Ο Ηλίας Μπαζίνας για τις ταραχές των ημερών

21-12-2008
Ειλικρινά λυπάμαι τους καταστηματάρχες, μικρούς και μεγάλους. Που αντικρύζουν εφέτος με σφίξιμο καρδιάς τις ημέρες των εορτών, στις οποίες αποθέτουν τόσες ελπίδες κάθε χρόνο. Και βέβαια αξίζει να αφιερώσουμε μια σκέψη παραπάνω σε όσους έπαθαν και ζημιές με τα πρόσφατα γεγονότα. Η προσωπική μου ξεκάθαρη θέση είναι ότι οι άνθρωποι αυτοί είναι μόνο θύματα. Και του κατεστημένου και του αντι-κατεστημένου και του παρα-κατεστημένου. Και έχω την αίσθηση ότι οι καταστηματάρχες, ιδίως οι μικροί, αντιμετωπίζονται με ένα τρόπο αρκετά άδικο. ΔΕΝ είναι αυτοί το Σύστημα. Μην τρελαθούμε κιόλας. ...
... Πάντως το γκλαμ και το λαϊφστάιλ είναι φαινόμενο νοσηρό, διότι είναι ψέμα, αφιόνι, παραισθησιογόνο και οι νέοι τώρα έχουν ανάγκη από αλήθειες. Η οικονομική κρίση ΕΙΝΑΙ μια αλήθεια, οδυνηρή και αρκετά τρομακτική. Όμως, είπαμε, ουδέν κακόν αμιγές καλού. Η άγρια προσγείωση στον πραγματικό και όχι εικονικό κόσμο προετοιμάζει τους νέους για τα χειρότερα, που έρχονται. Ενώ μοιάζει να λειτουργή και σαν μέσο τόνωσης της αλληλεγγύης των νέων, που και αυτή περνούσε δοκιμασία.
19-12-2008
Η επανάσταση των νέων θα γίνη από φυσική νομοτέλεια. Θα την κάνουν αυτοί που έχουν περισσότερη ζωή να χάσουν αν ο κόσμος βουλιάξη [δηλαδή οι νέοι]. Και περισσότερες δυνάμεις. Και περισσότερο θυμό. Δεν ξέρω αν θα είναι "η επανάσταση φυτών και λουλουδιών" που έβλεπε στον καιρό του ο τυφλός ποιητής. Κάποια σχέση με την άνοιξη, όμως, σίγουρα θα έχη.
18-12-2008
Αυτά τα παιδιά δεν θα πουληθούν τόσο εύκολα όσο κάποιες άλλες γενιές. Θα γκρεμίσουν το σάπιο οικοδόμημα από ΜΕΣΑ!
Πριν δέκα χρόνια, πολλά από αυτά τα παιδιά θα είχαν ως μοναδικό στόχο να γίνουν γιαπάκια. ... Σήμερα όμως ξέρουν ότι κάθε αλλαγή πρέπει να ξεκινήση από την αντίσταση εν΄ντια στην απαξίωση του εργασιακού δικαιώματος και των άλλων ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ, και όχι μόνο ατομικών, κατακτήσεων. Η ενδημική και οργανωμένη κοινωνική, πολιτική, οικονομική σαπίλα θα αντισταθή φυσικά. Αλλά τελικά θα ηττηθή.
13-12-2008
«Suicide by cop» η αστυνομία στις Η.Π.Α. Στην Ελλάδα, η αποτελεσματικότητά τους και η οπλοκατοχή, μεγάλη κουβέντα.
12-12-2008
Οι δικοί μας οχλατζήδες [«αντιεξουσιαστές»], ρευστοί και άμορφοι. Δεν σου δίνουν να καταλάβης τι ζητάνε, τι θέλουν από σένα για να σε αφήσουν ήσυχο, μόνο το σκέτο, καθαρό, ατόφιο ΤΙΠΟΤΑ!
Ο όρος «αντιεξουσιαστές» δίνει και παίρνει στα ΜΜΕ. Είναι ένας όρος αδόκιμος από κάθε άποψη. Πρώτα-πρώτα, είναι κακά ελληνικά. «Αντιεξουσιαστής» είναι κάτι σαν να λέμε «αντιδικτάτορας». Μοιάζει σαν να περιγράφη ένα αξίωμα, όχι μια ιδεολογική τοποθέτηση. Εξουσιαστής- αντιεξουσιαστής. Ίσως το «αντιεξουσιαστικός», όπως το «αντιδικτατορικός», να σημαίνη κάτι παραπάνω. Αν μάλιστα το πούμε «αντεξουσιαστικός», που το νοικοκυρεύει γλωσσικά λίγο περισσότερο. Τέλος πάντων, αυτό είναι το έλασσον. Το μείζον είναι η ουσία της δράσης των νέων αυτών ανθρώπων και κυρίως το κατά ποίων στρέφονται. Διότι είναι φυσικά αυτονόητο ότι ο εμποράκος, που ζη την οικογένειά του πουλώντας ηλεκτρικά είδη ή τηλέφωνα, δεν μπορεί ποτέ να είναι ο «εξουσιαστής» κατά του οποίου δρουν οι αντι-εξουσιαστές. (ΟΧΙ «αναρχικοί», προς Θεού! Ο αναρχισμός είναι ιδεολογία και φιλοσοφική θέση, όχι σπάσιμο τζαμιών και κάψιμο οχημάτων. Και δεν περιέχει καμμιάς μορφής πογκρόμ ή νύχτας κρυστάλλων. Η αναρχική κοσμοθεωρία είναι πνευματικό προϊόν σημαντικών στοχαστών και αντικείμενο φιλοσοφικού διαλόγου πάνω από έναν αιώνα...).
Οι... επαναστάτες αυτοί δεν έχουν απολύτως κανένα ιδεολογικό ένδυμα και καμμιά συγκεκριμένη διεκδίκηση. Σπάνε για να σπάνε. ...
Βλέπουμε να την πληρώνουν Έλληνες, σχεδόν εξ ολοκλήρου μικρομεσαίοι. ...
Συνολικά η δράση των αντιεξουσιαστών είναι πολύτιμο δώρο προς την εξουσία.
Όταν οι φυσιολογικοί πολίτες μένουν σπίτι, πραγματική ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ είναι απολύτως αδύνατο να γίνη.
Η απαξιωτική, περιφρονητική και ανάλγητα εχθρική στάση των αντιεξουσιαστών για όλους και για όλα, έρχεται σε σύγκρουση με την αντίληψη που τους θέλει σκεπτόμενα άτομα, με πολιτικό και κοινωνικό προσανατολισμό. Οι λίγοι μεταξύ τους, οι γνήσιοι προβοκάτορες, ασφαλώς είναι έτσι. Δεν θα ήταν δυνατόν να υπάρχουν παράλληλες και ταυτόχρονες εκρήξεις βίας στους δρόμους τόσων ελληνικών πόλεων, αν δεν υπήρχε κάποιος συντονισμός, κάποιο κουμάντο. Άρα και τους αντιεξουσιαστές κάποιοι τους εξουσιάζουν. ...
Ας μην ακούμε αστειότητες ότι δηθεν έχουμε ενώπιόν μας αυτόματες αναφλέξεις μιας νεολαίας. Οι νέοι δεν θέλουν να καταργήσουν την κοινωνική ζωή. Να την ΒΕΛΤΙΩΣΟΥΝ θέλουν. Και όταν έρθη -διότι θα ΕΡΘΗ- η ώρα να επαναστατήσουν πραγματικά, θα έχουν μπούσουλα και γνώμη και πρόσωπο και πίστη. Οι επαναστάσεις είναι πράξεις ευθύνης, μην τις μπερδεύουμε με τα μπάζα... Σήμερα στην νεολαία υπάρχει ασφαλώς μια επαναστατική ορμή. Μέχρι όμως να πάρη τη μορφή που τρέμει η εξουσία, πρέπει να γίνουν πολλά σοβαρά πράγματα.
10-12-2008
Παντού κυριαρχεί η ανασφάλεια, η αγωνία του αύριο...
Όταν συμβαίνουν γεγονότα που περιέχουν βία, καταφεύγω στο απλοϊκό κριτήριο «ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΩΦΕΛΟΥΜΕΝΟΣ».
Ποιός ωφελείται από το φαινόμενο; Φαίνεται καν; Ίσως όχι. Μπορούμε όμως να διακρίνουμε ποιοι ζημιώνονται.
Μεγάλες ζημιές υφίσταται ο κόσμος των μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Πολλοί μιλάνε για προοπτικές ακόμη και ΑΦΑΝΙΣΜΟΥ του. Ποιόν εξυπηρετεί αυτό; Οι μικρομεσαίοι επιχειρηματείες ΕΙΝΑΙ, σε μεγάλο βαθμό, η «αστική τάξη». Είναι οι άνθρωποι, που στην ουσία στόχευαν και στοχεύουν σε ένα αξιπρεπές μεροκάματο και όχι στα «τρισεκατομμύρια» και στην παγκόσμια εξουσία. Άλλοι τραγικά ζημιούμενοι είναι όσοι ανήκουν στην πολύ χαλαρή και νεφελώδη αλλά υπαρκτή συνωμοταξία των «δημιουργικών ανθρώπων». Ο σκεπτόμενος άνθρωπος είναι υπό διωγμόν.

9-12-2008
Κοινωνία με κατώτερα ένστικτα θα έλεγε ότι δεν έχει αξία «μια ζωή» (κάποιου άλλου, φυσικά, όχι η δική μας...) μπροστά στην «εύρυθμο λειτουργία των μηχανισμών της τάξεως και ασφάλειας».
Ο Ηλίας Μπαζίνας για την νεανική εξέγερση και τις ταραχές των ημερών. Ilias Bazinas about greek riots.

Δομήνικος Θεοτοκόπουλος, ο μεγαλύτερος Έλληνας της χιλιετίας (Οι μεγαλύτεροι Έλληνες του αιώνα, μέρος γ')

Ηλίας Μπαζίνας
«Φίλαθλος», 16-1-2000

Ο Ελ Γκρέκο φέρει μέσα του εκείνη την πανάρχαιη σοφία, που κάνει κάθε του έργο μια προσευχή και μια λύτρωση. Το χέρι του «παππού και τρίσπαππου» Γκρέκο είναι χάδι πατρικό πάνω στο κουρασμένο μέτωπο του Ανθρώπου· δεν είναι φόβος και οργή, έπαρση και αβεβαιότητα, που πάντα κουβαλάει στην ψυχή της, στα κατάλοιπα της αλαζονικής της βαρβαρότητας, η Δυτική μεγαλοφυΐα, όσο και αν είναι το καθαρά καλλιτεχνικό της ανάστημα.

Δομήνικος Θεοτοκόπουλος ο Κρης, λοιπόν, είναι ο ΜΕΓΑΛΟΣ που ΕΙΧΕ το χρόνο να κριθή από την Ιστορία και έχει πια καταταγή στις τόσο αραιοκατοικημένες τάξεις των ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΑΘΑΝΑΤΩΝ. Είναι ο Ελ Γκρέκο, ο Έλληνας. Γενιές τώρα, ο πιο αναγνωρίσιμα ΜΕΓΑΛΟΣ Έλληνας της χιλιετίας.

Μαρία Κάλλας (Οι μεγαλύτεροι Έλληνες του αιώνα, μέρος β')

Ηλίας Μπαζίνας
«Φίλαθλος», 9-1-2000

Στη θεϊκή φωτιά της Μαρίας Κάλλας δεν μπορούσε να αντισταθή τίποτα...

Αισχύλεια τραγωδία γινόταν ο χρόνος και το φως...

Ένας ηρωικός αιώνας χωρίς ήρωες; (Οι μεγαλύτεροι Έλληνες του αιώνα)

Οι μεγαλύτεροι Έλληνες του αιώνα. Ξεχάσαμε τους ήρωες; Πατεράδες, μανάδες και παππούδες; Αναρωτιέται ο Ηλίας Μπαζίνας. Το πρώτο από μια σειρά σπουδαίων άρθρων.

Ηλίας Μπαζίνας
«Φίλαθλος», 8-1-2000

Μια Ελλάδα, που δεν την ξέρω, για την οποία κανείς ποτέ δεν μου είπε τίποτα όταν μεγάλωνα, μου ζητάει πράγματα, που δεν γίνονται. Μου ζητάει να ξεχάσω πατεράδες, μανάδες, παππούδες, μπαρμπάδες. Ήταν και δικός τους ο αιώνας που έφυγε. Τον ετίμησαν. Δεν ζητάνε παράσημα, εκεί, που είναι. Τα πήραν τότε, που μέτραγε.

Ζητάνε να μη χάσουμε τα σύγκαλά μας!

Αναπέμπω μαζί με την αίτηση συγχώρεσης στον Κώστα το Δαβάκη, τον τελευταίο στίχο από το μοιρολόι του:

«Ε, κρουσταλλένιε ποταμέ, που δεν εθόλωσες ποτέ, μα από το τώρα κι εδανά, έχεις θολώσει τα νερά, τι ζ' έφαεν η θάλασσα...»

Οι κορυφαίοι αθλητές του αιώνα

Πρωτοχρονιά του 2000, ο Ηλίας Μπαζίνας γράφει για τους κορυφαίους αθλητές του αιώνα. Άρθρο-σταθμός, απόσταγμα γνώσης και αγάπης για τον αθλητισμό. Το παραθέτουμε χωρίς άλλα σχόλια.

Ευχαριστούμε κύριε Ηλία Μπαζίνα!

Ποιά βελτίωση στην Ακρόπολη;...

Ηλίας Μπαζίνας
«Φίλαθλος», 31-12-1999

Τελικά, το μιλένιουμ έγινε ψιλοκωλένιουμ. Το πράγμα ΚΟΥΡΑΣΕ.

...

Αν δεν πάψουμε να γλεντάμε σαν Έλληνες, ίσως δεν θα χάσουμε και την ικανότητα να σκεφτώμαστε σαν Έλληνες...

Και προπάντων μην έχετε παράλογες απαιτήσεις και προσδοκίες. Κι αυτό μας το έμαθε ο Επίκουρος. Μη ζητάτε αυτό, που δεν μπορείτε να έχετε. Δεν είναι δύσκολο. Εντάξει, θέλει και λίγη σοφία...



Από το ίδιο φύλλο (31-12-1999) του «Φίλαθλου», καλό και το άρθρο του Θανάση Διαμαντόπουλου, επίσης για το «μιλένιουμ», «Τελικά, Έλληνα, η Ακρόπολη σού ανήκει».

Εγκλήματα στο όνομα του Θεού

Λίγο πριν το 2000, ο Ηλίας Μπαζίνας ξεκινά μια σειρά θαυμάσιων άρθρων κάνοντας την ανασκόπηση της χιλιετίας... Στο παρόν άρθρο, περί χριστιανισμού και «χριστιανικής» Δύσης...

Ηλίας Μπαζίνας
«Φίλαθλος», 30-12-1999

[...] Ο χριστιανισμός δέχθηκε, στο όνομα της Μεταρρύθμισης, και άλλο, λιγώτερο φανερό αλλά εξ ίσου ύπουλο πλήγμα. Οι ηγέτες των διαμαρτυρομένων επέφεραν στις διδασκαλίες τους μια μετατόπιση έμφασης από την Καινή Διαθήκη στην Παλαιά, με αυτονόητη αποδυνάμωση της σημασίας του λόγου του Ιησού προς όφελος της εβραϊκής παράδοσης.

Δεν έχω τίποτα με τους κ.κ. Μαρτίνο Λούθηρο, Ουλέριχο Ζβίγγλιο και Ιωάννη Καλβίνο, πέρα από το ότι δεν με απασχόλησε ποτέ το πρόβλημά τους. Από την πρώτη στιγμή, όμως, που έμαθα στο σχολείο τα ονόματά τους, μου φάνηκαν σκοτεινές μορφές, ιδίως ο τελευταίος. Η Ιστορία το επαληθεύει. Παράδειγμα το νοτιοαφρικανικό ΑΠΑΡΤΧΑΪΝΤ, γνήσιο τέκνο του Καλβινισμού.

Οι αγριότητες και οι ατιμίες, που διέπραξε η «χριστιανική» Δύση «εν ονόματι της πίστεως» είναι άπειρες...

Κωνσταντίνος Τσικλητήρας

Ηλίας Μπαζίνας
«Φίλαθλος», 17-12-1999

Είμαι ΠΕΡΗΦΑΝΟΣ για την εφετεινή ευχετήρια κάρτα της Γ.Γ.Α., που απεικονίζει, με τρόπο λιτό και έξοχα δραματικό τον ασύγκριτο σε αθλητική αξία και μεγαλείο ψυχής Κωνσταντίνο Τσικλητήρα, Ολυμπιονίκη του Λονδίνου και της Στοκχόλμης.

Ο Τσικλητήρας ήταν εντελώς έξω από τα δεδομένα της εποχής του σε αθλητικές προδιαγραφές. Φαινόμενο μοναδικό σε παγκόσμιο επίπεδος. Ανάλογα επιβλητική υπήρξε η στάση του απέναντι στο ΚΑΘΗΚΟΝ. Χάθηκε στους Βαλκανικούς πολέμους σε ηλικία 25 ετών. ΜΠΟΡΟΥΣΕ να είχε ΑΠΟΦΥΓΕΙ την στράτευση!

Τιμώντας τη μνήμη του, η ΓΓΑ στέλνει το μήνυμα ότι, για μας τους Έλληνες, το μέλλον είναι ακατανόητο χωρίς την διαρκή επαφή με το παρελθόν. Και ότι ο αθλητισμός δεν είναι μια αξία μονοσήμαντη αλλά μια ΣΤΑΣΗ ΖΩΗΣ. Ο καλός καγαθός, είναι ΕΛΛΗΝΙΚΟ πρότυπο, ζωντανό και σπουδαίο ΟΣΟ ΠΟΤΕ στον αιώνα, που έρχεται.


* * *

Κωνσταντίνος Τσικλητήρας - Ο ήρωας Ολυμπιονίκης

Θανάσης Κρεκούκιας
sport24.gr, 1-4-2008

Σαν σήμερα, πριν 96 χρόνια, την Πρωταπριλιά του 1912, ο μεγαλύτερος αθλητής στην ιστορία του ελληνικού στίβου, ο Κωνσταντίνος Τσικλητήρας, ισοφάρισε το παγκόσμιο ρεκόρ στο μήκος άνευ φοράς με άλμα στα 3.47 μέτρα. Λίγους μήνες αργότερα, στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Στοκχόλμης, ο Τσικλητήρας ανέβηκε στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου, κατακτώντας το χρυσό μετάλλιο στο συγκεκριμένο άθλημα.Ποιός ήταν όμως ο άνθρωπος που πρόλαβε να κερδίσει τέσσερα Ολυμπιακά μετάλλια και να πάρει μέρος στους Βαλκανικούς πολέμους του 1912-13, πριν αφήσει την τελευταία του πνοή σε ηλικία μόλις 25 ετών; Το Sport24 κάνει μια μικρή αναδρομή στη ζωή ενός από τους θρύλους του ελληνικού αθλητισμού.

Πηδώντας την μάντρα


Ο Τσικλητήρας γεννήθηκε τον Οκτώβριο του 1888 στην Πύλο της Μεσσηνίας από εύπορη οικογένεια. Ο πατέρας του ήταν γιατρός και αποτελούσε εξέχον μέλος της τοπικής αριστοκρατίας. Από μικρός ο Τσικλητήρας έδειξε την κλίση του στον αθλητισμό και πρωταγωνιστούσε σε όλους τους αυτοσχέδιους αλλά και αργότερα στους μαθητικούς αγώνες σε διαφορετικά αγωνίσματα.

Διηγούνται πως πήδαγε τρία άλογα δεμένα μαζί και πως η πόρτα του σπιτιού του δεν τον έβλεπε ποτέ, αφού του άρεσε να μπαίνει μέσα πηδώντας πάνω από τη
μάντρα.

Στα 17 του ανέβηκε στην Αθήνα για να σπουδάσει οικονομικά στην Εμπορική Ακαδημία, αλλά τον απορρόφησε κυριολεκτικά ο αθλητισμός. Γράφτηκε στον Πανελλήνιο Γυμναστικό Σύλλογο και ακολούθησε την συμβουλή των προπονητών του να α
σχοληθεί αποκλειστικά με τα άλματα εις μήκος και εις ύψος άνευ φοράς.

Άρχισε εντατικές προπονήσεις ανεβάζοντας συνεχώς τις προσωπικές του επιδόσεις σε επίπεδα πλέον ανταγωνιστικά όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς. Ο Τσικλητήρας διέθετε πλούσια χαρίσματα, τόσο ως αθλητής, όσο και ως χαρακτήρας. «Σπάνιες οι ψυχικές του αρετές, έξοχες οι σωματομετρικές του ικανότητες», διαβάζουμε στην ιστορία του Πανελλήνιου Γ.Σ. Ήταν ψηλός – 1.90 μ. – με θαυμάσια αλτικότητα, που οφειλόταν στα δυνατά του πόδια και στο εκπληκτικό σπάσιμο της μέσης του.

Η βελτίωσή του συνεχίστηκε με ταχείς ρυθμούς, όμως η «τρέλα» του για τον αθλητισμό τον έσπρωξε και σε άλλα σπορ. Ασχολήθηκε περιστασιακά με το πόλο,
τον ακοντισμό και την πάλη, ενώ υπήρξε ο πρώτος τερματοφύλακας του Παναθηναϊκού (που ίδρυσε το 1908 ο συναθλητής του στον Πανελλήνιο Γεώργιος Καλαφάτης με την επωνυμία Ποδοσφαιρικός Όμιλος Αθηνών).

Οι πρώτες επιτυχίες

Το 1906 πήρε μέρος στους Πανελλήνιους αγώνες, κατακτώντας το χάλκινο μετάλλιο στο μήκος άνευ φοράς με άλμα 2.83μ. Ένα χρόνο αργότερα, το 1907, κέρδισε τρία χρυσά μετάλλια στους Πανιώνιους Αγώνες της Σμύρνης: στο άλμα εις ύψος με 1.65μ., στο ύψος άνευ φοράς με 1.40μ. και στο μήκος άνευ φοράς με 3.25μ.

Εκεί γνώρισε για πρώτη φορά την αποθέωση από τους θεατές και του απονεμήθηκε τιμητικά ο Χρυσός Σταυρός του Πανιωνίου. Το 1908 ήταν Ολυμπιακή χρονιά και ο Τσικλητήρας ήταν πλέον έτοιμος για την μεγαλύτερη πρόκληση της ζωής του: το βάθρο στην Ολυμπιάδα του Λονδίνου. Είχε ήδη πάρει μέρος στην Μεσολυμπιάδα των Αθηνών (το 1906), αλλά δεν τα είχε πάει καλά. Κατετάγη 6ος στο ύψος άνευ φοράς με 1.30μ. ενώ στο μήκος άνευ φοράς αποκλείστηκε στον προκριματικό.

Στους αγώνες της Αθήνας όμως είχε την ευκαιρία να παρατηρήσει προσεκτικά τις κινήσεις του Αμερικανού Ray Ewry, ήδη χρυσού Ολυμπιονίκη στο Παρί
σι (το 1900), στο Σεντ Λούις (το 1904) αλλά και στο Παναθηναϊκό Στάδιο, τόσο στο μήκος όσο και στο ύψος, αμφότερα άνευ φοράς.

Λονδίνο 1908 – τα δυο αργυρά

Ο Τσικλητήρας έφτασε στο Λονδίνο έχοντας ψηλώσει ακόμα περισσότερο (ήταν πλέον 1.92μ.) και έχοντας τελειοποιήσει την τεχνική του. Εκεί κατέκτησε δυο αργυρά μετάλλια: στο ύψος άνευ φοράς με 1.55μ. και στο μήκος άνευ φοράς με 3.25μ. Και στα δυο αθλήματα βρέθηκε πίσω από τον Ρέι Γιούρι, απόλυτο κυρίαρχο του ψηλότερου σκαλιού στο βάθρο.

Το γράμμα που στέλνει στους δικούς του στην Πύλο είναι ενδει
κτικό: «Το φέρω πολύ βαρέως που έχασα. Μα ήταν η πρώτη φορά που αγωνιζόμουν σε ξένη χώρα και είναι αλήθεια ότι σάστισα μόλις βρέθηκα στο στάδιο του Λονδίνου, ασφυκτικώς γεμάτο και ανάμεσα στους πανύψηλους συναθλητάς μου Αμερικανούς και Σουηδούς. Τώρα επήρα θάρρος, θα επιδοθώ με μεγαλύτερο ζήλο και είμαι βέβαιος ότι θα γίνω πρώτος Ολυμπιονίκης».

Εξίσου ενδεικτικό είναι και το κείμενο για τον Τσικλητήρα που στέλνει ο ανταποκριτής της εφημερίδας «Χρόνος» από το Λονδίνο, ο γνωστός λογοτέχνης Ζαχαρίας Παπαντωνίου: «...Είναι σώμα υψηλόν, λεπτόν, καλογραμμένο. Εις το σχέδιον του μελαχρινού προσώπου του, των μήλων, των ματιών, των χειλέων, του πώγωνος νομίζεις ότι επέρασεν ελαφρώς, ολίγον κοντύλι Γκύζη. Από πάνω ως κάτω ο νέος αυτός έχει ευγενεστ
άτην γραμμήν. Μελαχρινός, πολύ υψηλός σχετικώς με την νεότητα του, πόδια μεγάλα και λαστιχένια, ως σκύλου πόιντερ, σύμμετρον και χαριτωμένον σύνολον.

Το μόνον μειονέκτημά του είναι ότι δεν έχει, ακόμη, την αθλητικήν ανάπτυξιν που του χρειάζεται. Πολύ ολίγον έχει γυμνασθεί και είναι μάλλον αδύνατος. Αλλά η νίκη του εις το αγγλικόν στάδιον του έδειξε τον δρόμον και είναι αρκετά έξυπνος ώστε να μην τον χάσει. Από τώρα και εις το εξής πρέπει να ζει διαρκώς μέσα εις τα γυμναστήρια».

Στοκχόλμη 1912 – Το πολυπόθητο χρυσό

Τέσσερα χρόνια αργότερα ο Τσικλητήρας ξεκίνησε για τη Στοκχόλμη
, έχοντας σα μοναδικό στόχο το χρυσό. Πιο ώριμος αλλά και καλύτερα προετοιμασμένος από την προηγούμενη φορά, ο Έλληνας αθλητής που είχε πλέον συμπληρώσει τα 24 χρόνια, ήταν ολοκληρωτικά αφοσιωμένος στην επίτευξη του παιδικού του ονείρου.

Ήθελε να γίνει χρυσός Ολυμπιονίκης. Λίγους μήνες πριν, την Πρωταπριλιά του 1912, είχε ισοφαρίσει το παγκόσμιο ρεκόρ στο μήκος άνευ φοράς με επίδοση 3.47 μ. (Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Στίβου στο Παναθηναϊκό Στάδιο). Στον Πειραιά, πριν επιβιβαστεί στο πλοίο για το μακρινό ταξίδι στη Σκανδιναβία, ο ποιητής Σπύρος Ματσούκας του παρέδωσε την ελληνική σημαία και του ανακοίνωσε ότι θα είναι σημαιοφόρος στην τελετή έναρξης. Ο Τσικλητήρας συγκινημένος, του υποσχέθηκε πως θα επιστρέψει νικητής. Και κράτησε την υπόσχεσή του.


Με άλμα στα 3.37 μ. στο μήκος άνευ φοράς και μετά από επική μάχη με τους Αμερικανούς αδελφούς Άνταμς, κέρδισε το χρυσό μετάλλιο και ανέβηκε στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου. Συμπλήρωσε την θριαμβευτική του παρουσία κατακτώντας και το χάλκινο μετάλλιο στο ύψος άνευ φοράς με επίδοση 1.55 μ.

Ο ελληνικός Τύπος εξύμνησε τον Τσικλητήρα, η μεγαλύτερη όμως στιγμή για τον αθλητή της Πύλου, ήταν όταν επέστρεψε στην Αθήνα, στον σταθμό Λαρίσης, όπου του επιφυλάχθηκε αποθεωτική υποδοχή από χιλιάδες κόσμου που παραληρούσαν και ζητωκραύγαζαν όταν ο Τσικλητήρας σήκωσε ψηλά τα δυο μετάλλια δείχνοντάς τα σ
το συγκεντρωμένο πλήθος. Αμέσως μετά ο Έλληνας Ολυμπιονίκης χάθηκε στις αγκαλιές γνωστών και αγνώστων ζώντας τον απόλυτο θρίαμβο.

Το τέλος

Λίγους μήνες μετά την Ολυμπιάδα της Στοκχόλμης ξέσπασε ο Βαλκανικός πόλεμος. Ο Τσικλητήρας θεωρώντας ότι σαν Ολυμπιονίκης που ήταν, έπρεπε να δώσει πρώτος το καλό παράδειγμα, πήγε γραμμή στο γραφείο κατάταξης στην Καλαμάτα και δήλωσε παρών στο κάλεσμα της πατρίδας. Εκεί του πρότειναν να τον στείλουν στο Φρουραρχείο Αθηνών, αλλά αυτός αρνήθηκε.

Ζήτησε να πάει στο μέτωπο για να μην κατηγορηθεί πως απολάμβανε ευνοϊκής μεταχείρισης. Εκεί, στην πρώτη γραμμή, προσβλήθηκε λίγες εβδομάδες αργότερα από μηνιγγίτιδα. Ο πρίγκιπας Νικόλαος έδωσε εντολή για άμεση μεταφορά του αρρώστου στην πρωτεύουσα, ήταν όμως πολύ αργά.

Στις 10 Φεβρουαρίου του 1913 ο μεγάλος – από κάθε άποψη – ήρωας άφησε την τελευταία του πνοή στο νοσοκομείο. Στην κηδεία του τον συνόδευσαν χιλιάδες Αθηναίοι, ραίνοντας το φέρετρό του με μυρτιές, δάφνες και λουλούδια. Ήταν μόλις 25 ετών.

Οι τίτλοι του Ολυμπιονίκη


1ος – Ολυμπιακοί Αγώνες, Στοκχόλμη 1912 (μήκος άνευ φοράς: 3.37 μ.)
2ος – Ολυμπιακοί Αγώνες, Λονδίνο 1908 (μήκος άνευ φοράς: 3.25 μ.)
2ος – Ολυμπιακοί Αγώνες, Λονδίνο 1908 (ύψος άνευ φοράς: 1.55 μ.)
3ος – Ολυμπιακοί Αγώνες, Στοκχόλμη 1912 (ύψος άνευ φοράς: 1.55 μ.)
19 φορές Πρωταθλητής Ελλάδας, από το 1906 έως το 1913

Η μνήμη του Τσικλητήρα

Το 1963, ο Πανελλήνιος Γ.Σ. για να τιμήσει τη μνήμη του μεγάλο
υ αθλητή του, αποφάσισε την ετήσια διεξαγωγή ενός μίτινγκ στίβου, το οποίο ονόμασε «Τσικλητήρεια». Κάποια στιγμή το μίτινγκ σταμάτησε και αναβίωσε ξανά στα τέλη της δεκαετίας του ’90. Από το 1998 διεξάγεται ανελλιπώς και ανήκει στην κορυφαία κατηγορία αγώνων στίβου με την ονομασία «Athens Grand Prix Tsiklitiria».

Όσοι περάσετε από την Πύλο, μπορείτε να δείτε το πατρικό σπίτι του Τσικλητήρα και να θαυμάσετε το ύψος της μάντρας, την οποία πηδούσε καθημερινά για να μπει στο σπίτι του. Το σπίτι είναι σχεδόν ερειπωμένο, βλέπετε στην Ελλάδα συχνά δεν υπάρχει χώρος για τη μνήμη. Ευτυχώς που ο Πανελλήνιος Γ.Σ. διατήρησε ζωντανή την ανάμνηση του Κωστή Τσικλητήρα. Του «τέλειου μοντέλου αθλητή», όπως τον χαρακτήρισε μια βρετανική εφημερίδα το 1908, σημειώνοντας πως κάπως έτσι θα πρέπει να
ήταν οι αρχαίοι Έλληνες αθλητές που έπαιρναν μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Για το κείμενο αντλήσαμε στοιχεία και πληροφορίες από:

www.athletix.org
www.mlahanas.de
www.tsiklitiria.org
www.pylos.net
en.wikipedia.org
www.olympic-medallists.com
www.galanissportsdata.com

www.flickr.com
www.sport24.gr (από ένα παλαιότερο αφιέρωμα στα «Τσικλητήρεια» της Γιώτας Κουνάλη)


* * *

Κωνσταντίνος Τσικλητήρας (1888-1913)

sansimera.gr

Θρυλική μορφή του ελληνικού αθλητισμού, τέσσερις φορές Ολυμπιονίκης στα αγωνίσματα άνευ φοράς.
Γεννήθηκε στις 30 Οκτωβρίου 1896 στην Πύλο της Μεσσηνίας από εύπορη οικογένεια της περιοχής. Ο πατέρας του τον έστειλε στην Αθήνα για να σπουδάσει Οικονομικά, αλλά ο νεαρός Κωστής έδειξε μεγαλύτερο ενδιαφέρον για τον αθλητισμό. Γράφτηκε στον Πανελλήνιο Γυμναστικό Σύλλογο και το 1906 είχε την πρώτη επιτυχία, καθώς κατέκτησε την τρίτη θέση στο μήκος άνευ φοράς στους Πανελληνίους Αγώνες με επίδοση 2.83 μ. Αμέσως, όμως, έρχεται και η πρώτη απογοήτευση, όταν στους Μεσολυμπιακούς της Αθήνας, τον ίδιο χρόνο, κατετάγη 6ος στο ύψος άνευ φοράς με 1.30 μ, ενώ στο μήκος άνευ φοράς αποκλείστηκε στον προκριματικό.

Σφίγγει τα δόντια, δουλεύει σκληρά και το 1907 κατακτά τρία χρυσά μετάλλια στους Πανιώνιους Αγώνες της Σμύρνης: στο άλμα εις ύψος με 1.65 μ., στο ύψος άνευ φοράς με 1.40 μ. και στο μήκος άνευ φοράς με 3.14 μ. Την επόμενη χρονιά έρχεται η μεγάλη διάκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου, όταν κερδίζει δύο αργυρά μετάλλια: στο ύψος άνευ φοράς με 1.55 μ. και στο μήκος άνευ φοράς με 3.25 μ.

Ο Τσικλητήρας ήταν ψηλός (1.92 μ.) με θαυμάσια αλτικότητα, που οφειλόταν στα δυνατά του πόδια και στο εκπληκτικό «σπάσιμο» της μέσης του. Ιδού, πως τον περιγράφει ο ανταποκριτής της εφημερίδας «Χρόνος» στο Λονδίνο και γνωστός λογοτέχνης Ζαχαρίας Παπαντωνίου: «...Είνε σώμα υψηλόν, λεπτόν, καλογραμμένον. Εις το σχέδιον του μελαχροινού προσώπου του, των μήλων, των ματιών, των χειλέων, του πώγωνος νομίζεις ότι επέρασεν, ελαφρώς, ολίγον κοντύλι Γκύζη. Από πάνω ως κάτω ο νέος αυτός έχει ευγενεστάτην γραμμήν. Μελαχροινός, πολύ υψηλός σχετικώς με τη νεότητά του, πόδια μεγάλα και λαστιχένια, ως σκύλου πόιντερ, σύμμετρον και χαριτωμένον σύνολον. Το μόνον μειονέκτημά του είνε ότι δεν έχει, ακόμη, την αθλητικήν ανάπτυξιν που του χρειάζεται. Πολύ ολίγον έχει γυμνασθή και είνε μάλλον αδύνατος. Αλλά η νίκη του εις το αγγλικόν στάδιον του έδειξε τον δρόμον και είνε αρκετά έξυπνος ώστε να μη τον χάση. Από τώρα και εις το εξής πρέπει να ζη διαρκώς μέσα εις τα γυμναστήρια».

Ο Τσικλητήρας επανέλαβε το κατόρθωμα του Λονδίνου τέσσερα χρόνια αργότερα. Στους Ολυμπιακούς της Στοκχόλμης το 1912 κέρδισε χρυσό μετάλλιο στο μήκος άνευ φοράς με 3.37 μ. (παγκόσμιο ρεκόρ του ιδίου με 3.47 μ. από την 1η Απριλίου) και χάλκινο στο ύψος άνευ φοράς με 1.55 μ., αφού χρειάστηκε να δώσει σκληρή μάχη και στα δύο αγωνίσματα με τους αδελφούς Άνταμς από τις ΗΠΑ. Ο Τσικλητήρας επέστρεψε τροπαιούχος στην Αθήνα, όπου του επιφυλάχθηκε αποθεωτική υποδοχή, ενώ διθυραμβικά ήταν και τα σχόλια του Τύπου.

Δύο μήνες μετά τον θρίαμβο της Στοκχόλμης ξεσπά ο Α' Βαλκανικός Πόλεμος (4 Οκτωβρίου 1912) και ο Τσικλητήρας στρατεύεται. Του προτείνουν να παραμείνει στο Φρουραρχείο Αθηνών, αλλά αυτός αρνείται. Θέλει να πάει στο μέτωπο για να μην κατηγορηθεί για ευνοϊκή μεταχείριση. Εκεί στην πρώτη γραμμή προσβλήθηκε από μηνιγγίτιδα και άφησε την τελευταία του πνοή στις 10 Φεβρουαρίου 1913. Ήταν μόλις 25 ετών. Προς τιμήν του, ο Πανελλήνιος διοργανώνει από το 1963 συνάντηση στίβου με την επωνυμία «Τα Τσικλητήρεια».

Ο Τσικλητήρας, εκτός από τη μεγάλη του αγάπη για τον στίβο, γοητεύτηκε από το ποδόσφαιρο, ένα νέο άθλημα, που συνέπαιρνε τους νεαρούς της εποχής του. Έπαιξε τερματοφύλακας στον Ποδοσφαιρικό Όμιλο Αθηνών (ΠΟΑ), που ίδρυσε ο συναθλητής του στον Πανελλήνιο Γεώργιος Καλαφάτης και το 1924 μετονομάσθηκε σε Παναθηναϊκό Αθλητικό Όμιλο (ΠΑΟ).

Μόνος αήττητος ο μεθυσμένος (Ρωσία)

Ηλίας Μπαζίνας
«Φίλαθλος», 16-12-1999

Ο μεγάλος Βασίλι Αλεξέγιεφ. Αμέτρητες φορές κέρδισε έναν αγώνα ΚΟΙΤΩΝΤΑΣ τους αντιπάλους στα μάτια.

Η Ρωσία. Όιστραχ και Ρίχτερ, Μπαρύσνικοφ και Βασίλιεφ, Αϊζενστάιν και Ταρκόφσκυ και Παρατζάνωφ...

Τώρα [σ.σ. Δεκ. 1999. Αντιπαραβάλατε με την σημερινή εποχή Πούτιν.], ο μόνος Ρώσος που δεν νοιώθει ηττημένος είναι ο μεθυσμένος... Τρέχει ξωπίσω από την ουρά του αιμοσταγούς ΝΑΤΟ ο διαλυμένος σούρας Γιέλτσιν, μην τυχόν και... υστερήση σε ΒΟΘΡΩΣΥΝΗ!...

Κουνέλι από βουβάλι (Έλληνες, Γερμανοί και Άγγλοι)

Επανερχόμεθα μετά από πολύ καιρό - και ζητούμε συγγνώμη για την απουσία. Θα μιλήσουμε ξανά για τους Ολυμπιακούς, τον στίβο και το ντόπινγκ, και την αξία του αθλητισμού στην σημερινή κοινωνία, και θα συζητήσουμε επάνω στην κριτική των αναγνωστών που σχολίασαν και τις απαντήσεις που με χαρά λάβαμε από τον κ. Μπαζίνα. Πρωτύτερα, όμως, ας συνεχίσουμε για λίγο με την συλλογή μας παλαιότερων άρθρων.

Λαοί, πολιτισμοί, και ποδόσφαιρο. Πολλές φορές ο Ηλίας Μπαζίνας έχει γράψει για το πώς η ψυχοσύνθεση των λαών φαίνεται στο ποδόσφαιρο. Ή, με αφορμή το ποδόσφαιρο, έκανε γενικότερα σχόλια για την ψυχοσύνθεση και τον πολιτισμό των λαών. Και πρώτα των Ελλήνων. Χωρίς να χαϊδεύει τα αυτιά του νεοέλληνα και χωρίς να βάζει καλούπια. Πρέπει να επισημαίνουμε τα ελαττώματά μας, εάν θέλουμε να τα ξεπεράσουμε.

Στο παρόν άρθρο, Έλληνες, Γερμανοί και Άγγλοι:

Κουνέλι από βουβάλι (Έλληνες, Γερμανοί και Άγγλοι)

Ηλίας Μπαζίνας
«Φίλαθλος», 9-12-1999

Ο Έλληνας υπολογίζει πολλές ευρωπαϊκές δυνάμεις, ΦΟΒΑΤΑΙ, όμως, ΜΟΝΟ δύο: Την Γερμανία και την Αγγλία. Με αυτή την σειρά. [...] Τους Γερμανούς η ιστορική του μνήμη τους έχει εγγράψει ως ΑΚΑΤΑΜΑΧΗΤΟ ΕΧΘΡΟ. Τους Άγγλους ως ΑΦΕΝΤΙΚΑ.

XXIX Ολυμπιακοί Αγώνες - Πεκίνο 2008

Αχανής έκφραση τιμής στην Ελλάδα (9-8-2008)
[Σχόλια: Κρατύλος, «Τὰ κινεζάκια τραγουδοῦν Ἑλληνικά» - Βίντεο]

Γαλήνη, φιλία, μπούγιο... (10-8-2008)

Ολυμπιακοί και τέως βασιλιάς (11-8-2008)

Εθνική ομάδα μπάσκετ (13-8-2008)

Γεφυρώνει το χάσμα της εξέλιξης ο Μπολτ, ο μεγαλύτερος αθλητής της Ιστορίας σε οποιοδήποτε άθλημα (17-8-2008)
Επίσης για τον Ουσέιν Μπολτ:
Τρομακτική περίπτωση ο Μπολτ (15-7-2008)
Το θέμα του κορεσμού των ρεκόρ (16-7-2008)

Ούτε και ο Μπολτ ακόμη σοβαρό πρότυπο για την νεολαία... (18-8-2008)
Καλοί οι μεγάλοι αθλητές, έχουν την εκτίμηση και την συμπάθειά μας, συχνά και τον θαυμασμό και την αγάπη μας, αν είναι και καλά παιδιά [όπως ο Μπολτ]. Αλλά θα ευχόμουν ολόψυχα οι Έλληνες να αναζητούσαν την δικαίωση και την καταξίωση σε πράγματα ανώτερα από τον αθλητισμό. Είμαστε από τους λαούς που μπορούν. Έχουμε διεξόδους και λύσεις.
Ο απεριόριστος θαυμασμός μου για την Πηγή Δεβετζή λίγο έχει να κάνη με τις στενά αθλητικές της ικανότητες. Έχει να κάνη με τις ψυχοπνευματικές ΑΞΙΕΣ που ενσωματώνει, αξίες που στο διάβα της ανθρώπινης ιστορίας στάθηκαν δομικό υλικό για μεγάλους λαούς και μεγάλους ανθρώπους. ΨΥΧΗ, αυταπάρνηση, ατέλειωτη δουλειά. Ούτε στο ελάχιστο δεν με απασχολεί το χρώμα του μεταλλίου της Χρυσοπηγής. Με απασχολεί το ότι η ακατάβλητη βορειοελλαδίτισσα ΕΙΝΑΙ, ναι, καλό πρότυπο για τη νεολαία...

Αθλητισμός, άθλοι, Ισινμπάγιεβα, εθνικοί «θρίαμβοι» και «τραγωδίες» (19-8-2008)

Σκόρπιες σκέψεις (20-8-2008)
Πεθαίνει η άρση βαρών. Μελανήσιοι και Πολυνήσιοι γίγαντες. Ολυμπιακοί Αγώνες, Ροναλντίνιο, Μέσσι, Ναδάλ, αθλητισμός έναντι θεάματος, εμπορευματοποιήσεως και βεντετισμού.

Ανέφικτο να καταργηθή το αντιντόπνγκ, και μοναδική ελπίδα πραγματικής λύσης είναι η βελτίωση των μέσων ανίχνευσης (21-8-2008)

Ασφάλεια ζωής όποιος κάνει σεξ με την Αμπακούμοβα, αυτή την Τατάρα με την κακοήθη δύναμη και έκρηξη (22-8-2008)

Κόβει κεφάλια κατά βούληση το σύστημα όσο υπάρχει η ντόπα, πώς λοιπόν να επιδιώξη την κατάργησή της; (23-8-2008)

...

Η ελληνική γιορτή του Ανδρέα Μαζαράκη

Χάρισε την αρμονία κι έδωσε νόημα
Ηλίας Μπαζίνας
«Φίλαθλος», 5-12-1999

Θα έλεγες πως τούτη η δύσκολη εποχή μας ενώνει όλους με μυστικούς δεσμούς, λες και πάνω από τα κόμματα και τα ποδοσφαιρικά και τα άλλα επιφανειακά και επιπόλαια, που υποτίθεται ότι μας βάζουν να τσακωνόμαστε, πλανιέται η ΕΝΤΟΛΗ. Κι άλλες φορές έτυχε να μιλήσω για την εντολή, όσο μπορώ φυσικά να την αντιληφθώ. Λέει περίπου τούτο: ΜΟΝΙΑΣΤΕ, ΓΡΗΓΟΡΕΙΤΕ, ΕΡΧΕΤΑΙ ΞΑΝΑ Η ΩΡΑ...

Δεν ξέρω ποια είναι αυτή η ώρα, που έρχεται, τι κάνει και τι θέλει από μας. Ξέρω μόνο ότι θα είναι σπουδαία και τρομερή. Και ότι το υλικό μας πάλι θα δοκιμαστή και πάλι θα αντέξη. Για λογαριασμό και των άλλων, που είναι διαφορετικά πλασμένοι.

... Ο ρόλος του ελληνισμού είναι οικουμενικός. ΟΧΙ κατακτητικός, όχι καταπιεστικός. Αποκαλυπτικός, διαφωτιστικός, ενωτικός.

... αυτά τα άπειρα και θαυμαστά που μάθαμε, που βιώσαμε, που επεξεργασθήκαμε μέσα στους αιώνες, πότε με ηφαιστειακές φλόγες ψυχής και πότε με άφθαστη λειτουργία νου και αισθήσεων ...
... Εμείς όμως δεν «μαζεύουμε» ούτε μπαίνουμε στο πλύσιμο, όσα κι αν περί ημών εύχεται ο κ. Κίσσινγκερ. Εμείς θα τα κρατήσουμε ΟΛΑ ζωντανά και δεν θα αφήσουμε κανέναν να κλέψη, να κρύψη, να θάψη τον πλούτο της οικουμένης. Όταν έλεγα του Καραγιαννίδη ότι θα το κρατήσουμε το μαγαζί άλλες δέκα χιλιάδες χρόνια, εννοούσα και με το ΖΟΡΙ! (άμα λάχη!) Ό,τι κι αν κάνουν. Δεν μας θάβουν εμάς έτσι εύκολα, ούτε εμάς, ούτε το φως, που αναδίνει ο τόπος μας και ο πολιτισμός μας.

Καθώς λοιπόν βρεθήκαμε εκεί, κάτω από τον Ιερό Βράχο ...

...Οι πολλοί Έλληνες έχουν βαθύτατη επίγνωση, έστω και όχι πάντοτε ενσυνείδητη, οτι προέρχονται από αυτοκρατορία. ...

... Θα μου πήτε, ποιοι είμαστε «ΕΜΕΙΣ», που τα κάνουμε όλα αυτά; Και είμαστε τάχα τόσο σπουδαίοι, τόσο μάγκες; Για μένα, το «η κότα ή το αυγό» εδώ δεν έχει εφαρμογή. Προϊόν θαύματος είμαστε κι εμείς, που δεν το κάναμε οι ίδοι. Ο ΤΟΠΟΣ το έκανε! Αυτός εδω ο τόπος γεννάει τα θαύματα.

Ας μην μας παρασύρη λοιπόν κάποια αταίριστη και ξένη προς την ουσία του Έλληνα έπαρση. Ας μη φανταζόμαστε ότι ήρθαμε για να «κυβερνήσουμε τον κόσμο». Δεν είναι η μοίρα και ο προορισμός μας να υποδουλώνουμε αλλά να ΕΛΕΥΘΕΡΩΝΟΥΜΕ. Να λυτρώνουμε από τα δεσμά του σκοταδιού. Σχεδόν πάντα με δικές μας οδύνες και ωδίνες. Η μοίρα μας είναι η μοίρα του Προμηθέα. Τον Σταυρό τον αγκαλιάσαμε σαν σύμβολο, γιατί καταλάβαμε όσο κανένας το νόημά του.

Κι αυτό που απομένει είναι η ΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ. Για την οσιότητα της καταγωγής μας, για την ευγένεια της αποστολής μας. ... Κουβαλάμε μέσα μας το σπόρο της μεγαλωσύνης. Και η γνώση αυτή μας δίνει κουράγιο χωρίς τέλος.



Και το σχόλιο του Νίκου Καραγιαννίδη, το οποίο ανέφερε ο Ηλίας Μπαζίνας

Για την καψούρα της καψούρας
Νίκος Καραγιαννίδης
«Φίλαθλος», 1-12-1999

«Θα το κρατήσουμε ανοικτό το μπουρδέλο άλλες δέκα χιλιάδες χρόνια...» Αυτή είναι η πιο μεγάλη κουβέντα που άκουσα ποτέ για την Ελλάδα...

... Δεν υπάρχει πουθενά αλλού τέτοιο πράμα... Διότι δεν θα βρεις πουθενά αλλού τέτοιο DNA σαν το δικό μας...

Ιπτάμενο παπάρι και βοθροχλαπάτσα

Σαν αλήτη σε κρίση υπνοβασίας
Ηλίας Μπαζινας
«Φίλαθλος», 2-12-1999

Το ποδόσφαιρο συνεχίζει ακάθεκτο πάνω στον εθνικοδιαβρωτικό δρόμο, που έχει εδώ και χρόνια χαράξει. Καθημερινά διδάσκει τους Έλληνες να είναι ΑΝΕΝΤΙΜΟΙ.

Σθένος, σοφία και αρετή - Η πάλη του Οδυσσέα και του Αίαντα

Ηλίας Μπαζίνας
«Φίλαθλος», 30-11-1999

Ήμουνα κάτι λιγώτερο από δέκα χρονών, όταν ανακάλυψα την Ελλάδα. Και πρόσεξα, με την προσοχή ΕΚΕΙΝΗΣ της ηλικίας του καθαρού μυαλού και της καθαρής ψυχής, ότι την αποτελούσαν κύρια ΤΡΙΑ πράγματα: Σθένος, σοφία και αρετή. Χωρίς αυτά τα τρία, ακόμα και το φως και το κάλλος έμεναν λέξεις κενές νοήματος.

Η Ελλάδα, η μητέρα του αθλητισμού και του ηρωισμού...

Ο αθλητισμός για μένα ήταν είδος πρώτης ανάγκης. Γιατί θα βοηθούσε στη συντήρηση του ΗΡΩΙΚΟΥ ανάμεσά μας και μέσα μας. Έτσι πίστεψα εγώ, κάποιες απεραντα ευτυχισμένες ώρες, που ανάπλαθα με τους φίλους μου την πάλη του Οδυσσέα και του Αίαντα για τα όπλα του Πατρόκλου.

Τα αθλήματα του Έλληνα πάνω απ' όλα αθλήματα ΔΥΝΑΜΗΣ και ΣΘΕΝΟΥΣ. Με πρώτο την ΠΑΛΗ.

Έτσι, ένα ακόμη ελληνόπουλο, εγώ, πίστεψε ότι ο ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ είχε για τον Έλληνα έναν ειδικό ιστοικό προορισμό, ότι μέσα από τον αθλητισμό ο σύγχρονος Έλληνας θα μπορούσε να απλώση ρίζες στο απώτερο παρελθόν και να ενωθή ξανά με τον αγνό, φυσικό, αρχέγονο εαυτό του. Και ότι η παλαίστρα θα μπορούσε να ξαναγίνη χαλκείον αρετής και σοφίας.

Στο βιβλίο της Ιστορίας Κάχι, Πύρρος και Βαλέριος

Ηλίας Μπαζίνας
«Φίλαθλος», 27-11-1999

Βασίλη Αλεξέιεφ και Γιούρι Βαρτανιάν οι μέγιστοι.

Στο βιβλίο της Ιστορίας Κάχι, Πύρρος και Βαλέριος.


Ένα κομμάτι ατσάλι ο αρσιβαρίστας...

Ηλίας Μπαζίνας
«Φίλαθλος», 25-11-1999

Ένα κομμάτι ατσάλι με ανακλαστικά φοβερά γίνεται ο αρσιβαρίστας την στιγμή της μεγάλης προσπάθειας.

Πολύ μικρότερο το πρόβλημα του ντόπινγκ στην άρση βαρών από τα περισσότερα άλλα σπορ.


Πρίμο Νεμπιόλο, ο τελευταίος μεγάλος δικτάτορας

Ηλίας Μπαζίνας
«Φίλαθλος», 21-11-1999

Στο πρότυπο του Καίσαρα και γνήσιο τέκνο Ρωμαίου πατρικίου ο σατανικά ευφυής Νεμπιόλο.


Τον Ξένιο Δία τον ξέραμε και το 1940 (Έλληνες και ΗΠΑ)

Ηλίας Μπαζίνας
«Φίλαθλος», 14-11-1999

Η Ελλάδα είναι ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ. Και καλά κάνει. Το συναίσθημα ξεχωρίζει τον άνθρωπο από το ζώο. Το συναίσθημα ΚΟΝΙΟΡΤΟΠΟΙΗΣΕ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΕΣ. Είναι λίγο φουκαραδάκια κάποιοι δικοί μας πολιτικούληδες, που συνιστούν στον ελληνικό λαό να απαλλαγή από το συναίσθημα και να σκεφθή «ρεαλιστικά».

Για να σοβαρευτούμε, όμως, εγώ θεωρώ ΠΡΟΔΟΣΙΑ σε βάρος του ανθρωπίνου γένους το να ΜΗ διαμαρτύρωνται οι λαοί για τα καμώματα των σημερινών ΗΠΑ. Όχι, οι Έλληνες δεν κυριαρχούνται από «στείρο αντιαμερικανισμό». Η ιστορία μας είναι μια διαρκής αγωνία για περισσότερη ελευθερία, δικαιοσύνη, αξιοπρέπεια. Δεν θα διαγράψουμε τους αγώνες μας, δεν θα μαγαρίσουμε τους τάφους των ηρώων, των μαρτύρων και των σοφών μας.

ΤΙΠΟΤΑ δεν θα θέλαμε περισσότερο από το να μας δώση και πάλι η Αμερική το δικαίωμα να τη εκτιμούμε και να την θαυμάζουμε. Και αυτά που ζητάμε από αυτήν είναι ελάχιστα. Της ζητάμε να συμπεριφερθεί σαν ΚΑΛΟΗΘΗΣ ΥΠΕΡΔΥΝΑΜΗ και όχι σαν ΤΥΡΑΝΝΙΑ.

Αν ο μεθαυριανός επισκέπτης μας [ο Μπιλ Κλίντον στην Αθήνα] ξεκλέψη μισή ωρίτσα να ρίξη μια ματιά στην ισορία μας, θα δη ότι αυτά, που λέμε, δεν είναι φωνασκίες και άδεια ΛΟΓΙΑ.

Τα έχουμε πληρώσει με ποταμούς αιμάτων χιλίων γενεών. Και ακόμα δεν τελειώσαμε...

Της Αμερικής του μύθου και του πλούτου

Ηλίας Μπαζίνας
«Φίλαθλος», 13-11-1999

Τελικά, υπάρχει πράγματι ΑΝΤΙΑΜΕΡΙΚΑΝΙΣΜΟΣ στην Ελλάδα; Και πόσος; Καθημερινά διαβάζουμε για τον αντιαμερικανισμό του ελληνικού λαού και τις πιθανότητες να μας στοιχίση ακριβά. Με εντυπωσιάζουν αυτές οι απόψεις διότι τις θεωρώ ανιστόρητες και αστήρικτες. Ο ελληνικός λαός κατά την δική μου εκτίμηση είναι ένας από τους πιο ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΦΙΛΟΥΣ στον κόσμο.

Το ελληνικό φιλότιμο... Αν μπορούσαν να καταλάβουν ΑΥΤΟ οι Αμερικανοί, θα καταλάβαιναν και όλα τα άλλα γύρω από την Ελλάδα.

Χρήστος Γιανναράς και νεοελληνική ποδοσφαιροκαφρίλα

Ηλίας Μπαζίνας
10-11-1999

Η σβάστικα στην Ακρόπολη... Και ο Κλίντον στην Βουλή

Ηλίας Μπαζίνας
«Φίλαθλος», 7-11-1999

[Επίσκεψη του Μπιλ Κλίντον στην Ελλάδα.] ΜΟΝΟ οι Έλληνες λένε τον Κλίντον «πλανητάρχη». Αυτή είναι κουβέντα που μόνο γεννημένοι ραγιάδες μπορούσαν να είχαν επινοήσει. Εμείς όμως έχουμε κάνει τετρακόσια χρόνια προπόνηση στο ραγιαδισμό. Δεν χτυπιόμαστε εύκολα.

Εγώ, σαν Έλληνας, ΔΕΝ θέλω τον Κλίντον στην Βουλή μου, ΟΥΤΕ και στην Πνύκα. Είδα κάποτε σβάστικα στην Ακρόπολη. Φτάνει!...

Θα πεθάνη πάλι για το καλό ο Έλληνας (28η Οκτωβρίου 1940)

Ηλίας Μπαζίνας
«Φίλαθλος», 28-10-1999

Αφθονούν οι υμνητές του «πολιτικού ρεαλισμού», που επιχειρούν ανάγνωση της Ιστορίας κάθετα απομυθοποιητική για την ελληνική αντίσταση κατά του Άξονα. Είναι τέτοια η εποχή. Ευνοεί τους θεατρίνους, τα λαμόγια, τα ανδρείκελα, τους δημαγωγούς. Τίποτα το περίεργο. Από τα τελευταία δέκα χιλιάδες χρόνια της ζωής της Ελλάδας, τα 9.000 ήταν έτσι.

ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΟΥΝ ΟΛΑ ΑΥΤΑ!

Αν οι αστέρες της σημερινής ελληνικής πραγματικότητας δεν ήταν τόσο μεθυσμένοι και ζαβλακωμένοι από το θαυμασμό στην ομορφιά τους και τη μαγκιά τους, αν έμπαιναν στον κόπο να πλησιάσουν πραγματικά τούτο το λαό, θα έβλεπαν ότι στο βάθος ΔΕΝ ΑΛΛΑΞΕ ΤΙΠΟΤΑ. Και θα άρχιζαν να ΤΡΕΜΟΥΝ.

Παραμένουμε ακόμα ένας λαός θεματοφύλακας αξιών. Που ΓΝΩΡΙΖΕΙ το καλό. ΘΕΛΕΙ το καλό. Και αν χρειαστή, ΘΑ ΠΕΘΑΝΗ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ!

ΓΙΟΡΤΑΣΤΕ, φίλοι, την ημέρα αυτή. Είναι ημέρα ΤΙΜΗΣ!...

Σαν να βγήκες από τα σπήλαια... (αθλητική ψυχολογία)

Ηλίας Μπαζίνας
«Φίλαθλος», 23-10-1999

Σε στιγμές ΚΡΙΣΕΩΝ, ολόκληρες νοητικές λειτουργίες αχρηστεύονται, βραχυκυκλώνονται. Σε κατάσταση ΠΑΝΙΚΟΥ, μόνο οι πολύ βαθειά εμπεδωμένοι ΑΥΤΟΜΑΤΙΣΜΟΙ και μυϊκές μνήμες απομένουν. Έχουμε δη μαυροζωνάδες σε στιγμές ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥ κινδύνου ζωής, να μάχωνται... ΜΕ ΤΑ ΔΟΝΤΙΑ.

Οι καλύτεροι ποδοσφαιριστές του αιώνα

Έκρηξη, πείσμα και σκέτη κακία
Ηλίας Μπαζίνας
«Φίλαθλος», 19-10-1999


Αποδυτηριάκιας: Χατζάρι χωμένο στα πούπουλα (Έλληνες και Τούρκοι)

Αποδυτηριάκιας
«Φίλαθλος», 5-9-1999

Βοήθεια.

Δεν αντέχω άλλο.

Βοήθεια. Δεν μπορώ άλλη ελληνοτουρκική φιλία. Αμάν, πια. Πού στο διάολο θα πάει αυτή η κατάσταση; Δεν προλαβαίνεις να ανοίξεις τις τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα και δέχεσαι μια τρομακτική επίθεση ανθρωπιάς και αλληλεγγύης και του κώλου τα εννιάμερα.

Φθάνει πια.

Αυτός ο καταραμένος και αξόρκιστος σεισμός που έγινε στη φίλη Τουρκία τελικά δεν σακάτεψε μόνον τους αδελφούς Τούρκους. Μας έχει ξεπατώσει, μας έχει τρελάνει, μας έχει τσακίσει τα νεύρα κι εμάς που ξέρουμε και καταλαβαίνουμε κάποια πραγματάκια.

Πού θα πάει αυτή η ιστορία. Και το λέω αυτό διότι είναι ολοφάνερο ότι κάποιοι βρήκαν δουλειά και παίζουν πονηρά τον σεισμό που γι' αυτούς αποδείχθηκε ευλογημένος.

Μέχρι και ο Μπατατούδης μπήκε στο κόλπο και ο ΠΑΟΚ έκανε φιλικό με τη Γαλατά Σεράι. Φοβερά πράγματα, κύριε, θα τρελαθούμε τελείως. Να σου προκύψει φιλάνθρωπος και ο Γιδόπουλος που κι αυτός, λέει, συγκινήθηκε από το δράμα των γειτόνων μας.

Τι πράγματα είναι αυτά, ρε; Ο Τούρκος να είναι ο μέγας εχθρός της Ελλάδος, ο Τούρκος να αποτελεί την μεγαλύτερη απειλή της χώρας, ο ελληνικός στρατός να είναι κτισμένος και οργανωμένος από το φόβο του Τούρκου και να μου βγαίνουν όλοι να μου πουλάνε ελληνοτουρκική φιλία.

Έλεος, ρε.

Για σιγά. Ποιος είναι ο αντίπαλος του ΠΑΟΚ; Ο Άρης. Πώς θα τους φαινόταν στους παοκτσήδες αν ο Μπατατούδης έδινε λεφτά, παίκτες και δεν ξέρω τι άλλο στον Άρη; Πλάκα κάνουμε, ρε; Η, θα μου πουν ότι άλλο αθλητισμός, άλλο ποδόσφαιρο κι άλλο ανθρωπιά. Αυτά είναι σάπια και όποιος τα λέει θέλει γιαούρτωμα.

Λοιπόν. Αυτή η ιστορία μετά τον σεισμό στην Τουρκία έχει παρατραβήξει. Έχει ξεπεράσει τα όρια. Και να σου πω και το άλλο; Δεν είναι ότι ο Τούρκος είναι ο εχθρός. Δεν είναι ότι έχεις την αγωνία μήπως ένα ωραίο αιγαιοπελαγίτικο σούρουπο ακούσεις την είδηση πως μπουκάρησαν οι Τούρκοι. Κι αυτό δεν είναι σεισμός. Διότι τον σεισμό και την έκρηξη του ηφαιστείου δεν μπορείς να την προβλέψεις. Ενώ είναι μέσα στο πρόγραμμα να στην κάνει ο Τούρκος. Μ' αυτό το φόβο γεννιέσαι και μεγαλώνεις στην Ελλάδα. Και, βέβαια, μόνον ωφελημένοι είναι οι Τούρκοι που καλλιεργούν αυτό το ψυχρό κλίμα, για να μη το πω φιλοπολεμικό κλίμα με την Ελλάδα. Λέω, λοιπόν, ότι δεν είναι μόνον ότι οι Τούρκοι είναι ο εχθρός, αλλά είναι και το άλλο, ρε γαμώτο. Είναι, δηλαδή, ότι εσύ σαν Έλληνας, σαν πολιτισμός, σαν ράτσα, σαν φάτσα, δεν έχεις καμμιά σχέση με τον Τούρκο. Πώς θα το κάνουμε, δηλαδή. Ίδιος, ρε, είναι ο Άγγλος και ο Πακιστανός; Ή ο Σουηδός και ο Αλβανός; Μη σαλτάρουμε εντελώς ρε παιδιά. Διότι προς τα εκεί πάει η δουλειά μ' αυτόν τον κωλοσεισμό στην Τουρκία. Να παραφρονήσουμε.

Για να το προχωρήσουμε, λοιπόν, το ποταμάκι, άλλο πράμα ο Έλληνας κι άλλο ο Τούρκος. Μπορεί να είμαστε γείτονες, μπορεί να μας χωρίζει μια θάλασσα, μπορεί να είμαστε μαζί στο ΝΑΤΟ, όμως ανήκουμε σε δύο διαφορετικούς κόσμους. Εγώ είμαι ο Έλληνας, εγώ είμαι ο εξωγήινος, αυτός που ήρθε από άλλον πλανήτη, από άλλο σύμπαν και άλλο γαλαξία κι ο Τούρκος ήρθε από τα βάθη της Ασίας, από τις στέπες της Μογγολίας και δεν ξέρω πώς βρέθηκε εκεί, ούτε και μ' ενδιαφέρει να το ψάξω. Λοιπόν.

Τι σχέση έχω εγώ με τον Τούρκο; Εγώ ο Έλληνας έφερα τον πολιτισμό στη γη και ο Τούρκος έφερε τον βαρβαρισμό. Γνωστά πράγματα αυτά. Για ποια ελληνοτουρκική φιλία μου λένε, λοιπόν; Με το φίλο κάνεις παρέα, πίνεις ούζο, παίζεις τάβλι; Πως νοιώθεις φίλος με κάποιον σαν τον Τούρκο που θέλει να σου κόψει τον κώλο; Άσε, ρε.

Να δίνει ο άλλος φαγητό στο σκύλο του δρόμου το καταλαβαίνω. Και στην αδέσποτη γάτα. Ούτε, όμως, από το σκύλο, ούτε από τη γάτα κινδυνεύει ο φιλόζωος. Από τον Τούρκο κινδυνεύεις, όμως. Άρα; Μήπως μ' αυτή την ιστορία του σεισμού βρήκαν την ευκαιρία να το παίξουν φίλοι οι Έλληνες διότι κλάνουν μαλλί με τον Τούρκο και θέλουν να τον καλοπιάσουν; Γιατί να μην παίζει κι αυτό το σενάριο. Όλα σήμερα μπορεί ο άλλος να στα παρεξηγήσει.

Γυρίζω σελίδα. Το τεντώνω το σεντόνι και το πιάνω και από την άλλη άκρη. Είσαι μαλάκας, αποδυτηριάκια. Εγώ σου μιλάω, αποδυτηριάκια. Ποιος; Εγώ ο αποδυτηριάκιας. Ποιος είπε ότι δεν μιλάω στον εαυτό μου; Πολύ καλά κάνουν, μαλάκα αποδυτηριάκια, όλοι αυτοί που άπλωσαν χέρι βοηθείας και φιλίας και ανθρωπιάς στον Τούρκο τώρα με τον σεισμό. Και πολύ σωστά πρώτοι οι Έλληνες είναι αυτοί που είχαν υποχρέωση να συμπαρασταθούν στην πράξη για το κακό που βρήκε την Τουρκία με τον σεισμό. Μιλάμε πολύ σοβαρά τώρα. Πάρα πολύ σοβαρά. Ιστορικό χρέος έχεις σαν ελληνική φυλή να βοηθήσεις τον Τούρκο σε μια δύσκολη στιγμή.

Τι είναι ο Τούρκος για την Ελλάδα και τον ελληνισμό; Ο ελευθερωτής της Ελλάδος είναι ο Τούρκος. Αποδυτηριάκια διαβάζεις, κύριε μαλάκα μου, και τώρα δεν απευθύνομαι στον εαυτό μου. Λοιπόν. Αυτό που σου λέω. Δεν είναι δυνατόν ο αποδυτηριάκιας να μην αναγνωρίσει το ιστορικό χρέος απέναντι στον Τούρκο και την ευλογημένη κατάκτηση του τετρακόσα χρόνια.

Έτσι είναι. Ευτυχώς που την Ελλάδα την είχε σκλαβώσει ο μαλάκας ο Τούρκος. Ο απολίτιστος, ο άξεστος, ο βάρβαρος Ασιάτης Τούρκος. Μιλάμε πολύ σοβαρά τώρα. Ποτέ άλλοτε ο αποδυτηριάκιας δεν μίλησε τόσο σοβαρά.

Ερωτώ: θα υπήρχε καμμιά Ελλάδα σήμερα αν, αντί για τον μαλάκα τον Τούρκο, σας είχε κατακτήσει τέσσερις αιώνες κάποια πουτάνα Γερμανία, κάποια άλλη γερμανοειδής πόρνη Αυστρία ή, η άλλη καριόλα η Αγγλία; Οχι μόνον δεν θα υπήρχες στο χάρτη, κύριε μαλάκα μου, αλλά το σπουδαιότερο είναι ότι θα είχε εξαφανιστεί ο πολιτισμός σου.

Και όταν θα είχε εξαφανιστεί ο πολιτισμός σου εννοώ ότι θα είχαν καταργήσει την πατρότητα του αρχαιοελληνικού πολιτισμού από τους Ελληνες. Πήρες χαμπάρι τι σου λέω;

Αυτοί οι πούστηδες οι φράγκοι, οι μεγαλύτεροι εγκληματίες λαών στην ιστορία της ανθρωπότητας, έχουν ισοπεδώσει χώρες κι έχουν λεηλατήσει κόσμο και κοσμάκη. Τι να λέμε τώρα και τι να πρωτοθυμηθούμε.

Μερικά πράγματα, μάλιστα, δεν μπορούν παρά να τα παραδεχθούν και οι ίδιοι. Ποιοι τα έκαναν τα μεγαλύτερα εγκλήματα; Μήπως οι ινδιάνοι και οι άγριες φυλές της ζούγκλας; Ασε, ρε.

Μ' έναν δυτικοευρωπαίο δυνάστη επάνω από το κεφάλι του ο Ελληνας θα είχε αλλοιωθεί. Αυτό που σου λέω. Κάτω από τη μπότα του Γερμανού π.χ. ο Ελληνας θα είχε αλλάξει και δεν θα ήταν αυτός που είναι. Το ίδιο κάτω από το ξίφος του Εγγλέζου. Με το χατζάρι του Τούρκου ο Ελληνας τα πήγε μια χαρά. Ετσι είναι. Με τον απολίτιστο, τον αστοιχείωτο τον Τούρκο ο Ελληνας κατάφερε και διατήρησε την ιστορική του ταυτότητα. Και τη θρησκεία του, και τη γλώσσα του. Τι άλλο θέλει ένας λαός για να συνεχίσει να είναι αυτός που ήταν; Μη του πειράξεις τη γλώσσα πρώτα και μετά την θρησκεία.

Τι ήταν ο Τούρκος που μπήκε στην Ελλάδα; Που κατέλαβε το Βυζάντιο. Ενας στρατιώτης ήταν ο Τούρκος που πάτησε τα χώματα σου, όμως ούτε τον πονηρό σου παράστησε, ούτε τον ξύπνιο βλάχο. Τι σου είπε ο Τούρκος όταν σε κατέκτησε; Εσύ, Ελληνα, είσαι ο γιατρός, εσύ, Ελληνα, είσαι ο αρχιτέκτων, εσύ, Ελληνα, είσαι ο νομομαθής, ο πολιτικός, ο διπλωμάτης, ο οικοδόμος, ο τεχνίτης. Εγώ, σου είπε ο Τούρκος, δεν ξέρω τίποτα παρά μόνον να καβαλάω άλογα και κώλους.

Τετρακόσα χρόνια δεν τον πείραξε τον Ελληνα ο Τούρκος, δηλαδή ένας λαός που δεν ήξερε από θέατρο, από μουσική, από τέχνες και από επιστήμες. Δεν μ' ενδιαφέρουν αυτά τα πράγματα, σου λέει ο Τούρκος. Αυτά ανέλαβε τα εσύ, κύριε Ελληνα, κι εσύ ασχολήσου με τη ναυτιλία, με το εμπόριο και φέρνε μου λεφτά να με συντηρείς. Γεννημένος νταβατζής ο Τούρκος, σου λέει. Εγώ δεν ανακατεύομαι για το αν θα πουλήσεις τις ελιές μ' αυτή τη τιμή κι όχι με την άλλη, ούτε θα σου πω να κτίσεις εκεί κι όχι παραεκεί την εκκλησία σου.

Αυτός ήταν ο Τούρκος. Κάνε ό,τι γουστάρεις, Ελληνα, μόνο μη μου τα ζαλίζεις. Ασχολήσου με τις μπίζνες, εμένα δεν μ' ενδιαφέρει η κονόμα παρά μόνο να πηδάω γυναίκες και ενίοτε άνδρες. Μόνο που θα μου πληρώνεις το φόρο, κύριε Ελληνα, θα μου στέλνεις κανένα λάδι, καμμιά μαστίχα, διότι πώς αλλοιώς θα δικαιολογείται το οφιτσιλίκι μου και το μπεϊλίκι μου.

Πήρες χαμπάρι; Τι να περιμένεις από τον φουκαρά τον Τούρκο που το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν να του ρίχνεις το μπαξίσι του. Ο Αλή Πασάς ήταν το αφεντικό, ο καπετάν γαμάω και σ' όλα, μα σ' όλα τα θέματα του κράτους έκαναν κουμάντο οι Ελληνες. Υπουργοί Ελληνες, γραμματικοί Ελληνες, στρατιωτικοί Ελληνες. Μιλάμε σοβαρά τώρα. Μιλάμε την πραγματικότητα. Ούτε πλάκα κάνουμε, ούτε υπερβολές γράφουμε.

Να είχες κατακτητή τον Γερμανό; Η, τον Άγγλο; Παναγία, βόηθα θα έλεγες και δεν θα ήταν μια κουβέντα αυτή. Θα την εννοούσες βαθειά χωμένη στο πετσί σου αυτή την κουβέντα όταν θα έλεγες Παναγιά και Χριστέ, βόηθα. Διότι δεν είναι ότι θα σ' είχε στο ένα πόδι ο Ευρωπαίος σαν κατακτητής. Είναι πως ό,τι θα έκανες εσύ ο κατακτημένος Ελληνας, για το παραμικρό, ρε παιδί μου, θα ζητούσες άδεια από τον φράγκο, ο οποίος θα σου είχε βγάλει νόμους, άσε που θα σου απαγόρευε π.χ. να πουλάς πιπέρι διότι αυτό θα επιτρεπόταν μόνον στον Αρμένη ή, να μην πουλάς τσάι διότι αυτό θα είχε παραχωρηθεί στον εβραίο.

Τέτοιες πολιτικές ο Τούρκος δεν τις ήξερε, ούτε τις ήθελε και δεν τον ενδιέφεραν. Ουδεμία σχέση ο γραφικός ηγεμονισμός και η αραλίδικη μονοκρατορία του Τούρκου με την συντριπτική και στυγνή δικτατορία που θα σου είχε επιβάλλει ο δυτικοευρωπαίος. Και, επαναλαμβάνω, ότι θα σ' είχε ισοπεδώσει εκ θεμελίων, θα σ' είχε αφανίσει, θα σ' είχε στείλει αδιάβαστο.

Την ξέσκισαν την Ουγγαρία οι Αυστριακοί, όπως τους Λομβαρδούς της βόρειας Ιταλίας. Τα πογκρόμ οι Πρώσοι στην Ολλανδία. Τι να λέμε τώρα. Και τι να πρωτοξύσεις από την Ιστορία. Άσε τα άλλα τα καθάρματα τους Ρώσους, το τι μαχαίρι, το τι λεπίδι έριξαν στους Τατάρους, στους Κοζάκους, στους Εσθονούς και άλλους. Τίποτα δεν έμενε όρθιο όπου έβαζαν το πόδι τους οι Ρώσοι.

Ο Τούρκος τι σου έκανε; Κατέλαβαν την Κωνσταντινούπολη και ο Μωάμεθ είχε δώσει εντολή να μην πειραχτεί ούτε κοτέτσι. Μήπως πείραξαν έστω ένα τούβλο στην Θεσσαλονίκη όταν την κατέλαβαν μετά από τρεις πολιορκίες; Τίποτα δεν πειράξανε.

Για έλα, όμως, στην άλλη όχθη να δεις τι έχουν κάνει οι άσπροι. Οδοστρωτήρας στο Ζάγκρεμπ οι Αυστριακοί, δεν άφησαν πέτρα πάνω στην πέτρα οι Πρώσοι στο Ρότερνταμ.

Ο φουκαράς ο Τούρκος τι σου έκανε; Πού σε πείραξε; Πουθενά. Και δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Με Τούρκο είχες να κάνεις. Μ' έναν ραχάτη, μ' ένα τεμπελόσκυλο. Με τον πολιτισμό της καρέκλας είχες να κάνεις. Ποιας καρέκλας; Στο μαξιλάρι την έβγαζε ο μάγκας ο Τούρκος. Ξαπλωμένος. Αραχτός. Μη μ' ενοχλείς, σου έλεγε. Μη μου την σπας. Μη μου ζητάς τίποτα. Μη με υποχρώνεις, άπιστε γκιαούρη, να κουνηθώ, μη μου χαλάσεις το ραχάτι μου. Μέχρι και το γιογιό που έχεζαν οι Τούρκοι το είχαν δίπλα τους. Μαγκιά. Γιατί, σου λέει ο Τούρκος, να σηκωθώ απ' εδώ που βρίσκομαι ανάμεσα στα πούπουλα και τα μετάξια μου, και τα πανάκριβα χαλιά μου, χωμένος μέσα στις στρωματάρες μου και να πάω στο άλλο δωμάτιο για να βρω την τρύπα της τουαλέτας και να κάνω την ανάγκη μου. Τι μαλακία είναι αυτή; Και επειδή ο Τούρκος δεν ήξερε από αθλητισμό, έκανε με το χέσιμο την καλύτερη και την πιο φυσική προπόνηση. Ο μαλάκας ο πολιτισμένος ο Ευρωπαίος πάει και στήνει τον κώλο του πάνω στη λεκάνη για να αδειάσει, όμως χωρίς τη συμμετοχή των ποδιών στη διαδικασία του χεσίματος δεν γίνεται το τέλειο και το απόλυτο άδειασμα του εντέρου. Ο απολίτιστος Τούρκος πάει και κάθεται πάνω στα πόδια του και μαζί με το χέσιμο κάνει και την πιο φυσική εξάσκηση του κορμιού του. Διότι με την σωστή τοποθέτηση του σώματος όταν ο Τούρκος κάνει την ανάγκη του βάζει σε λειτουργία όλο το σύστημα του οργανισμού. Τέλος πάντων, άλλο ήταν το θέμα μας κι αν το έφθασα μέχρι την τουαλέτα το έκανα για να σου πω ότι ο Ελληνας δεν μπορούσε να κινδυνεύσει πολιτιστικά από έναν λαό που το μόνο σωστό που ξέρει να κάνει και το μόνο που τον ενδιαφέρει ήταν να χέζει φυσιολογικά.

Ο Αποδυτηριάκιας

Wilt Chamberlain, ο γίγαντας των μύθων

Ηλίας Μπαζίνας
«Φίλαθλος», 17-10-1999

Wilt Chamberlain (1936-1999), ο γίγαντας των μύθων

Ο Γουίλτ Τσέιμπερλεϊν άλλαξε τον τρόπο της αθλητικής μας σκέψης.
Τρομερά πράγματα, με επιδεξιότητα σε πολλά σπορ.
Προϊόν εξαιρετικών γενετικών προδιαγραφών και όχι αδενικής δυσλειτουργίας.
Έσβησε το παραμύθι για τους ψηλούς που δεν έκαναν για τίποτα.


Η Ορθοδοξία στο ύψος της...

Ηλίας Μπαζίνας
«Φίλαθλος», 16-10-1999

Η κρυστάλλινη διαύγεια και η στοιχειακή δύναμη του λόγου του Ιησού δεν έσχισε μόνο ένα καταπέτασμα ενός ναού. Ταρακούνησε τα θεμέλια του σύμπαντος. Δεν άργησαν να μπουν μπροστά «διορθωτικοί μηχανισμοί», όπως λένε και οι χρηματιστηριάκηδες, για να ακυρώσουν και να εκμηδενίσουν το έργο του. Δεν το κατάφεραν ακόμα.

[...]

Ας σταθή τουλάχιστον η Ορθοδοξία ΣΤΟ ΥΨΟΣ ΤΗΣ! Είναι το ΜΟΝΟ, που απομένει...

Η μεγαλύτερη ήττα του Κτήνους

Ηλίας Μπαζίνας
«Φίλαθλος», 15-10-1999

Το ότι ο Ιησούς ζη ακόμα στις καρδιές των ανθρώπων αποτελεί την μεγαλύτερη γνωστή ΗΤΤΑ του Κτήνους, την μεγαλύτερη από μέρους του Ανθρώπου απόρριψη, ΑΠΟΤΑΞΗ, του ζωωώδους στη φύση του, που είναι και ο ΜΟΝΟΣ, υπαρκτός και τρομερός, ΕΧΘΡΟΣ του.

Χίτλερ, ελέφαντες και Σορίν Ματέι (Υπερπληθυσμός)

Ηλίας Μπαζίνας
«Φίλαθλος», 14-10-1999

Έξι δισεκατομμύρια ο πληθυσμός της Γης... Υπερπληθυσμός...

Προσωπικά, δυσκολεύομαι πολύ να χαρώ με τα κάθε λογής γεννητούρια, σκεπτόμενος όλα τα ΑΡΝΗΤΙΚΑ του όσμου, ιδίως του μελλοντικού. Μόνο όταν γεννιούνται ελέφαντες ή φάλαινες ή δελφίνια ή σιβηρικές τίγρεις νοιώθω κάποια πρόσκαιρη χαρά.. και αυτή πολύ ΕΥΘΡΑΣΤΗ.

Ο μοναχικός Ηρακλής κάποτε τα έβαζε με ολόκληρο το σύστημα και το ξευτύλιζε...

Εκτός από αράπη...
Ο μοναχικός Ηρακλής κάποτε τα έβαζε με ολόκληρο το σύστημα και το ξευτύλιζε...
...ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΤΑΥΡΩΣΗ ΑΛΛΟΣ ΤΗ ΝΙΚΗ ΤΟΤΕ ΧΑΝΕΙ ΛΕΦΤΑ ΤΟ «ΜΑΓΑΖΙ»...

Ηλίας Μπαζίνας
«Φίλαθλος», 20-8-1999

Η Μέρλυν Ότεϊ εμφανίζει τα λιγώτερα παγκοσμίως συμπτώματα χρήσης αναβολικών από κάθε άλλη γυναίκα σπρίντερ. Μετά από μακρότατη καριέρα στους στίβους παραμένει η ίδια όμορφη και θηλυκή ελαφίνα που καψουρεύτηκε όλος ο φίλαθλος κόσμος εδώ και δύο δεκαετίες. Το δέρμα της παραμένει πεντακάθαρο και η φωνή της γυναικεία. Εχουν αξία αυτά σαν πειστήρια; Νομικά, καμία. Για μένα που είμαι της δουλειάς, έχει ΑΠΟΛΥΤΗ αξία. Για μένα αντίθετα δεν έχουν καμία αξία τα τεστ αντιντόπινγκ. Διότι είναι πλέον διαβλητά. Στα χέρια των κυβερνήσεων των μεγάλων χωρών του αθλητικού ιερατείου και των πολυεθνικών εταιρειών. Εγώ δεν υποθέτω απλά. Εγώ ΒΛΕΠΩ ότι η Ότεϊ έχει κάνει πιο φειδωλή χρήση αναβολικών από άλλες αθλήτριες, που δεν θα πιαστούν ποτέ, όπως βλέπω ότι είναι ψηλή κι έγχρωμη. Τόσο καθαρά! Για την ώρα Αμερικανοί δεν πιάνονται. Ο Τζόνσον, πρώτος αποδιοπομπαίος τράγος ολόκληρης της Ιστορίας, είναι Τζαμαϊκανός - Καναδός. Η Ότεϊ είναι Τζαμαϊκανή. Ο Λίνφορντ Κρίστι Τζαμαϊκανός - Βρεταννός. Ο Σοτομαγιόρ Κουβανός. Ολοι έχουν κοινό ότι έχουν περάσει προς τα έξω τον τύπο του μαύρου «υπερανθρώπου». Είναι και υπερήλικες, άρα τελειωμένοι από άποψη εισπρακτική. Κατάλληλη η εποχή για να σπάσουμε τον μύθο τους. Ο τύπος του μαύρου υπερανθρώπου ενοχλεί πια πολλούς και σοβαρά. Πρέπει να εκλείψη. Υπάρχει πρόγραμμα γι' αυτό, το απαιτούν οι κυβερνήσεις των μεγάλων της γης. Το ίδιο το αθλητικό μαγαζί χάνει λεφτά όταν δεν μπορεί να σταυρώση διάκριση άλλος, εκτός από αράπη. Σήμερα υπάρχει η δυνατότητα να βγάζουμε νικητές τους όχι καλύτερους. Όπως στην αρχή της ιστορίας του σύγχρονου ντόπινγκ η δυνατότητα αυτή υπήρχε για όσους κατείχαν τα μυστικά, έτσι και σήμερα υπάρχει για όσους κατέχουν τα κλειδιά των εργαστηρίων. Δεν έχουν πια ανάγκη να βγάζουν ντοπαρισμένο έναν αντοπάριστο αθλητή. Απλά δεν πιάνουν τους ντοπαρισμένους που δεν θέλουν να πιάσουν. Οι αθλητές είναι όλοι ντοπαρισμένοι, τουλάχιστον στα επίπεδα που ενδιαφέρουν τις κυβερνήσεις. Εύκολη δουλειά οι επιλεκτικοί αποκεφαλισμοί. Έτσι πάλι το μαγαζί ρυθμίζει τα πάντα, με βάση παραμέτρους πολιτικές, οικονομικές, φυλετικές, προπαγανδιστικές. Ο αθλητισμός είναι οριστικά ΣΙΚΕ. Ποτέ πια δεν θα επανέλθη στην προτέρα κατάσταση, τότε που ένας «μοναχικός Ηρακλής» μπορούσε να τα βάζη με ολόκληρο το σύστημα και να το ξεφτιλίση. Σήμερα οι μοναχικοί Ηρακλήδες είναι ανάθεμα για όλους. Για το... ΝΑΤΟ, για τους αθλητοπατέρες, για τους εμπόρους, για τους γκουρού των δηλητηρίων. Συνεπώς δεν θέλω προσεκτικός αναγνώστης αυτής της στήλης να ξανακάνη ποτέ κάποια από τις παρακάτω ερωτήσεις:

- Υπάρχει παράγοντας που να μην ξέρη την αλήθεια για τα φάρμακα;
Απάντηση: ΟΧΙ. Εκτός αν πρόκειται για τρόφιμο ασύλου...

- Υπάρχει δημοσιογράφος που να μην ξέρη την αλήθεια για τα φάρμακα;
Απάντηση: Υπάρχουν δυστυχώς πολλοί τέτοιοι, αφελείς έως ηλίθιοι. Οι γάτες της δουλειάς ξέρουν. Αλλά κρατάνε σκόπιμα τους χαζούς στο σκοτάδι για να μην κινδυνεύη το παραμύθι του μαγαζιού.

- Σε ΟΛΑ τα σπορ υπάρχουν φάρμακα;
Απάντηση: ΝΑΙ. Περισσότερη χρήση γίνεται στα σπορ που έχουν συχνούς αγώνες.

- Όλοι οι παγκόσμιου επιπέδου πρωταθλητές παίρνουν φάρμακα;
Απάντηση: Ολοι, δεν υπάρχει εξαίρεση.

- Το σύστημα πιάνει όποιον γουστάρει;
Απάντηση: ΝΑΙ. Και υποχρεώνει τους αθλητές και τους προπονητές να γίνωνται αναξιοπρεπείς, ψεύτες και να ζούνε με το σπαθί πάνω από το κεφάλι τους. Όποτε θέλουν τους το κόβουν. Στο μεταξύ τους ελέγχουν και τους ορίζουν σαν ΖΩΑ κούρσας, φορτίου και σφαγής...

Για το ξέσκισμα... και το παντελόνιασμα, τι θα έλεγε σήμερα ο Ιησούς Χριστός...

Ο φόβος και ο θάνατος είναι το ψέμα...
Άγια νύχτα από τους πιστούς και χλαπάκιασμα τα μελομακάρονα...
Τι να γνώριζε ο Ιησούς ξεκινώντας από τη φάτνη για όλα αυτά που γίνονται εν ονόματί του...

Ηλίας Μπαζίνας
«Φίλαθλος», 25-12-1998

Αναλαμβάνοντας και φέτος να γράψω το θέμα «Χριστούγεννα», διαπιστώνω για μια ακόμα φορά ότι κάτι δεν πάει καλά με μένα και την «πρώτη γιορτή της χριστιανοσύνης». Όσες προσπάθειες και αν καταβάλω, δεν καταφέρνω να νοιώσω παρά ελάχιστα πράγματα τις ημέρες αυτές. Τα περισσότερα... ΑΡΝΗΤΙΚΑ.
ΔΕΝ θεωρώ ότι είναι θέμα «χριστιανικής πίστης». Είναι χρόνια τώρα, που ό,τι πιστεύω δεν βγαίνει στο φως της μέρας. Όχι απλά ΔΕΝ είναι κανενός άλλου θέμα. Δεν είναι ΟΥΤΕ δικό μου.
Δεν μιλάω λοιπόν εδώ για θαύματα, ούτε για τη σωτηρία της ψυχής. Μιλάω για ΜΕΓΕΘΟΣ ΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ. Και για αισθηματική ένταση. Χωρίς και αυτή την τελευταία να επιχειρώ πια να τη «διερμηνεύσω». Τη θεωρώ ένα από τα θαύματα, ίσως το μέγιστο, μέσω των οποίων ο καθένας γιγνώσκει την ατομική του σωτηρία.
Απλά, ενώ γύρω μου εκτυλίσσεται όλη αυτή η δενδροφόνος και λαμπιονιάρα εορταοτικότητα, οι χορδές της ψυχής μου, -αν υπάρχουν- ΣΙΓΟΥΝ. Και από κοντά, ο ΤΖΟΓΟΣ.
Είναι πολλοί που ΔΕΝ γιορτάζουν. Π.χ. τα μπατίρια, οι μονάχοι (όχι οι μοναχοί, εκείνοι εορτάζουν, ευλαβικά, κατανυκτικά, ευφρόσυνα και ούτω καθεξής) τα δάση, τα ζωάκια, που διάφοροι κρετίνοι θα αγοράσουν δώρα στα παιδάκια τους και μετά θα τα πετάξουν (τα δώρα, όχι τα παιδάκια). Οι αλλόπιστοι. Τα μικρομάγαζα, που ελπίζουν μάταια σε αυξημένο τζίρο.
Τα παρατηρώ καθώς περνάω απ’ έξω. Είναι κι αυτά σαν γέρικα μοναχικά μπατίρια. Σου φέρνουν θλίψη. Όπως θλίψη εμένα μου φέρνουν και οι τυπικές κάρτες και τα ΜΙΚΡΑ ΔΩΡΑ. Δεν αντέχω τα μικρά δώρα και δεν τα κάνω ποτέ μου. Το σπίτι μου είναι γεμάτο σκατουλάκια, ειδικά τέως σοβιετικών φίλων μου, που λυπάμαι να τα πετάξω. Με γεμίζουν μελαγχολία. Αν δεν μπορής να κάνης κιμπάρικο δώρο, μη μου κάνης καθόλου. Δεν θα σε παρεξηγήσω, αντίθετα θα το εκτιμήσω.
Λένε ότι οι γιορτές πάντα φέρνουν κύμα αυτοκτονιών. Αυτά βέβαια δεν πρέπει να τα λέμε. Είναι νταουνιάρικα. Πρέπει να είμαστε ποζιτιβιστές, θετικοί! Με άφατη ηδονή γράφω τους παραπάνω στα έτσι μου.
Επικοινωνούν μαζί μου διάφοροι, κατά πλειοψηφία ΟΧΙ ευφυείς και μου λένε μεταξύ άλλων ότι είμαι μουρμούρης, Μαρθαβουρτσιστής. Γράφω ΚΑΙ αυτούς ως ανωτέρω. Αδυνατώ να καταλάβω πώς μπορεί κάποιος να διαβάζη ταπρόγια και να λέη ταπρίτς. Απλά ελληνικά γράφουμε, ειδικά εγώ ΠΟΛΥ ΑΠΛΑ. Παιδικά.
Ίσαμε 100 φορές έχω γράψει ότι το στοιχείο της νεοελληνικής πραγματικότητας, που μισώ περισσότερο από όλα, είναι το «αχ πώς πονώ» των λαϊκών ασμάτων. Και ΔΕΝ διακρίνομαι από «ανθρωπιά», ΟΥΤΕ οραματίζομαι έναν πλανήτη καργαρισμένο μέχρι την τελευταία του γωνία από ανθρώπινα περιττώματα.
Την «ιερή» επιταγή «αυξάνεσθε και πληθύνεσθε και κατακυριεύσατε την Γην», εγώ τη διαβάζω «αυξάνεσθε, πληθύνεσθε, φονεύετε, αραιώνετε». Κανένα έρωτα με τον «Άνθρωπο» δεν έχω. Απλά, λυπάμαι τους ανθρώπους.

Διερωτώμαι τι θα έλεγε ο Ιησούς αν έβλεπε το παντελόνιασμα, το ξέσκισμα, που διεξάγεται εν ονόματί του. Τι θα ΓΝΩΡΙΖΕ από όλα αυτά, ξεκινώντας από τη φάτνη με το μπουλούκο, που γλύτωσε από το σπαθί του Ηρώδη και εδέχθη και πλούσια δώρα (μιλάμε βουνά τα φράγκα) ίνα διαφυλαχθή για τον μελλοντικό Σταυρό!
Θα τον γνώριζε ο Ιησούς αυτόν τον μπούλη, θα αναγνώριζε τάχα την ημερομηνία 25 Δεκεμβρίου, που καθιερώθηκε να γιορτάζεται ΑΙΩΝΕΣ μετά το θάνατο του; Θα ένοιωθε υποχρεωμένος και κολακευμένος από όλους αυτούς τους πιστούς, που κράζουν «Άγια Νύχτα» και «Χάπη Μπέρδεϊ Του Γιου» και χλαπακώνουν πουτίγκες και γαλοπούλες και μελομακάρουνα;

Είναι πολύ διαφορετική η εικόνα του Ιησού που έχω εγώ. Λυπάμαι. Προφανώς είμαι ένας εκ των κακοί άνθρωποι. Σόρρυ! Αδυνατώ παντελώς να συνδέσω τον ευτραφή μπούλη με την μοναχική, ασκητική φιγούρα του νέου άντρα με το σκαμμένο πρόσωπο και το χάος στο βλέμμα. Που, όταν άνοιξη, τύχω βράδυ ανάμεσα σε κυπαρρίσια και ελιές, βλέπω κάπου μπροστά μου την ασπράδα του χιτώνα του και ακούω τη φωνή του να μπερδεύεται με τα τριζόνια. ΝΟΜΙΖΩ πως λέει «δεν θέλω να πεθάνω έτσι, Πατέρα, πατέρα, με ακούς;». Και μόνη απάντηση το τριζόνι.
Σιγή ο πατέρας, ανεξιχνίαστες οι βουλές του. Και κάπου εκεί, πέρα, στο μονοπάτι, δαυλοί πλησιάζουν. Νοιώθω το φόβο να πάλλεται, να απλώνεται σαν κρύα, μαύρη λάσπη, έμεσμα οργής, μίσους, τύψεων, έμεσμα αιώνων, κόσμων, γενεών.
Νοιώθω τη μοναξιά του σφάγιου. Και μετά, ΟΛΑ να τα σκεπάζη κάτι ΑΛΛΟ, βαθύ, βουβό και πελώριο. Μακάρια αρμονία και συμπαντική χαρά. Αθάνατη, ακλόνητη. Η Ζωή αγκαλιάζει το σφάγιο, το ρουφάει μέσα της, απαλά, στοργικά, σαν το βρέφος να ξαναγυρίζη στο ενάμνιο υγρό, στη σιγουριά του μητρικού σώματος, στον ωκεανό της αγάπης.
Την ώρα της άνοιξης γίνονται αυτά. Τα γεννάει το άγιο χώμα της Μεσογείου. Παραισθήσεις, όνειρα, έκσταση και παροξυσμό αυτού, που δεν ξέρουμε τι είναι αλλά το λέμε Αγάπη. Ξέρουμε μόνο ότι ήταν, είναι και θα είναι. Εδώ. Στα αγιασμένα χώματα της Μεσογείου. Και ότι είναι η μήτρα όλων των ωραίων πραγμάτων. Και ότι το ψέμα είναι ο Φόβος και ο Θάνατος. Εκτός από τη Ζωή δεν υπάρχει τίποτε άλλο.
Ποτέ δεν χρειάστηκα να μου εξηγήση κανένας το Πάσχα. Ούτε νομίζω ότι οποιοσδήποτε ΜΠΟΡΕΙ να εξήγηση σε οποιονδήποτε αυτά τα πράγματα. Όσο περνάνε τα χρόνια, η πίστη μου στις λέξεις ξεθωριάζει. Άλλα πράγματα, πανίσχυρα και καταλυτικά, παίρνουν τη θέση τους. Καθώς το ελάχιστο εκείνο μόριο, που μου αναλογεί να καταλάβω από την ομορφιά της πλάσης, σιγά σιγά μου αποκαλύπτεται, μαθαίνω να αφήνω την καρδιά μου ελεύθερη, να σκέφτεται εκείνη για μένα.
Σίγουρα πολλοί ζουν τα Χριστούγεννα. Τους μακαρίζω. Το ότι εγώ δεν μπορώ δεν σημαίνει τίποτα. Ίσως κάποτε μπορέσω. Στο μεταξύ και ενώ η κακόφωνη πολυχρωμία μου απειλεί μάτια κι αυτιά, ενώ ο κρότος του χρυσού και του αργύρου πάνω στους μπεζαχτάδες της οικουμένης σκεπάζει τα πάντα, εγώ αφουγκράζομαι μακρινό αλλά βέβαιο, το Πάσχα να πλησιάζη...

Ο ναός της Φύσης (Ελληνικό καλοκαίρι, Ναυάγιο Ζακύνθου)

Ηλίας Μπαζίνας
«Φίλαθλος», 15-7-1997

Όχι πως είναι στο χέρι μου να κρύψω τους άγνωστους παραδείσους της Ελλάδας. Κάποια μάτια δεν γίνεται να μην τους δουν. Και μερικά από αυτά θα είναι ΒΕΒΗΛΑ. Αυτή είναι δυστυχώς η πραγματικότητα του τόπου μας ΣΗΜΕΡΑ. Αύριο ίσως θα είναι καλύτερα. Το θέμα είναι: Αντέχουν τα πράγματα το σήμερα; Μπορούν να επιβιώσουν μέχρι να έρθη εκείνο το ευλογημένο αύριο; Βλέπω στους δρόμους ΑΦΙΣΕΣ με έναν από αυτούς τους κρυφούς παράδεισους, που εγώ τον ξέρω πολλά χρόνια. Πρόκειται για το φυσικό ορμίσκο κάτω από το μοναστήρι του Αη Γιώργη των Γκρεμών, στη βορειοδυτική Ζάκυνθο, που ο κόσμος έχει πια συνηθίσει να τον λέη «Το Ναυάγιο». Πραγματικά, εκεί, μισοχωμένο στην άμμο, αναπαύεται το ναυαγισμένο «παπόρο» του καπτά-Κωσταντή Κομποθέκρα. Όταν εγώ πρωτοαντίκρυσα το θαύμα αυτό της Φύσης - το λιμανάκι, όχι το καράβι - δεν το ήξεραν ούτε οι Ζακυνθινοί, πλην ελαχίστων. Είναι πολύ δύσκολο στην πρόσβαση, απρόσιτο από την ξηρά και, τότε που λέω εγώ, αρχές της δεκαετίας του '80, προσιτό από τη θάλασσα μόνο με καλό σκάφος και ΑΝ βοήθαγε ο καιρός. Το πιάνουν οι πουνέντηδες, οι μαΐστροι, οι γαρμπήδες. Σήμερα έγινε προσιτό το Πόρτο Βρώμα, που είναι κοντά, από τη στεριά. Οπότε, φτάνεις και με νοικιασμένο βαρκάκι.

Η ουσία είναι ότι έγινε «αξιοθέατο». Πολλοί πάνε για να δούνε το ναυάγιο, να παίξουν τα παιδιά τους κρυφτό στο σκουριασμένο σκαρί. Έτσι κάπου βεβηλώθηκε ο ναός αυτός της Φύσης, που όμοιο ακριβώς εγώ δεν ξανάδα σε τόσες και τόσες περιπλανήσεις μου ανά την υφήλιο. Κάποτε έβαλα στοίχημα - πράγμα αντίθετο με το χαρακτήρα μου - με κάτι Αμερικάνους, να μου βρουν και να μου δείξουν ένα τέτοιο κομμάτι οπουδήποτε στον κόσμο. Ουσιαστικά, αυτό που είναι απίστευτο στο τοπίο είναι τα ΧΡΩΜΑΤΑ. Όλο το Ιόνιο έχει εξωγήινα χρώματα, αυτό το σημείο, όμως, είναι μοναδικό ακόμα και για το Ιόνιο. Τα απότομα, απόκρημνα και πανύψηλα βράχια έχουν χρώμα ζαχαρί και αγκαλιάζουν ένα νερό, που καμμιά ακουαμαρίνα και κανένα τυρκουάζ δεν μπορεί να συγκριθή μαζί του. Τα γλαριά, που πετάνε πάνω από το νερό αυτό, από την ανταύγειά του γίνονται λουλακί. Βλέπεις γαλάζια πουλιά να πετάνε πάνω από το κεφάλι σου. Ο ορίζοντας στο ύψος του ματιού σου είναι ένα ροζ, που έχει μέσα και μωβ. Ούτε φωτογραφία μπορεί να πιάση σωστά αυτά τα χρώματα, ούτε ζωγράφος το έχει κάνει μέχρι τώρα. Όταν πρωτοείδα το λιμανάκι αυτό ένοιωσα τι εννοούσε ο Σεφέρης «στο περιγιάλι το κρυφό κι άσπρο σαν περιστέρι».

Μετά είδα το περιγιάλι το κρυφό, που κόντευα να το πιστέψω και λίγο «δικό μου», σε φωτογραφίες στο δρόμο. Μου φάνηκε σαν να είδα αγαπημένη γυναίκα, που την πίστευα αγνή και αμόλυντη, να κάνη πιάτσα στη Συγγρού. Συγκλονίσθηκα. Μετά σκέφτηκα ότι παραείμαι εγωιστής, παραείμαι καχύποπτος με τους ανθρώπους. Είχαν δικαίωμα και άλλοι Ελληνες να δουν και να καταλάβουν. Με τον Οδυσσέα μέσα μας ανατραφήκαμε όλοι μας στο κάτω κάτω, με τη λαχτάρα του νόστου. ΝΑ ο νόστος, σκέφτηκα. Ο Αη Γιώργης των Γκρεμών. Τέτοιες εικόνες κράτησαν ζωντανό τον Οδυσσέα, πότισαν την ψυχή του με το κρασί της νοσταλγίας, ποτό φοβερό σε δύναμη, που κάνει τον άνθρωπο, ειδικά τον άντρα, πραγματικό θηρίο. Που τίποτα δεν μπορεί να τον κράτηση μακριά από το αγαπημένο τοπίο. Εφτάνησα ήταν η Ιθάκη. Κείνα τα χρόνια πρέπει να υπήρχαν όλο τέτοια λιμανάκια, όπου έκαναν το μπάνιο τους οι γοργόνες. Και χωρίς σκουριασμένα ναυάγια, να τα σπρώχνη το κύμα όλο και πιο κοντά στο βράχο. Τέλος πάντων, ο Αη Γιώργης μαθεύτηκε. Έχει κι άλλες ομορφιές η Ζάκυνθος. Πολλές και απερίγραπτες. Όλα τα Εφτάνησα έχουν τέτοια κομμάτια, που σε κάνουν να θες να πέσης στα γόνατα και να προσκύνησης. Και φυσικά και η υπόλοιπη Ελλάδα. Είναι κάτι το απίστευτο το πόσα πράγματα ομορφιάς έχει τούτος ο ευλογημένος τόπος.

Θεωρήστε τα «ναούς»! Προσπαθήστε να τα σεβαστήτε. Δεν είναι της μόδας η λέξη «σεβασμός». Η μόδα, όμως, δεν έχει καμμιά αξία. Και δεν θα κράτηση. Όποιος νοιώθει σταθερά δεμένος με αυτή τη γη και αυτή τη θάλασσα, όποιος δεν είναι ό,τι του λέει ο ένας και ο άλλος, αλλά είναι Έλληνας και ξέρει τη θα πη «είμαι Έλληνας», ας καταλάβη ότι οι ομορφιές, που του εμπιστεύθηκε η τύχη να διαχειρισθή, ΠΡΟΣΩΡΙΝΑ, είναι ο πλούτος και η κληρονομιά του. Και δική τους και όλων μας. Είναι ΝΤΡΟΠΗ μας να κάνουν οι Φράγκοι χρυσάφι τις ομορφιές του δικού τους κόσμου και εμείς να μη μπορούμε στο δικό μας να κάνουμε ΤΙΠΟΤΑ ΣΩΣΤΟ!

Ποτέ σκουλήκι της λάσπης (Ελληνικό καλοκαίρι)

Ηλίας Μπαζίνας
«Φίλαθλος», 11-7-1997

Τούτες τις μέρες, οι προνομιούχοι πάνε στα νησιά και στις παραλίες της Ελλάδας για να ζήσουν το ελληνικό καλοκαίρι, που αντιπροσωπεύει τον ανώτατο, ποιοτικά και ποσοτικά, βαθμό ΠΟΛΥΤΕΛΕΙΑΣ, που μπορεί να αξιωθή να γευθή ένας θνητός πάνω σε τούτη τη γη. Όχι, ΦΥΣΙΚΑ και ΔΕΝ εννοώ την πολυτέλεια, που προσφέρουν τα σκάφη αναψυχής και τα ακριβά ξενοδοχεία. Χωρίς ΚΑΘΟΛΟΥ να την απορρίπτω. Έχει τη θέση της και αυτή η πολυτέλεια και μακάρι να την χαίρεται όποιος την έχει. Σε τούτο τον τόπο, όμως, τα μεγάλα και τα σπουδαία είναι ΑΛΛΑ. Είναι αυτά, που χάρισαν απλόχερα οι θεοί στο βροτό άνθρωπο, που κάποια αγαθή μοίρα τον έσπειρε σε τούτο τον τόπο. Είναι το ρίγος της πληρότητας, που κάνει τη διαφορά ανάμεσα στη ΖΩΗ και στην απλή ΥΠΑΡΞΗ. Εμάς μας χαρίσθηκε το δώρο της ζωής, μας αποκαλύφθηκε η αθανασία του ήλιου και της θάλασσας, μας μίλησαν στη γλώσσα της ψυχής, στη γλώσσα της Ελλάδας, εκατομμύρια πνεύματα, που σεργιανάνε πάνω στις ράχες των δελφινιών του Ιονίου και ανασαίνουν μέσα στη δροσιά των μελτεμιών του Αιγαίου και ψήνονται στην κάψα των γαρμπήδων του Λιβυκού μέχρι να ανέβουν, θυμιατό ατίμητο και πανάρχαιο, στα ουράνια. Και κοντά σε εμάς απολαμβάνουν και οι ξένοι, όσοι έχουν γεννηθή με την ποιότητα να μπορούν να μυηθούν. Και μας μακαρίζουν για τα δώρα, που αξιωθήκαμε και για το καλοκαίρι μας, που είναι η ποίηση της ύπαρξης μας και αυτό, που κάνει το δικό μας τρόπο ζωής τόσο πολύ διαφορετικό από άλλων λαών. Χάρη στις ευλογίες, που αξιώθηκε η Ελλάδα, γλυτώσαμε κι εμείς σαν λαός από την πικρή γεύση της ΕΞΑΘΛΙΩΣΗΣ, που είναι η μοίρα άλλων, λιγώτερο τυχερών λαών. Γνώρισα Ελληνες πολύ φτωχούς, ιδίως εκείνα τα πικρά χρόνια μετά την Κατοχή και τον Εμφύλιο. Εξαθλιωμένους «παρίες» Ελληνες, όμως, δεν γνώρισα. Ακόμα και ο πιο φτωχός είχε περιουσία του τον ήλιο και τον αέρα της Ελλάδας, το μοναδικό αυτό φως, που όλα τα ξεπλένει, τα απολυμαίνει, τα εξαγνίζει. Εβγαζε ο πένητας την καρέκλα του στο πεζοδρόμιο της γειτονιάς του και ένα μερίδιο από τα δώρα, που συνεπάγεται το να είσαι Ελληνας, ήταν δικό του. Φτωχός άνθρωπος, ναι. Σκουλήκι της λάσπης, ποτέ!

Ειδικά το καλοκαίρι, για το μέσο Ελληνα, εδώ και πολλά χρόνια είναι μια βαθειά ανάγκη και ένα απαραβίαστο προνόμιο. Από τις πιο μεγάλες κατάρες είναι να μην κάνης καλοκαίρι, να μη γευθής για μια ολόκληρη χρονιά αυτή την καταπληκτική πολυτέλεια, που όπως έλεγα παραπάνω δεν έχει άμεση σχέση με το πολύ χρήμα. Γιατί από τη στιγμή, που κάνεις ό,τι κάνουν όλοι, από τη στιγμή, που αράζεις δίπλα στη θάλασσα και ξεροψήνεσαι και μετά σβήνεις την κάψα σου στο κύμα ή ξεδιψάς με ένα ταπεινό αναψυκτικό και μετά αράζεις το μεσημέρι σου με ένα βιβλίο να περάση η ζέστη της μέρας για να βγης το βραδάκι για καφέδες, ουζάκια και κάνα θερινό σινεμαδάκι ή τίποτα μπύρες με καλαμαράκια και μετά καμπόσο χαζοξενύχτι στο παγωτατζήδικο, ΜΕΤΕΧΕΙΣ ΣΤΗΝ ΙΕΡΟΤΕΛΕΣΤΙΑ. Και απολαμβάνεις μια ΠΟΙΟΤΗΤΑ ζωής, που όλα τα κότερα του κόσμου δεν μπορούν να της προσθέσουν παραπάνω από ένα μονοψήφιο ποσοστό απόλαυσης.

Όλοι τούτες τις μέρες ασχολούνται με το «μπελά» του ΠΟΥ να πάνε. Πολύ γλυκός μπελάς! Ρωτάνε κι εμένα. Εγώ, όμως, τέτοιες συμβουλές δεν δίνω. Γνήσιος γρουσούζης σε θέματα προστασίας της φύσης, παραπλανώ φίλους και λιγώτερο φίλους. Λέω τα ίδια και τα ίδια μέρη τα γνωστά σε όλους, που είναι άλλωστε έτσι κι αλλοιώς θαυμάσια. Μερικούς ΕΠΙΓΕΙΟΥΣ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥΣ που τυχαίνει να ξέρω, ΔΕΝ τους αποκαλύπτω! ΟΧΙ για να τους απολαμβάνω εγώ. ΟΧΙ! Απλά, θέλω να τους κρύψω από τον ΚΑΚΟ τουρισμό, επειδή ΞΕΡΩ ότι ο κόσμος θα διαπαιδαγωγηθή να προστατεύη το ωραίο και να σέβεται τη φύση. Θέμα χρόνου είναι. Ως τότε, ας μείνουν και πέντε μέρη που να μην τα ξέρη...

Το «Έλληνες» μας μάρανε;

Ηλίας Μπαζίνας
«Φίλαθλος», 23-4-1997

Ο αθλητισμός είναι από τη φύση του διεθνιστικός. Ακόμα και όταν γίνεται από Έλληνες, δεν μπορεί ποτέ να είναι ένα μοναδικά «ελληνικό» φαινόμενο. Το ελληνικό Πάσχα, όμως, ΕΙΝΑΙ! Και ελληνικό και ΜΟΝΑΔΙΚΟ.

Το ελληνικό Πάσχα έχει διπλό χαρακτήρα: θρησκευτικό και εθνικό. Είναι κι αυτή μια ιδιορρυθμία του λαού μας και της ιστορίας του. Μείναμε τόσα χρόνια μόνοι ή σχεδόν μόνοι στον κόσμο, ώστε τίποτα δικό μας δεν είναι πια εντελώς όμοιο με ό,τι άλλο υπάρχει στον κόσμο. Το Πάσχα των καθολικών είναι ίδιο για ένα δισεκατομμύριο κόσμο. Το ελληνικό Πάσχα είναι μόνο των Ελλήνων. Κανένας δεν αμφισβητεί τους δεσμούς και με τους άλλους ορθοδόξους. Οι δεσμοί αυτοί, όμως, είναι σχεδόν αποκλειστικά δεσμοί πίστης. Όχι ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ.

Η παράδοση, όμως, έχει αυθυπαρξία σαν αγαθό. Γι' αυτό και το Πάσχα των Ελλήνων έχει μεγάλη αξία ακόμα και για εκείνους, που δεν εξαντλούν το νόημά του στο μεταφυσικό του περιεχόμενο. Το Πάσχα οι συνειδητοί ορθόδοξοι συνυπάρχουν αρμονικά με όλους τους πανέλληνες, έξω και πέρα από το θρησκευτικό δεσμό. Οι ημέρες αυτές κάθε χρόνο μας αναβαπτίζουν και μας ενώνουν σαν έθνος. Και τονώνουν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά μας, που απειλούνται με εξαφάνιση. Αυτά τα χαρακτηριστικά, που τόσο ενοχλούν τον κ. Κίσσινγκερ και το συνάφι του! (Σύμφωνα με δική του δηλωση).

Αξίζει να προστατεύεται η παράδοση, πέρα από όλα τα άλλα. Έκανε αιώνες για να γίνη. Είναι συχνά φαινόμενο οιονεί φυσικό. Αν την αφήσης να μαραθή, για να επιχειρήσουμε και μια αντιστοιχία με την οικολογία, είναι άγνωστο τι θα συμπαρασύρη.

Προσωπικά, θεωρώ τη Μεγάλη Εβδομάδα ως την πιο σπουδαία, μαγική και μυστηριακή στιγμή του χρόνου. Θα το θεωρούσα βλασφημία να επιχειρήσω να δώσω «λογική» ερμηνεία στα όσα σημαίνει για μένα. Περιορίζομαι να τη ζω, όπως την παρέλαβα από τους γονείς μου και τους δασκάλους μου. Και θεωρώ ΚΑΚΟ οτιδήποτε μπαίνει ανάμεσα στους Έλληνες και τη Μεγάλη Εβδομάδα. Ακόμα και αν αυτό είναι ένα αθλητικό γεγονός. Ή μάλλον, ΙΣΑ ΙΣΑ αν πρόκειται για αθλητικό γεγονός. Τα έχουμε ξαναπή αυτά. Θα τα λέμε και θα τα ξαναλέμε εφόσον ΔΕΝ διορθώνονται.

Δεν αμφιβάλλω ότι οι παράγοντες του ελληνικού μπάσκετ θα προτιμούσαν να μην έπεφτε Μεγάλη Εβδομάδα το φάιναλ φορ. Δεν γνωρίζω αν θα ήταν καν σε θέση να κάνουν κάτι για να αποφευχθή το ατόπημα. Θέλω να πιστεύω ότι, αν μπορούσαν να κάνουν κάτι, θα το έκαναν.

Εν πάση περιπτώσει, τώρα γίνεται το χατήρι των Κίσσινγκερ αυτού του κόσμου. Διάφοροι μηχανισμοί ισοπέδωσης - όχι φυσικά μόνο το... φάιναλ φορ - έχουν μπη σε λειτουργία από διάφορες πλευρές για να αφανίσουν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του ελληνικού πολιτισμού, ενός πολιτισμού απειλητικού για τα σχέδια της παγκόσμιας δικτατορίας.

Τα συμπτώματα είναι αμέτρητα. Όσοι έχουν έστω και την ελάχιστη νοημοσύνη και στοιχειώδες ιστορικό ένστικτο, τα βλέπουν.

Ωραία, θα μου πήτε. Και τί έγινε αν τα παιδιά μας δεν θα λέγωνται Έλληνες. Αφού θα ζούν, θα τρώνε, θα αφοδεύουν, θα αναπαράγωνται, το «Έλληνες» μας μάρανε;

Ο καθένας, φίλοι, κάνει τις επιλογές του. Εγώ τις δικές μου τις έχω κάνει. Καλές γιορτές!

Εντολή γραμμένη στο κύτταρο

Ηλίας Μπαζίνας
«Φίλαθλος», 23 Μαρτίου 1997

Όταν ακούω διάφορους αφελείς να μιλάνε για το πώς ΚΑΠΟΙΟΙ «ελέγχουν τη μοίρα των λαών», σκέφτομαι την Ελληνική Επανάσταση του 1821. Αν υπήρξε στην Ιστορία κίνημα, πολιτικό, στρατιωτικό, κοινωνικό, χωρίς την ΠΑΡΑΜΙΚΡΗ πιθανότητα ΕΠΙΤΥΧΙΑΣ, ήταν ΑΥΤΟ!

Το ότι ΠΕΤΥΧΕ επιβεβαιώνει, για μένα, την άποψη, που κερδίζει επιτέλους έδαφος στην ιστορική σκέψη, ότι η ανθρωπότητα κινείται με τρόπους γενικά ΑΓΝΩΣΤΟΥΣ, ότι τίποτα δεν είναι «ΒΕΒΑΙΟ» ή «ΑΔΥΝΑΤΟ» και ότι ΚΑΝΕΝΑΣ δεν ξέρει ΠΩΣ θα είναι ο κόσμος σε 10, 20, 30 χρόνια από σήμερα. Φυσικά, οι υπολογιστές επεξεργάζονται άριστα τα στοιχεία που τους δίνονται. Εκείνοι που τα δίνουν, όμως, είναι ΑΝΘΡΩΠΟΙ. Και οι άνθρωποι είναι οι ΙΔΙΟΙ ακριβώς, που ήταν πριν από 3.000 χρόνια. Η ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ άλλαξε, όχι το ανθρώπινο όν. Κοιτώντας τις μορφές του Περικλή, του Σύλλα, του Αλέξανδρου, του Ιουλίου Καίσαρα, του Καρολομάγνου στην εγκυκλοπαίδεια που ξεφυλλίζω τη στιγμή αυτή, σκέφτομαι ότι αν η ΦΥΣΙΟΓΝΩΜΙΑ έχη έστω και την ΠΑΡΑΜΙΚΡΗ σημασία, ο άνθρωπος, ΑΝ μεταβλήθηκε βιολογικά, πράγμα αναπόδεικτο και αστήρικτο, μεταβλήθηκε μάλλον προς το ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ. Πάντως, οι κυβερνήτες του κόσμου είναι ΚΟΙΝΟΤΑΤΟΙ άνθρωποι, κατασκευάσματα της ΤΥΧΗΣ και της ΙΛΙΓΓΙΩΔΟΥΣ ΠΟΛΥΠΛΟΚΟΤΗΤΑΣ των ανθρώπινων πραγμάτων. Η αβεβαιότητα του μέλλοντος εκπηγάζει πρωταρχικά από τις εγγενείς ΑΤΕΛΕΙΕΣ των ανθρώπων που ασκούν εκάστοτε αυτό, που λέμε «ΕΞΟΥΣΙΑ».

Όταν η «εκτρωματική» (εκ πρώτης όψεως) προσπάθεια ελληνικής εθνεγερσίας φάνηκε να πνίγεται στο αίμα με το συμβολικό πετσόκομμα των ευγενικών και κακότυχων Ιερολοχιτών στο Δραγατσάνι, ο Μέττερνιχ χαμογέλασε σαν το γάτο που κατάπιε το καναρίνι. Οι πιθανότητες να ανησυχήση ο Σουλτάνος από εκείνο το νεφελώδες και μάλλον αξιοδάκρυτο «πράμα» που ονομαζόταν «Ελληνες», έμοιαζαν αρκετά φαιδρές. (Περισσότερες έχω εγώ να μπω στο ρινγκ με τον Ταϊσον και να τον οριζοντιώσω με αριστερό σκαμπίλι!).

Πολλοί «ιστορικοί» εξακολουθούν ακόμα και σήμερα να μη ΘΕΛΟΥΝ να πιστέψουν ότι η Οθωμανική Αυτοκρατορία ΗΤΤΗΘΗΚΕ ΚΑΤΑ ΚΡΑΤΟΣ από τα «ΑΤΑΚΤΑ» μπουλούκια των Ελλήνων, που τόσο βαθειά περιφρονούσε ο Κλαούζεβιτς. ΟΠΩΣ και να διάβασης την Ιστορία όμως, η απλή αλήθεια παραμένει ότι οι Τούρκοι άρχισαν να κερδίζουν κάποιες παρτίδες ΜΟΝΟ όταν φώναξαν τον Ιμπραήμ. Και ο Ιμπραήμ αποτελούσε γι' αυτούς «ΛΥΣΗ» πικρής ΑΝΑΓΚΗΣ. Λίγα χρόνια αργότερα, σηκώνοντας δικό του μπαϊράκι, τους ΤΣΑΚΙΣΕ κυριολεκτικά, υποχρεώνοντας τον Σουλτάνο Μαχμούτ τον Β' στη μία ΤΑΠΕΙΝΩΤΙΚΗ ΗΤΤΑ μετά την άλλη. (Μέχρι που η καρδιά του Οθωμανού μονάρχη δεν άντεξε και ΕΣΠΑΣΕ!). Η «λύση» Ιμπραήμ, που ισοδυναμούσε με ΑΠΟΤΥΧΙΑ των πασάδων του Σουλτάνου, ΔΕΝ κατάφερε, όπως θέλουν να υποστηρίζουν από άγνοια ή από ΔΟΛΟ, μερικοί-μερικοί, να ΣΒΗΣΗ τη σπίθα της Επανάστασης. Η Μάνη, μετά από εισβολή από ΤΡΙΑ σημεία, ΔΕΝ ΠΑΡΘΗΚΕ. Η παρέμβαση των «Συμμάχων» στο Ναυαρίνο, ΔΕΝ «ΕΣΩΣΕ» τους Έλληνες. Τους γλύτωσε, αυτό ναι, από την αβέβαιη παράταση μιας αιματηρής δοκιμασίας. Έγινε, όμως, ΑΚΡΙΒΩΣ επειδή (και ΟΤΑΝ) οι Δυνάμεις διάβασαν σωστά ότι η ελευθερία, που κέρδισαν τα ελληνικά όπλα με τεράστιες ΘΥΣΙΕΣ, δεν παιρνόταν πια πίσω. Στα βορβορώδη «κέντρα αποφάσεων» της Ιερής Συμμαχίας απόμενε μόνη λύση το να ετοιμάσουν την κατάσταση, που θα ΔΙΑΔΕΧΟΤΑΝ το Σουλτάνο στην καμπούρα των Ελλήνων. Και αυτό έπραξαν.

Σχεδόν ΠΑΝΤΑ έτσι συμβαίνει. Οι Μεγάλες Δυνάμεις της εκάστοτε εποχής ΠΑΡΙΣΤΑΝΟΥΝ ότι δημιουργούν τα γεγονότα ενώ στην πραγματικότητα ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ τη δυναμική των γεγονότων και την ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΟΝΤΑΙ όσο καλύτερα μπορούν.

Η Ελλάδα απελευθερώθηκε επειδή ΕΤΣΙ ΘΑ ΓΙΝΟΤΑΝ. Κατά πάσα πιθανότητα, η εντολή να συμβούν ΚΑΙ αυτά τα γεγονότα - όπως και τόσα άλλα - ήταν ΓΡΑΜΜΕΝΗ στο κύτταρο των ανθρώπων δεκάδες χιλιάδες χρόνια ΠΡΙΝ. ΔΕΝ ισχυρίζομαι ότι καταλαβαίνω το νόημα της εντολής αυτής. Σαν Έλληνας, έχω νοιώσει παλμούς και κραδασμούς ακατανόητους για άλλους ανθρώπους. Αυτό που τελικά μου μένει είναι μια ΠΙΣΤΗ: Ότι κάπου μέσα στο Μεγάλο Σχέδιο των πραγμάτων, υπάρχει μια ειδική θέση γι' αυτό, που λέμε «Ελληνισμό», θέση και μαζί και αποστολή, που έχει να κάνη με ακραίες έννοιες. Ζωή, θάνατο, φως, σκοτάδι, καλό, κακό, ωραίο, άσχημο.

Δεν νομίζω ότι εμείς μπορούμε ή δικαιούμεθα να ξέρουμε περισσότερα. Κάνουμε εκείνο που προστάζει η Φύση, ακολουθούμε το πεπρωμένο μας. Αξιωθήκαμε να γνωρίσουμε πράγματα σπουδαία. Γίναμε θεματοφύλακες Παρθενώνων. Βαφτίσαμε αξίες και ιδέες, τους δώσαμε ΟΝΟΜΑΤΑ στη μοναδικής ομορφιάς και δύναμης γλώσσα μας. Υπάρχουμε ακόμα. Νομίζω ότι άφοβα μπορούμε να συνεχίσουμε να εμπιστευόμαστε την πανάρχαιη εντολή μέσα στο κύτταρό μας. Ως τώρα δε μας πρόδωσε...