΤΗ ΑΚΡΙΒΩΣ ΗΤΑΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ Η ΠΡΟΘΕΣΗ ΤΟΥΣ. Με τη ΦΥΣΗ τα έχουν! ΔΕΝ ΕΡΜΗΝΕΥΕΤΑΙ το φαινόμενο της παγκόσμιας ψύχωσης με τα ΚΙΛΑ αν δεν αναζητήσουμε κάποιο ΠΑΝΙΣΧΥΡΟ ΚΙΝΗΤΡΟ. Εδώ το ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ κίνητρο και μόνο δεν με καλύπτει. Ας μιλάμε για τρισεκατομμύρια δολλάρια, μια από τις τέσσερις-πέντε κορυφαίες μηχανές κοπής μονέδας στον κόσμο. Πρέπει να υπάρχη και κάτι άλλο.

Φρονώ ότι αυτό το «άλλο» πρέπει να αναζητηθεί στην ίδια τη σκοτεινή πλευρά του ανθρώπου. Στα ανεξερεύνητα λαγούμια των πιο αυτοκαταστρεπτικών του πλεγμάτων. Για κάποιο λόγο, που σηκώνει συζήτηση μερικές χιλιάδες τόμους (την οποία προσωπικά δεν αντέχω να κάνω) έχει δοθεί από ΚΑΠΟΥ η εντολή: «Ανακρούστε πρύμνα! Κάνετε πιο λίγους απογόνους!».

Η σχέση του σωματικού λίπους με την γονιμότητα είναι ΑΜΕΣΗ. Όταν το ποσοστό σωματικού λίπους γίνει πολύ ΧΑΜΗΛΟ, συνήθως σταματάει στη γυναίκα η περίοδος. Η φύση δεν εμπιστεύεται την λειτουργία της μητρότητας σε ένα πλάσμα ακατάλληλο. Από την άλλη μεριά παρατηρείται μια παγκόσμια τάση των ανδρών για ΟΛΙΓΟΣΠΕΡΜΑ. Ο ένας λαός μετά τον άλλο αρχίζει να εμφανίζει ΥΠΟΓΕΝΝΗΤΙΚΟΤΗΤΑ. Κύρια οι ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ. Πιο γενικά, οι ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΙ. (Διερωτώμαι αν ΑΥΤΩΝ η σπορά είναι τελικά που «πρέπει να εκλείψη». Και αν ναι, ΓΙΑΤΙ;...).

ΠΡΟΣΕΞΤΕ! Ο δήθεν πόλεμος κατά του πάχους έχει ΥΠΟΥΛΟ ιδεολογικό υπόβαθρο. Είναι, τάχα, «για την υγεία»! Αντό είναι κολοσσιαίο ψεύδος! Ο πόλεμος αυτός έχει προκαλέσει δεκαπλάσια ΑΡΡΩΣΤΙΑ από ό,τι αν αφήναμε τους χοντρούς στην ησυχία τους.

Πολύ φυσικό. Διότι ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ στόχος δεν είναι οι ΛΙΓΟΙ, πολύ χοντροί άνθρωποι, ιδίως γυναίκες. Είναι οι ΑΠΛΑ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΕΣ! Αυτές έχούν βαλθεί να ΤΡΕΛΛΑΝΟΥΝ. Με αξιόλογη επιτυχία.

Τους θεόχοντρους ανέκαθεν τους κορόιδευαν οι περισσότεροι λαοί. Ως ένα σημείο, το φαινόμενο αυτό, αν και απρεπές, είναι «φυσιολογικό». Και δεν κάνει μεγάλη διαφορά για το σύνολο του πληθυσμού.

Εδώ όμως τώρα έχουν δοθεί στις γυναίκες «κριτήρια», που είναι αδύνατο έστω και να τα πλησιάσουν, αν ΔΕΝ έχουν κόκκαλα πουλιού, ατροφικούς μυς και ΚΟΥΦΙΑ ΚΡΑΝΙΑ. Σου λέει, το τάδε μοντέλο είναι 1,80μ. και... 54 κιλά! ΑΜΑΝ! Εδώ μιλάμε για δεντρογαλιά, όχι για άνθρωπο. Και. μάλιστα αν λάβούμε υπόψη ότι, σύμφωνα με τη «νέα αισθητική», τα 14 από τα 54 κιλά είναι... βυζιά. ΜΗΝ το γελάτε. Δεν είναι ιδιαίτερα ελαφρύ υλικό η σιλικόνη.

Και ποιοι θέλησαν να αποτελεί «στάνταρ» της γυναικείας ομορφιάς ένα τέτοιο φριχτό ΤΕΡΑΣ; Ω του θαύματος, κάποιοι, για τους οποίους η γυναικεία ομορφιά δεν παρουσιάζει ΤΟ ΠΑΡΑΜΙΚΡΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ. Αντίθετα, τους καψαλίζει τα τριχωτά μέρη τον σώματος (ΑΝ ΕΧΟΥΝ). Όπως το λιβάνι το διάολο!

Αυτοί, όλοι, στην καινούργια κοινωνία, σύμμαχο βρήκαν τον ΗΜΙΠΟΥΣΤΑ. Δηλαδή τον τύπο που μετράει το αντίθετο φύλο σαν κάτι «ελαφρά διαφορετικό» από το δικό του. Με την έμφαση πάντοτε στις κοινωνικές παραμέτρους. Για τον ημίπουστα η γυναίκα είναι πρωταρχικά κοινωνικό φαινόμενο. Την θέλει «καλτ», «σύμπολ», «γλάμορους» και παπάρια τραχανά. Στα μποντυμπιλντεράδικα «παίζει» τις ίδιες ασκήσεις μαζί της και ο πάτος της του κάνει περίπου την ίδια αίσθηση με τον πάτο του απέναντι σαμπρελαδόρ. Βγαίνουν παρέα ντυμένοι «ΤΟ KILL»! Έκαστος ό,τι μπορέση.

Γέφυρα του ημίπουστα με τον γενικό «ανδρικό» πληθυσμό αποτελεί ο «ελαφρότατα ψιλόπουστος». Που δεν επιδέχεται ακριβές καρατάρισμα. Ο κατές είναι ΠΑΝΤΟΥ, σαν τους υποψήφιους αντιστασιακούς του Τσώρτσιλ. Στους δρόμους, στις στέγες, στις ταράτσες, στους κήπους, στα καφενεία, στα χαμαιτυπεία, στα λινοτυπεία, στα κύματα τση θαλασσός, στα φτερά του αγέρη. (Προφορά: αγέρρρης, με ευάριθμα ρο). Παντού. Σε αιφνιδιάζει όταν σου λέγει «ΦΙΛΑΚΙΑ». Το πάλαι ποτέ, οι άνδρες δεν έλεγαν «ΦΙΛΑΚΙΑ». Τώρα βλέπεις ένα μαλάκα, διασταύρωση Χαϊρεδδίν Βαρβαρόσσα με τον Τίγρη τον Κατς, να σου λέγει «φιλάκια». Κάθε φορά μάχομαι την παρόρμηση να του πω: Της μάνας σου ο έριξων. Μετά ενθυμούμαι τον Οιδίποδα με τη λανθάνουσα βιαιότητα χαρακτήρος και αγαντάρω. Αυτοσυγκρατούμαι. ΑΣΕ τις μανάδες κατά μέρος, σκέβομαι.

ΔΕΝ πιστεύετε ότι στόχος της παγκόσμιας καμπάνιας ΑΠΟΚΤΗΝΩΣΗΣ της γυναίκας μέσω του ΑΓΧΟΥΣ ΓΙΑ ΤΌ ΠΑΧΟΣ είναι η ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΗ γυναίκα; Ωραία. Εγώ, λοιπόν σας προσκαλώ να μου βρείτε, μέσα σε ολόκληρη την διεθνή βιομηχανία της ΤΣΟΝΤΑΣ, έντυπα ή βίντεο με πρωταγωνίστριες γυναίκες με ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΕΣ διαστάσεις αναλογίες. 'Οχι 1,80 και 50 κιλά. Όχι 1,60 και 160 κιλά. Όχι 35-23-35, που εμφανίζεται να είναι ΟΛΕΣ οι γυναίκες από 1,53 μέχρι 1,98. Όχι 56-22-34, που είναι οι μοδέρνες σεξοβόμβες με τα μαστάρια φάλαινας και τα πόδια πελαργού. Γυναίκες 1,70 και 67 κιλά. Περίπου όπως πρέπει να ήταν η Αφροδίτη της Μήλου. (Η «δική μου» ήταν η Νίκη της Σαμοθράκης. Προσωπικά πιστεύω ότι το κορμί αυτό δεν χτυπιέται!).

ΝΑΙ, πιστεύω ότι υπάρχει παγκόσμια συνωμοσία σε βάρος της γυναίκας, της ΜΑΝΑΣ, άρα του ανθρώπινου γένους. Με σκοπό την δημιουργία μηχανισμών τύψεων, ανασφάλειας, ανημποριάς, τελικά ΑΠΟΒΛΑΚΩΣΗΣ. Για το σκέτο ΤΙΠΟΤΑ!

Δεν θα πω άλλα σήμερα πάνω σε αυτό το αχανές θέμα. Θα τα ξαναπούμε πολλές φορές ακόμα. Στο μεταξύ σας παραπέμπω να ακούσετε ένα από τα πιο σημαντικά ελληνικά τραγούδια όλων των εποχών: Το «Κορίτσια της Συγγνώμης» των αδελφών Κατσιμίχα...

Δεν κινδυνεύει από βελόνα και πρέζα

Ηλίας Μπαζίνας
«Φίλαθλος», 4 Δεκ. 1996

Μεγάλωσα με το παραμύθι ότι οι άνθρωποι «πρέπει απλά να αθλούνται, ΟΧΙ να κάνουν πρωταθλητισμό». ΔΙΑΦΩΝΟΥΣΑ και ΔΙΑΦΩΝΩ! Η ουσία είναι ο πρωταθλητισμός, έστω και με «αντίπαλο» τον ΕΑΥΤΟ σου. Άθληση, που δεν περιέχει ΣΤΟΧΟΥΣ ΝΙΚΗΣ, ΔΙΑΚΡΙΣΗΣ, ΚΑΤΑΚΤΗΣΗΣ, δεν «γεμίζει την ψυχή». Και η ΨΥΧΗ είναι εκείνη, που σε κάνει να ΜΕΙΝΗΣ κοντά στον αθλητισμό. Το πάθος, το αλκολίκι, η τρέλλα, όχι η αφηρημένη στάση «γυμνάζομαι για την υγεία μου» ή το να χάσης μερικά κιλά για να αρέσης στην πλαζ.

Η νεότητα είναι συνυφασμένη με το ΠΑΘΟΣ. Θέλει ΡΟΛΟΥΣ, ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ, ΕΠΑΙΝΟ! Θέλει τις συγκινήσεις του αγώνα, της μάχης, την ανεπανάληπτη μέθη της ΝΙΚΗΣ, που ΚΑΜΜΙΑ φαρμακευτική ουσία δεν μπορεί να μιμηθή και να αναπαραγάγη! Ακόμα, ναι, και τη ΣΥΝΤΡΙΒΗ ΤΗΣ ΗΤΤΑΣ! Το αφηνιασμένο κοπάνημα του κεφαλιού στον τοίχο, το λυσσασμένο σφίξιμο των δοντιών μέσα στο σκοτάδι της πιο μαύρης απελπισίας! Τον παθιασμένο όρκο «ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΦΟΡΑ ΘΑ ΔΗΤΕ ΠΟΙΟΣ ΕΙΜΑΙ!». Χωρίς αυτά, η ζωή του νέου είναι ΜΙΣΗ. Και αυτά τα δίνει ο αθλητισμός, όχι απλά η... εκγύμναση. Όχι πως η τελευταία δεν είναι σπουδαία. Άλλωστε, χωρίς αυτήν αθλητισμός ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ. Παράλληλα, όμως, χρειάζεται και ο ΣΤΟΧΟΣ. (Και όσο πιο δύσκολος, όσο πιο τρελλός, τόσο καλύτερα. Τόσο πιο μεγάλα παλληκάρια χτίζει!)

Ο ξενέρας που γυμνάζεται για τη σιλουέτα του ή για να «κατεβάση τα τριγλυκερίδια», ΔΕΝ κινδυνεύει έτσι κι αλλοιώς από τις παγίδες που απειλούν τους πολλούς, ιδίως τους πολύ νέους. ΔΕΝ αφορά σε αυτόν η νύχτα, το πεζοδρόμιο, η ταχύτητα, η κόντρα, η λεπίδα, η βελόνα, η πρέζα. Αυτός λέει: «Οι μουρλοί ας φάνε το κεφάλι τους. ΑΥΤΟΙ φταίνε. Εγώ γιατί έχω οργανώσει τη ζωή μου ρολόι και ΔΕΝ ΠΑΡΑΣΥΡΟΜΑΙ;»

Ζωντανό και παλλόμενο μνημείο της Ιστορίας (Μαραθώνιος)

Ηλίας Μπαζίνας
«Φίλαθλος», 1997

Ας μείνουμε στο Μαραθώνιο. Ο ημεροδρόμος Φειδιππίδης φεύγει τρέχοντας από την Αθήνα το πρωί της ημέρας που η πρώτη ναυς του περσικού εκστρατευτικού σώματος, με τον Δάτι και τον Αρταφέρνη στην πλώρη, περνάει τα νησιώτικα παρατηρητήρια του Αιγαίου. Ο Φειδιππίδης δεν είναι ο καλύτερος δρομέας, αλλά είναι ώριμος άνδρας, με την απαραίτητη διπλωματική παιδεία να δώσει στους Σπαρτιάτες το μήνυμα: "Ελάτε! Κινδυνεύουν ΤΑ ΟΣΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΙΕΡΑ!" Ο Αθηναίος ημεροδρόμος σφίγγει τα δόντια και καλύπτει τα απίστευτα τραχιά 250 χιλιόμετρα σε ενάμισυ μερόνυχτο. Οι Σπαρτιάτες τελειώνουν - ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΜΕΝΑ - τις ιεροτελεστίες τους, ζαλώνονται τα σιδερικά τους και ξεκινούν τρέχοντας. Ο καθένας τους κουβαλάει περίπου το βάρος ενός λεπτού ανθρώπου σε οπλισμό και εφόδια. Η κατάσταση έκτακτης ανάγκης τους επιβάλλει ταχύ ρυθμό. Καλύπτουν σχεδόν 100 χλμ. το εικοσιτετράωρο. Η ξεκούρασή τους είναι ελάχιστη, η απόλυτα απαραίτητη για να διατηρήσουν, στο τέλος της πορείας, τις δυνάμεις να πολεμήσουν.

Στο μεταξύ οι Πέρσες περνούν τον Καφηρέα. Οι Αθηναίοι καταλαβαίνουν ότι η μάχη θα δοθή στον κάμπο του Μαραθώνα. Ξεκινούν με γοργό βήμα από την Αθήνα. Όταν οι βάρβαροι ρίχνουν άγκυρα, η παράταξη των Αθηναίων πολιτών έχει κιόλας πιάσει τα σημεία που της επιτρέπουν να ελιχθή ανάλογα με τις κινήσεις του εχθρού. Ο Μιλτιάδης έχει δώσει τις τελευταίες οδηγίες του. Το κέντρο της παράταξης των Ελλήνων είναι ισχνό, οι πλευρές ενισχυμένες. Στο πιο αδύνατο σημείο, ο πολέμαρχος Καλλίμαχος περιμένει τον βέβαιο θάνατο. Την τιμή αυτή την απαίτησε σκληρά, βασιζόμενος στην αρχαιότητά του.

Οι Πέρσες αποβιβάζονται. Σαράντα χιλιάδες άνδρες, ό,τι πιο εκλεκτό έχει να παρατάξει η νεαρή κοσμοκρατορία: Πέρσες, Μήδοι, Καρδούχοι, ο ανθός της "Αρυάνα", των ψηλών, δυνατών ανδρών με τα ανοιχτόχρωμα μάτια. 25 αιώνες αργότερα, οι εμπνευστές του Χίτλερ ανθρωπολόγοι θα δανειστούν τον όρο για να περιγράψουν τον άνθρωπο της "Αρίας φυλής". Αν κάποιος, διαβάζοντας την Ιστορία, πίστεψε ότι απέναντι στους Αθηναίους παρατάχθηκαν κάποιοι απόλεμοι, τρυφηλοί ανατολίτες του καφενέ, πλανάται οικτρή πλάνη. Ήταν ΠΟΛΕΜΙΣΤΕΣ οι Πέρσες του Δάτι και του Αρταφέρνη. Απλά, δεν είχαν τύχη, γιατί αντιμετώπιζαν Έλληνες του 5ου αιώνα.

Τα τελευταία 1500 μέτρα μέχρι τη μοιραία σύγκρουση, οι βαριά οπλισμένοι Αθηναίοι τα διασχίζουν τρέχοντας και αλαλάζοντας "ελελεύ" με το ρυθμό των κυμβάλων. Η στιγμή όπου ασπίδα συγκρούεται με ασπίδα ξυπνάει τους θεούς. Το κέντρο της Αθηναϊκής παράταξης, σκόπιμα αραιό, υποχωρεί. Ο πολέμαρχος Καλλίμαχος βρίσκει το θάνατο που αποζητάει. Οι πτέρυγες, δυνατές, παγιδεύουν τους Πέρσες, όπως το όστρακο που μαγκώνει το θύμα του. Οι εκλεκτοί της Ασίας θερίζονται. ΤΙΠΟΤΑ στην παιδεία τους δεν τους έχει προετοιμάσει για το βαθμό της ΔΥΝΑΜΗΣ και του ΘΥΜΟΥ που κλείνει μέσα του ο υπερασπιστής των πατρώων Έλληνας οπλίτης. Όσοι γλυτώνουν τρέχουν αλαφιασμένοι στα πλοία τους, κυνηγημένοι από τους νικητές. Ο Κυναίγειρος, αδελφός του Αισχύλου, αρνείται να αφήση το περσικό σκάφος να φύγη. Όταν του κόβουν και τα δυο χέρια, το γραπώνει με τα δόντια. Ο Αισχύλος μάχεται δίπλα του. Αν και ποιητής, άρα "λαπάς" κατά την έκφραση ταλαίπωρου νεοέλληνος πολιτικού, μάχεται αρκετά καλά, ώστε να τον τιμήση η πατρίδα με μνεία του ονόματός του. Ανώτερη τιμή δεν έχει. Για κανέναν.

Ο Ανώνυμος οπλίτης, μεθυσμένος από το θρίαμβο, φεύγει για να αναγγείλη στους Αθηναίους το "ΝΕΝΙΚΗΚΑΜΕΝ". Καθώς η καρδιά του υποκύπτει στην υπεράνθρωπη κακομεταχείρηση, δυο περίπου ώρες αργότερα, η ανθρωπότητα, ευγνωμονούσα, τον τοποθετεί σε βωμό. Η μνήμη του είναι ασφαλής μέχρι τη συντέλεια του αιώνα. Ο Μαραθώνιος δρόμος ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ.

Λίγες ώρες αργότερα, οι Σπαρτιάτες καταφθάνουν στο πεδίο, έτοιμοι να ΠΟΛΕΜΗΣΟΥΝ, μετά από 250 χιλιόμετρα που διανύθηκαν σε λιγότερο από ΤΡΕΙΣ μέρες! Με βαθειά και ειλικρινή πικρία συνειδητοποιούν ότι η μεγάλη μάχη κερδήθηκε χωρίς αυτούς. Θυσιάζουν τους νεκρούς και ξαναφεύγουν ΤΡΕΧΟΝΤΑΣ. Η ανοχύρωτη Σπάρτη επείγεται για την παρουσία
τους.

Στη μνήμη ΟΛΩΝ εκείνων των ανδρών σήμερα τελείται ο Μαραθώνιος. Τα τελευταία χρόνια έχουμε και το ΣΠΑΡΤΑΘΛΟ, αγώνα ΜΕΓΙΣΤΩΝ αποστάσεων. Οι ΞΕΝΟΙ τιμούν τους αγώνες αυτούς σε βαθμό θρησκευτικής λατρείας. Οι Γιαπωνέζοι τερματίζοντας στη Σπάρτη, μετά το Σπάρταθλο, ΚΛΑΙΝΕ μπροστά στο βωμό. ΕΜΕΙΣ είμαστε ακόμα χλιαροί συμμετέχοντες. Δεν έχουμε κατανοήσει ότι ο Μαραθώνιος είναι ένα ζωντανό, παλλόμενο μνημείο της ΙΣΤΟΡΙΑΣ μας, που είναι και ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ιστορία. Ένα μνημείο που λειτουργεί με τρόπο συναρπαστικό, άμεσο, ή παγκόσμιο. Ένα μνημείο στον άγνωστο Μαραθωνοδρόμο και στο Φειδιππίδη και στον Καλλίμαχο και στο Μιλτιάδη και στον Αισχύλο και στον Κυναίγειρο και στο θεό Πάνα - αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Μαραθώνιος (Λίγες σκέψεις γύρω από το 6ο παγκόσμιο πρωτάθλημα στίβου στην Αθήνα)

Ηλίας Μπαζίνας
«Φίλαθλος», 1997

[...] Ο Μαραθώνιος είναι ένας ΥΜΝΟΣ προς την Ελλάδα. Οι ρίζες του βρίσκονται σε γεγονότα που ΑΛΛΑΞΑΝ ΤΗ ΜΟΙΡΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ. Για το καλύτερο Η ΚΑΙ ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ, αν είσαστε αυτής της σχολής σκέψης, η Ελλάδα σταμάτησε την ΑΝΑΤΟΛΗ, με τα όποια καλά και κακά της, και έβαλε τα όρια του ΦΥΤΩΡΙΟΥ, μέσα στο οποίο η ΙΔΙΑ έσπειρε τον ΔΥΤΙΚΟ πολιτισμό, ο οποίος είναι ο ΚΥΡΙΑΡΧΟΣ του πλανήτη και της Ιστορίας. Η διαίρεση ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση είναι κοσμογονικά ουσιαστική, η γεφύρωσή της δεν πλησιάζει καν να επιτευχθή και είναι εξ ολοκλήρου αποτέλεσμα της αντίστασης της Ελλάδας τον 5ο π.Χ. αιώνα. Οι Έλληνες τότε δεν... "ψήφισαν Δύση". Απλά ζούσαν με την απλή και θεμελιακή αξία "εις οιωνός άριστος, αμύνεσθαι περί πάτρης". Η αντίστασή τους βασίσθηκε πάνω στην ΕΞΩΓΗΙΝΗ, κυριολεκτικά "ΚΤΗΝΩΔΗ" για τα σημερινά δεδομένα, σωματική επάρκεια μιας φυλής ΑΝΩΤΕΡΗΣ από τις σημερινές, αφού η ίδια εξαρτούσε την επιβίωσή της από συνθήκες αδιανόητες για τον σημερινό άνθρωπο.

Ούτε ήταν οι διάφοροι "Καιάδες" ηθελημένοι ή εν τοις πράγμασι (λόγω μη επιβίωσης των αδυνάτων) αποτέλεσμα κάποιας δήθεν "βαρβαρότητας". Ήταν προϊόν σκληρότατης ανάγκης, που την γεννούσε η έμμονη ιδέα της πάση θυσία προάσπισης κάποιων πολιτιστικών αγαθών, που ΜΟΝΟ οι Έλληνες κατανοούσαν την ιερότητά τους. Άρα, μόνον εκείνοι είχαν ορισθεί - από την ίδια τη Φύση, αν θέλετε - ΘΕΜΑΤΟΦΥΛΑΚΕΣ των αγαθών αυτών που η εγκατάλειψή τους στην τύχη τους ΔΕΝ περιλαμβανόταν καν στη σκέψη των ανθρώπων εκείνων. Δεν υπήρχε καν ως επιλογή. Και αυτή είναι η σημαντικότερη διαφορά των αρχαίων Ελλήνων από τους σημερινούς ανθρώπους, ακόμα και από τους περισσότερους ΕΛΛΗΝΕΣ.

Όση όμως άκαμπτη αποφασιστικότητα και αν είχαν οι άνθρωποι εκείνοι, όσο υψηλό φρόνημα και αν τους ενέπνεε, η μοίρα τους θα ήταν προδιαγεγραμμένη αν δεν διέθεταν την επάρκεια των σωματικών δυνάμεων, με τις οποίες υλοποιούσαν τις αποφάσεις του πνεύματος, την "του σώματος οξύτητα" κατά τον Πλάτωνα. Για τους αρχαίους Έλληνες "το μεν πνεύμα πρόθυμο η δε σαρξ ασθενής" δεν είχε εφαρμογή. Για να το πω απλά, οι Έλληνες εκείνοι ήταν πραγματικά ΘΗΡΙΑ, τέρατα σωματικών δυνάμεων, τις οποίες καλλιεργούσαν μέσα στα πλαίσια μιας παιδείας απίστευτα απαιτητικής.

Ποιοι είμαστε και τι θέλουμε

Είμαστε θαυμαστές της γραφίδος του Ηλία Μπαζίνα, του φιλοσόφου αυτού της αθλητικής δημοσιογραφίας. Δεκαετίες τώρα ο παλαιός αθλητής και υπερήφανος Μανιάτης Ηλίας Μπαζίνας, με πρωτότυπη και γενναία σκέψη, γράφει στον «Φίλαθλο» και αλλού για τον αθλητισμό, την κοινωνία, την Ιστορία, τα έθνη και τους λαούς, την Ελληνική παράδοση, την γλώσσα και τον πολιτισμό μας. Ελεύθερο πνεύμα, με πολύ προσωπική και ανεξάρτητη σκέψη, δεν κατατάσσεται κάτω από καμμία ταμπέλα.

Το ιστολόγιο αυτό δημιουργήθηκε με μοναδικό σκοπό την διάδοση των κειμένων του Ηλία Μπαζίνα. Ο ίδιος ο Ηλίας Μπαζίνας δεν έχει καμμία σχέση με την δημιουργία και την διαχείριση του ιστολογίου.

Παρά τις δεκαετίες της χρονικής διάρκειας και το μέγεθος του συγγραφικού έργου του Ηλία Μπαζίνα, σχεδόν τίποτε δεν βρίσκεται στο Διαδίκτυο. Σκοπός μας είναι να καλύψουμε αυτήν την έλλειψη.

Το ιστολόγιο δεν εξυπηρετεί κανέναν άλλον σκοπό, διαφημιστικό, ιδεολογικό, προσωπικό ή άλλο. Παραπομπές θα γίνονται μόνον σε οτιδήποτε έχει σχέση με τον Ηλία Μπαζίνα ή σε φίλους που έχουν ανεβάσει ή μας έχουν στείλει κείμενά του. Τα σχόλια στο ιστολόγιο, για τα οποία οι διαχειριστές αποποιούνται κάθε ευθύνη, είναι ελεύθερα. (Εννοείται ότι ύβρεις, συκοφαντίες ή ό,τι άλλο εμπίπτει στον ποινικό κώδικα θα διαγράφεται μόλις υποπέσει στην αντίληψή μας.)

Θα ξεκινήσουμε με επιλεγμένα, διαχρονικά κείμενα, από το 1996 (από τότε αρχίζει η συλλογή μας - εάν έχετε και παλαιότερα, ή και νεότερα, ειδοποιήστε μας!) μέχρι και σήμερα. Πηγές μας:

- Η προσωπική μας συλλογή (1996-σήμερα). Τα περισσότερα (όσα δεν έχουν χαθεί...) δυστυχώς δεν έχουν ψηφιοποιηθεί ακόμη, αλλά επιφυλλασσόμεθα.
- Το βιβλίο του Ηλία Μπαζίνα, «Χωρίς παρωπίδες», εκδ. Αλκυών, 2000.
- Η εφημερίδα «Φίλαθλος». Δυστυχώς δεν έχει ελεύθερο δικτυακό τόπο, αλλά φωτογραφίες υψηλής αναλύσεως του πρωτοσέλιδου, από το 2005, υπάρχουν στο «Sport 24».
- Η στήλη «Ελεύθερο Βήμα» του δικτυακού τόπου του ΟΠΑΠ (κείμενα 2006-2007).
- Φίλοι του Διαδικτύου. (Συγκεντρώνουμε όσα άρθρα βρίσκουμε στο Διαδίκτυο και βάζουμε στο ιστολόγιό μας συνδέσμους προς τους φίλους που τα ανήρτησαν ή μας τα έστειλαν. Βοηθήστε κι εσείς!)

Τέλος, οι διαχειριστές δεν συμφωνούν πάντοτε με τον Ηλία Μπαζίνα. Άλλωστε, όπως θα δείτε, και ο ίδιος, με την πάροδο των ετών, πολλές φορές έχει διαφωνήσει με παλαιότερα γραπτά του! Αλλά, ακόμη και όταν διαφωνούμε, πάντοτε σχεδόν βρίσκουμε την σκέψη του ενδιαφέρουσα.

Ο βιβλιοθηκάριος